De Eurabië Code — 2008 updates

(Noot van de vertaler: De Eurabië Code vormt het eerste deel van Fjordman’s nieuwe boek Defeating Eurabia, dat verder nog niet is vertaald.)

Fjordman

Mijn essay De Eurabië Code werd gepubliceerd in 2006 naar aanleiding van Bat Ye’or’s baanbrekende boek Eurabia: The Euro-Arab Axis. Ik heb er voor gekozen De Eurabië Code bijna ongewijzigd opnieuw te publiceren, maar ik zal hier enkele updates toevoegen. De rest van dit boek (Defeating Eurabia, vert) werd voltooid gedurende de eerste helft van oktober 2008. Ik besloot op 25 oktober nog enige informatie aan dit hoofdstuk toe te voegen, omdat binnen slechts twee weken, rond midden oktober, een reeks verontrustende persberichten over de snelle ontwikkeling van Eurabië werd gepubliceerd. In de mainstream pers is, zoals gewoonlijk, weinig van deze informatie verschenen, maar dat betekent niet dat het totaal geheim is. Een van de nieuwswebsites die gewijd is aan het volgen van de Euro-Mediterrane samenwerking is ANSAmed (www.ansamed.info). Hier een citaat van ANSAmed van 13 oktober,2008:

“De Euro-Mediterrane Parlementaire Vergadering (EMPA) heeft de ministers van Buitenlandse Zaken van de Unie voor het Middellandse Zeegebied gevraagd om meer bevoegdheden, en tevens om een juridische basis om haar rol als politieke arm te bekrachtigen. Op een speciale vergadering van de EMPA in Amman hebben parlementaire afgevaardigden van beide zijden van de Middellandse Zee een document goedgekeurd om voor te leggen aan de ministers van Buitenlandse Zaken van de Euro-Med, die op 3 en 4 november bijeenkomen: ‘we zullen de ministers verzoeken EMPA een integraal onderdeel te maken van de Unie voor het Middellandse Zeegebied, met betrekking tot haar parlementaire dimensie’. De ministers van de UMZ moeten de afgevaardigden van EMPA – onder leiding van de voorzitter van het Europees Parlement – voorzien van ‘een juridische basis, die de aard en de tijdschaal van vergaderingen tussen de twee instellingen vastlegt’. EMPA is van plan ‘de rol van consultant’ te vervullen, die niet bindend is, maar de ministers en staatshoofden van de Unie voor het Middellandse Zeegebied wel verplicht op de agenda van hun vergaderingen aandacht te schenken aan hun resoluties en aanbevelingen.”

De Euro-Mediterrane Parlementaire Vergadering (EMPA), die wordt vermeld in De Eurabië Code van 2006 bestaat uit politici van Arabische en Europese landen. Deze instelling zal nu langzamerhand meer macht krijgen, vermoedelijk ook wetgevende macht. Op hetzelfde moment dat de EU de wetgevende macht van gekozen parlementen in Europese nationale staten reduceert, is ze bezig wetgevende macht te geven aan Arabische landen, hetgeen betekent dat Jordanië, Egypte en Algerije binnenkort in staat zullen zijn rechtstreeks invloed uit te oefenen op wetgeving in Hongarije, Ierland, Oostenrijk en Zweden. Hier is nog een citaat van ANSAmed, eveneens van 13 oktober, 2008:

“De beide kusten van de Middellandse Zee zijn nog dichter bijeengekomen, dankzij een vandaag door de EU genomen politieke stap waarbij Marokko een ‘speciale associatiestatus’ werd verleend, een erkenning voor de hervormingen die het Noord-Afrikaanse koninkrijk de laatste jaren heeft doorgevoerd. De overeenkomst, de eerste ‘speciale associatiestatus' die door de EU aan een derde land werd verleend, is vandaag geratificeerd door de Raad van de Europese Unie, in aanwezigheid van de Franse minister van Buitenlandse Zaken Bernerd (sic) Kouchner en de Marokkaanse gevolmachtigde, Taieb Fassi Fihri. Bovendien zal ‘Marokko worden toegelaten om deel te nemen aan een deel van de vergaderingen van EU-instellingen (bijvoorbeeld de EU Raad van Ministers van Buitenlandse Zaken) en diverse Europese instanties: Europol, Eurojust, het Europees Agentschap voor de veiligheid van de luchtvaart en het Europees waarnemingscentrum voor drugs en drugsverslaving. Vanuit het perspectief van de EU zal ze nu in staat zijn meer economische hulp te verstrekken aan Rabat, dat met een bedrag van 657 miljoen in de periode van 2007-2010 nu al de grootste begunstigde is van Europese fondsen voor aangrenzende landen.

Marokko, als het eerste maar niet het laatste Arabische land, wordt geleidelijk aan verwelkomd in de Europese Unie. Wat er is gebeurd sinds 2006 is dat Europese leiders in toenemende mate open zijn over het idee de EU uit te breiden met de Arabische landen, hoewel ze dit natuurlijk niet voorstellen als een capitulatie van het continent voor de islam. Dit was voorheen niet totaal geheim. In 2002 bijvoorbeeld verklaarde Louis Michel, de toenmalige Belgische minister van Buitenlandse Zaken en later lid van de Europese Commissie tegen het Belgische Parlement dat de EU uiteindelijk Noord-Afrika en het Midden-Oosten zal omvatten.

Waarom wordt dit nu openbaar gemaakt? Mijn theorie is dat de leiders van de EU van mening zijn dat hun bevolking verslagen is. We zijn lijfeigenen. Na de uitvoering van het Verdrag van Lissabon/de Europese Grondwet heeft het volk niets meer in te brengen en kan het rustig worden genegeerd. Ze kijken al jaren met verachting op ons neer en nemen niet langer de moeite om dat nog te verbergen. Wij zijn makke lammetjes en vormen geen bedreiging terwijl ze gedwongen zijn de concessiepolitiek tegenover de moslims voort te zetten.

Halverwege 2008 werden openlijk plannen gelanceerd voor een “Mediterrane Unie” of een “Unie voor het Mediterrane Gebied", die zal bestaan uit alle lidstaten van de EU, Mauritanië, Marokko, Algerije, Tunesië, Libië, Egypte, Jordanië, de Palestijnse Autoriteit, Libanon, Syrië, en Turkije, met enige bezorgdheid onder de Arabieren dat dit een normalisatie van hun betrekkingen met Israel zou inhouden. Dit omvatte plannen om een "noord-zuid co-presidentschap" en een permanent secretariaat in het leven te roepen evenals de omschrijving van een “shortlist” van prioriteitsprojecten voor het gebied. De Europese Commissie stelt voor een co-presidentschap van een EU-land en een Mediterraan (islamitisch) land in het leven te roepen, voor een termijn van twee jaar. Brussel is op het ogenblik bezig het institutionele profiel op te stellen voor dat de naam "Barcelona Proces - Een Unie voor het Middellandse Zeegebied" zal gaan dragen. Let op hoe ze dit verbinden aan het Eurabische Barcelona-proces dat in 1990 werd gelanceerd en door Bat Ye'or werd beschreven.

Ondanks het feit dat de Mediterrane Unie werd uitgeroepen hoorde ik nog steeds beweringen dat alle praatjes over Eurabië een "gevaarlijke islamfobische samenzweringstheorie" waren. Vanaf eind 2008 is het simpelweg niet meer mogelijk dat nog te beweren. Eurabië is aan het licht gebracht en Bat Ye’or heeft gelijk gekregen: West-Europese leiders zijn nu bezig overeenkomsten ten uitvoer te brengen die vele jaren, misschien wel decennia geleden werden gesloten. Autochtone Europeanen is niet gevraagd of ze willen dat hun landen worden overstroomd door moslims. “Democratie” doet hier totaal niet ter zake; misschien veroorzaakt het zelfs wel passiviteit onder de autochtonen omdat het de illusie in stand houdt dat ze nog steeds iets over hun toekomst te vertellen hebben. In werkelijkheid werden overeenkomsten over het openstellen van het continent voor moslims lang geleden al gemaakt. Stemmen voor een andere politieke leider kan in het beste geval het ten uitvoer brengen vertragen, maar niet stoppen, zolang de EU bestaat. De echte besluiten worden achter gesloten deuren genomen door organen van de EU die boven de democratische controle staan, en worden de mensen later door de strot geduwd.

Zoals de journalist Nick Fagge in oktober 2008 in de Britse krant Daily Express schreef, zullen meer dan 50 miljoen Afrikaanse arbeiders Europa binnen worden gehaald in een immigratiedeal met verstrekkende gevolgen. Het doel is de "vrije beweging van mensen in Afrika en de EU" te promoten. Aangezien de weinige overgebleven Europeanen in Afrika steeds vaker worden lastiggevallen en het weinig waarschijnlijk is dat veel Europeanen zich in Mali zullen willen vestigen, zal deze “vrije beweging” feitelijk “vrije beweging van Afrikanen uit landen met onhoudbare bevolkingsgroei naar Europa” betekenen. Functionarissen van de EU nodigen andere volken uit hun land te koloniseren en de autochtonen te overweldigen. Dit gebeurt op een moment waarop er plannen bestaan om honderden grote moskeeën te bouwen door heel Europa.

Het meertalige op de EU gerichte tijdschrift Café Babel bracht in oktober 2008 een interview met Jacques Barrot, de vicevoorzitter van de Europese Commissie. Barrot is lid van dezelfde partij als de huidige Franse president Sarkozy en was een aanhanger van de vroegere president Jacques Chirac. Barrot zegt: “De demografische situatie van Europa betekent een noodzaak voor gerichte migratie. Het is ook de taak van Europa uitwisseling tussen landen te bevorderen. Immigratie is zowel een economische als een morele plicht."

Let op hoe Europeanen de massa-immigratie van tientallen miljoenen mensen uit Afrika en het Midden-Oosten “moeten” accepteren. Ziet hij enig probleem met de islam? Nee, dat doet hij niet: “Deze manier van de islam te beschouwen als vijandig tegenover de Europese waarden is totaal bevooroordeeld en onjuist. De islam is een monotheïstische godsdienst die mij verenigbaar schijnt met onze seculiere principes. Wat het niet is, is al de fundamentalisten, niet alleen islamitische, die zich willen afzonderen en andere religies willen buitensluiten. Zodra pluralisme eenmaal door de islam wordt geaccepteerd, ten minste in Europa, is de islam welkom.”

Barrot legt even niet uit waar moslims ooit pluralisme hebben geaccepteerd, en of dit zelfs maar theoretisch mogelijk is volgens de islamitische doctrine. Mijns inziens is het dat duidelijk niet.

Half oktober noemde president Nicolas Sarkozy het Arabisch “de taal van de toekomst, van de wetenschap en van de moderniteit. We moeten investeren in de Arabische taal (omdat) het onderwijzen daarvan een moment is van uitwisseling, van openheid en van tolerantie, en (deze taal) een van de oudste en meest prestigieuze beschavingen van de wereld met zich meebrengt.” “Frankrijk is een vriend van de Arabische landen. We zoeken geen botsing tussen Oost en West," bevestigde hij, de nadruk leggend op de talrijk aanwezige Arabische leiders bij de top waarop de basis voor de Mediterrane Unie werd gelegd. Sarkozy had zich eerder het imago aangemeten van een “harde kerel” die zich krachtig zou verzetten tegen het geweld en de pesterijen van immigranten tegenover autochtone Fransen. Zodra hij was verkozen tot president bleek hij niets anders dan een hartstochtelijke Eurabiër te zijn.

In een brief in de gerespecteerde Italiaanse krant Corriere della Sera onthulde de vroegere Italiaanse premier Francesco Cossiga in 2008 dat de regering van Italië in de jaren ’70 had toegestaan dat Arabische terreurgroepen zich ongehinderd door het land konden bewegen dat in ruil daarvoor werd gevrijwaard voor aanslagen. De regering van wijlen premier Aldo Moro sloot een "geheim non-agressiepact tussen de Italiaanse staat en Palestijnse verzetsorganisaties, inclusief terreurgroepen.” Volgens de vroegere president was het Moro zelf die de voorwaarden van de overeenkomst met de Arabische terroristen vaststelde. “De voorwaarden van de overeenkomst waren dat de Palestijnse organisaties zelfs gewapende operatiebases in het land konden onderhouden, en ze konden vrijelijk komen en gaan zonder zich te moeten onderwerpen aan de gewone politiecontroles, omdat ze onder de geheime diensten ‘vielen’." Cossiga zei dat hij, toen hij minister van Binnenlandse Zaken was, had ontdekt dat leden van de PLO in Italië diplomatieke onschendbaarheid genoten als vertegenwoordigers van de Arabische Liga. "De Palestijnse organisaties konden zelfs gewapende operatiebases in het land onderhouden."

Dit was de formele geboorte van Eurabië, toen West-Europese regeringen, onder druk van Arabische terroristen en olieproducerende landen, hun pro-Israël houding lieten varen en zich geleidelijk op één lijn stelden met de Arabisch-islamitische wereld. Er is absoluut geen enkele reden om aan te nemen dat de Italianen de enigen waren die dergelijke "deals" sloten. Naast samenwerking op cultureel en politiek gebied zijn Europese regeringen ook overeengekomen om de Arabieren, vooral de Palestijnen, grote sommen “protectiegeld” te betalen om de terroristische dreiging te verminderen. Dit kan alleen maar worden beschouwd als jizya, en dat gebruik heeft zich later door de hele Europese Unie verbreid. De EU betaalt de Palestijnen tientallen, zo niet honderden miljoenen Euro’s per jaar.

Het MEDA-programma, het belangrijkste financiële instrument voor de uitvoering van het Euro-Mediterrane Partnerschap, gaf in de periode 2000-2006 volgens de officiële website van de EU €5.350 miljoen uit aan zijn diverse programma’s. Gedurende de periode 1995-1999 vloeide zo’n 86% van de middelen die MEDA ter beschikking werden gesteld naar Algerije, Egypte, Jordanië, Libanon, Marokko, Syrië, Tunesië, Turkije en de Palestijnse Autoriteit.

Vanaf 2007 is MEDA vervangen door het Neighbourhood and Partnership Instrument (Europese Nabuurschap en Partnerschapinstrument, vert), dat volgens ramingen in de periode 2007 tot 2013 €11 miljard gaat uitgeven aan, onder andere, het bevorderen van de samenwerking tussen Europese en Arabische landen in de energie- en transportsectoren; in het hoger onderwijs en de mobiliteit van leraren, onderzoekers en studenten; multiculturele dialoog door persoonlijke contacten, waaronder banden met immigrantengemeenschappen die in EU-landen wonen, evenals samenwerking tussen verenigingen, culturele instellingen en uitwisseling van jonge mensen. De Europese Commissie, de machtige regering van de EU met uitgebreide wetgevende macht, zal de samenwerking met niet-gouvernementele organisaties (NGOs), universiteiten, kerken, religieuze genootschappen en de media coördineren over alles wat dit project betreft; allemaal volgens documenten die op het internet beschikbaar zijn, maar toch bij het grote publiek bijna onbekend zijn omdat ze door de mainstream media zelden worden vermeld.

Ik heb enige kritiek gekregen op mijn oorspronkelijke Eurabia Code, waaronder de bewering dat de Algiers-declaratie over een Gedeelde visie voor de toekomst die ik heb vermeld, niet door een officieel orgaan van de EU is getekend. Op de officiële EU-website staat echter een link naar de Anna Lind Euro-Mediterranean Foundation voor de dialoog tussen culturen die dit organiseerde, als onderdeel van de programma’s voor externe betrekkingen van de EU en de Euro-Mediterrane Partnerschap. Sommige van de organisaties die hieraan meewerken mogen dan technisch gezien onafhankelijke organisaties zijn, maar er bestaat geen enkele twijfel over dat de Europese Commissie de drijvende kracht is achter deze netwerken. Bovendien, wie deze documenten nauwkeurig leest, zal zien dat er wordt gesproken over de "harmonisatie van het onderwijs" tussen Europa en de Arabische wereld. Daarvoor is de medewerking van de autoriteiten op het hoogste niveau nodig, niet alleen maar van NGOs.

In de declaratie staat “Het is van essentieel belang een Euro-Mediterrane entiteit te creëren die is gebaseerd op Universele Waarden.” De uitdrukking “Universele Waarden” mag dan onschuldig klinken, maar wie bepaalt welke waarden universeel zijn? Ik heb de “gematigde” moslim Tariq Ramadan, die als adviseur voor diverse EU-instellingen is opgetreden, horen zeggen dat de islamitische waarden de enige universele waarden zijn. Deze opvatting wordt door de meeste moslims gedeeld. Arabieren die deelnemen aan de Euro-Arabische Dialoog zullen deze verklaring in de Algiers-declaratie en soortgelijke documenten interpreteren als een erkenning dat de EU toestemt in het creëren van een Euro-Arabische entiteit gebaseerd op de islam.

In september 2008 werd kort in enkele media in Denemarken vermeld (ik heb van dit vérstrekkende voorstel opmerkelijk weinig vermeldingen gezien in de mainstream media van de meeste Europese landen) dat moslims die in de EU wonen in de toekomst kunnen scheiden volgens de regels van de sharia. Dit is de overtuiging van de EU-commissie, die de aanbeveling doet dat een echtpaar in staat zou moeten zijn om te kiezen van welk land ze de wet willen volgen - zolang ze enige band hebben met het land dat ze kiezen. Morten Messerschmidt, woordvoerder van de Deense Volkspartij, was zeer bezorgd over het voorstel: "Het is een volkomen achterlijk idee dat de Commissie eventueel de barbaarse wetten van de sharia in de EU zal toepassen,” zei hij.

Wat de meeste mensen niet begrijpen is dat dit onderdeel is van langlopende afspraken waarmee de leiders van de EU allang hebben ingestemd. Vrijwel alle West-Europese leiders hebben gecapituleerd. Het is niet langer de vraag of de sharia wel of niet officieel als wet zal worden erkend (zoals al is gebeurd voor moslims die in Groot-Brittannië wonen); het is alleen nog maar de vraag op welke manier men dit ten uitvoer wil brengen.

Intussen bevat het Europees aanhoudings- of arrestatiebevel een lijst van zware misdaden, inclusief terrorisme, gewapende beroving, verkrachting, en racisme en vreemdelingenhaat, die door de gehele EU strafbaar zijn. Volgens het Europees aanhoudings- of arrestatiebevel kan iedereen die door een lidstaat wordt aangeklaagd voor een van de misdrijven op de lijst (die zo ongeveer alles kunnen dekken) gearresteerd worden door het land dat het EAB heeft uitgegeven zonder dat de andere lidstaat tussenbeide kan komen. De beschuldigde moet dan om berecht te worden binnen tien dagen naar de uitgevende staat worden overgebracht, zonder dat de uitvoerende staat op juridische of andere wijze tussenbeide kan komen.

Volgens EU-documenten valt “Islamofobie” onder racisme, wat betekent dat “islamofobie” spoedig op het hele Europese continent als een ernstig misdrijf beschouwd zou kunnen worden. Op hetzelfde ogenblik zijn de leiders van de EU druk bezig de EU uit te breiden met Noord-Afrika en het Midden-Oosten, en op die manier Europa te overstromen met nog eens tientallen miljoenen moslims. Niet al te ver in de toekomst kunnen we ons een situatie voorstellen waarin de autoriteiten iemand kunnen arresteren in, laten we zeggen, Denemarken of Italië die een cartoon heeft getekend die beledigend is voor de islam. Hij of zij zou dan kunnen worden overgedragen aan de autoriteiten in Algerije, Egypte of Jordanië.

Vergeet niet dat godslastering tegen de islam volgens de sharia bestraft moet worden met de dood. Multiculturalisme in Europa staat op het punt zijn openlijk totalitaire fase in te gaan. Wie denkt dat dit een grapje is moet maar eens kijken naar de Nederlandse cartoonist Gregorius Nekschot, die in 2008 werd gearresteerd vanwege cartoons die “beledigend” waren voor moslims. Verscheidene documenten die openbaar zijn (maar bij het algemene publiek weinig bekend zijn omdat ze door de mainstream media vrijwel nooit vermeld worden) verklaren dat de EU de onderwijs- en juridische stelsels “in overeenstemming moet brengen” met die van de Arabische landen. Hier wordt op dit ogenblik over onderhandeld, achter onze rug om.

De voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso, sprak eerder zijn ongerustheid uit over het idee van nog een Nederlands referendum over het Verdrag van Lissabon/Europese Grondwet. "Referenda maken het proces van goedkeuring van Europese verdragen veel gecompliceerder en minder voorspelbaar," zei hij, en hij vroeg “elke lidstaat” die een referendum overwoog “goed na te denken”. In zijn vorige baan als premier van Portugal was hij in 2004 voorstander van een referendum in zijn eigen land – maar sindsdien is hij van gedachte veranderd. “Ik was zelf als premier vóór een referendum, maar het maakt ons leven met 27 lidstaten in de EU er wel moeilijker op. Als er een referendum over de oprichting van de Europese Gemeenschap of de invoering van de euro was gehouden, denkt u dan dat die er waren gekomen?"

Volgens The Sunday Times van 18 oktober 2008 werden tijdens een vergadering van de EU plannen besproken om Ierland te isoleren en het land te dwingen om voor maart 2009 een tweede referendum over het Verdrag van Lissabon te houden. Sleutelfiguren onder de Franse politici en andere MEPs zeiden dat Ierland in een “onhoudbare positie” gebracht zou moeten worden door Polen en Tsjechië aan te sporen het verdrag tegen december te ratificeren. De vergadering hoorde hoe de “intellectuele middelmatigheid en gebrek aan politieke moed” van Ierland hadden geleid tot het verwerpen van het Verdrag van Lissabon en er werd gediscussieerd over hoe de Ierse kiezer kon worden “geknuffeld en verwend” voor een volgende referendum, terwijl hij tegelijkertijd “onder druk werd gezet”.

Franse politici willen het Ierse volk vertellen dat de andere 490 miljoen Europeanen “heel boos zullen zijn” als het antwoord weer nee is. Het doet er niet toe dat de meeste Europeanen nooit de kans kregen om te stemmen over de EU Grondwet/Verdrag van Lissabon, die eerder al was verworpen door de Franse en Nederlandse kiezers. Jacques Delors, de machtige vroegere voorzitter van de Europese Commissie, waarschuwde dat Europa (wat Eurocratenspraak is voor de Europese Unie; “Europa” en de EU worden altijd als synoniemen gebruikt) ervoor moet waken voor Ierland te capituleren over Lissabon.

Volgens het blog Irish Elections van 19 oktober 2008 had Brussel een nogal vijandige kijk op Ierland na het referendum over het Verdrag van Lissabon:

“Ierland, zeiden ze, had als regering hiervoor getekend en had niet aan de verwachtingen voldaan. Het is waar dat men de Ieren had gevraagd, maar bijna alle EU-mensen waarmee wij hebben gesproken klaagden over de incompetent en halfslachtig gevoerde Ja-campagne. De zienswijzen varieerden van teleurstelling dat de Ierse regering zo’n erbarmelijke campagne had gevoerd, tot bijna verachting voor de incompetentie van de Ierse regering, tot één openlijke eis dat [de Ierse premier] Brian Cowen had moeten aftreden nadat hij er niet in was geslaagd het Ierse volk te overtuigen van de overeenkomst die hij zelf tot stand had helpen brengen. En ja, toen hem werd gevraagd naar het Franse Nee, zei de spreker dat [de vroegere Franse president] Chirac ook had moeten opstappen.”

In de hoofdstad van de EU worden nationale leiders niet langer verondersteld te luisteren naar de wil van hun volk. De Ierse premier wordt bijvoorbeeld gezien als een laaggeplaatste bureaucraat van het EU-systeem die de bevelen van zijn superieuren in Brussel moet opvolgen, en niet die van zijn eigen kiezers. Dit zijn dezelfde mensen die voorstander zijn van de massale immigratie van moslims in Europa. Door middel van het Verdrag van Lissabon/de Europese Grondwet kunnen ze de laatste hindernissen voor het invoeren van hun Eurabische beleid wegnemen. In een normale wereld zouden deze individuen terecht staan voor misdaden tegen hun volk in plaats van dikbetaalde banen te hebben waarin ze de belangen van dat volk ondergraven.

Laten we onze bevindingen eens op een rijtje zetten: de EU heeft aanvaard dat de Unie geleidelijk zal worden uitgebreid met het islamitische Midden-Oosten en Noord-Afrika. De EU heeft aanvaard dat moet worden toegestaan dat tientallen miljoenen immigranten uit voornamelijk islamitische landen in Noord-Afrika zich in de komende jaren in Europa vestigen. Dit is zogenaamd "goed voor de economie". Ze is van plan de wetten van de sharia toe te passen op de miljoenen moslims die ze uitnodigt om zich te komen vestigen in Europa. Ze heeft de wetgeving tegen racisme versterkt, terwijl ze intussen duidelijk maakt dat "islamofobie" een soort racisme is en ze is in samenwerking met islamitische landen bezig de schoolboeken te herschrijven om een “positief” beeld van de islam te scheppen voor Europese kinderen. Ten slotte ontwikkelt de EU een Europees aanhoudings- of arrestatiebevel waarin is vastgelegd dat iemand die een ernstig misdrijf, bijvoorbeeld racisme, ten laste wordt gelegd, gearresteerd kan worden zonder ongepaste tussenkomst van de nationale staat waarin hij of zij toevallig woont. In wezen is de Europese Unie bezig een heel continent formeel uit te leveren aan de islam, terwijl ze intussen gevestigde nationale culturen vernietigt, en is ze bereid degenen die het met dit beleid niet eens zijn het leven zuur te maken. Dit is het grootste georganiseerde verraad in de Westerse geschiedenis, misschien wel in de geschiedenis van de mens, en toch wordt het geprezen als een overwinning voor “tolerantie”.

José Manuel Barroso, de leider van de niet ter verantwoording te roepen regering van een half miljard mensen, heeft verklaard dat de EU een Rijk is. Misschien vinden wij het belachelijk om de EU te zien als een Rijk, maar zijn woorden laten zien dat sommige mensen in leidende posities wel zo denken. Het zou verstandig zijn niet te vergeten dat alle Rijken door middel van oorlog zijn gesticht. En dat is het ook: een culturele en demografische oorlog die tegen de autochtone Europeanen wordt gevoerd. Terwijl Rijken normaal gesproken worden gesticht door oorlog te voeren tegen andere volken, is de EU het eerste Rijk in de geschiedenis dat wordt gesticht door leiders die andere volken toestaan oorlog te voeren tegen hun eigen volk. Er wordt gebruik gemaakt van massa-immigratie om alle nationale staten tegelijkertijd te vernietigen, zodat de autochtonen nergens heen kunnen vluchten en geen enkel land een ander te hulp kan schieten tegen de voortschrijdende islamisering. Ik vermoed dat de ideologieën van het globalisme, multiculturalisme en Eurabisme, die van bovenaf worden opgelegd, in de toekomst als puur kwaad zullen worden beschouwd, en ik vrees dat ze het Europese continent in een oorlog kunnen storten, net zoals het nazisme dat deed.

De Europese Unie – of het Eurabische Rijk – is een machtsgreep van de elites met de bedoeling de landen te ontmantelen die ze verondersteld worden te dienen. In plaats van slechts dienaren van het volk te zijn in relatief kleine landen, streven ze ernaar lid te worden van een onaantastbare elite die heerst over een uitgestrekt Rijk. Daarom gaan ze door met het promoten van massa-immigratie alsof er niets aan de hand is, terwijl autochtone Europeanen in hun eigen steden worden opgeblazen, verkracht, beroofd en vermoord. Ze zijn generaals op oorlogspad. Gewone burgers zijn niet meer dan kanonnenvoer, pionnen die worden opgeofferd in een enorm politiek schaakspel in hun zoektocht naar meer persoonlijke macht, een recreatie van het Romeinse Rijk, bedacht om te compenseren voor de tanende politieke invloed van de Europese nationale staten. Een andere mogelijkheid is dat sommigen van hen echt geloven in hun eigen leugens omtrent het scheppen van een nieuwe, verlichte en vredige wereldorde, of dat ze worden afgeperst en/of omgekocht door Arabische moslims. De waarheid is hoogst waarschijnlijk een combinatie van verscheidene verklaringen, maar hun motivatie is hoe dan ook van secundair belang. De cruciale kwestie is te beseffen dat de leiders van de Westelijke helft van Europa, en in toenemende mate ook die in de Oostelijke helft, zich tot het uiterste inspannen om hun eigen naties te vernietigen.

Ten slotte moeten we één ding niet vergeten: dit is allemaal begonnen met het toegeven aan Arabische bullebakken in de jaren 70 van de vorige eeuw die olie en terreur als wapens gebruikten. Europeanen zouden zich moeten inspannen om de cultuur van verraad uit te bannen, maar we moeten ook de cultuur van concessiepolitiek uitbannen die deze puinhoop heeft veroorzaakt. Geen geld voor de Palestijnen; geen rode cent. Als ze geld nodig hebben, kunnen ze Saoedi-Arabië vragen. En geen concessies meer aan islamitische terroristen. Het was “dialoog”, de Euro-Arabische Dialoog, waardoor deze situatie in de eerste plaats is ontstaan. Dialoog is de oorzaak van onze problemen, niet de oplossing. Geen “dialoog” meer met onze jihadi-vijanden. De enige manier om een bullebak aan te pakken is hem een dreun te verkopen en te zorgen dat hij je met rust laat, en de enige manier om dat te doen is door geloofwaardige strijdmachten te bezitten en de wil die in te zetten. Je alleen op diplomatie verlaten geeft je geen “soft power”, het geeft je alleen een soft imago en nodigt uit tot agressie van buitenaf.

Lees hier deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4 van De Eurabië Code.

De volledige Engelse tekst is op Gates of Vienna te vinden.

Lees ook:
Eurabië, de geheime band tussen Europa en de Arabische wereld
Bat Ye'or
ISBN 9789029079891