Terwijl het Amerikaanse landschap bezaaid raakt met moskeeën, deels broedplaatsen van radicalisering die dienst doen als basis voor terroristen, zijn kerken in de Midden-Oosten, de bakermat van het christendom, hard op weg om uit te sterven.
Terwijl moslims bezig zijn een megamoskee op te richten vlakbij de plek van de gruweldaden van 9/11 doen we er goed aan te bedenken dat de tolerantie, of onverschilligheid, die hen dit toestaat, verre van wederzijds is met betrekking tot de kerken in het Midden-Oosten. Ik heb het niet over de aanvallen van islamisten op kerken - zoals de aanval op oudejaarsavond in Egypte waarbij 21 christenen werden gedood, of de bestorming van een kerk in Irak door jihadstrijders waarbij meer dan 50 christenen werden afgeslacht, of de aanvallen op kerstavond op kerken in Nigeria en de Filippijnen. Ook verwijs ik niet naar de door de staat gesanctioneerde vijandigheid van islamistische regimes, zoals de recente "drijfjacht" op christenen in Iran.
Integendeel, ik verwijs naar het antikerkenbeleid van regeringen in het Midden-Oosten die als "gematigd" worden beschouwd. Let wel: Koeweit heeft net, zonder uitleg, een verzoek om een kerk te mogen bouwen afgewezen; net als Indonesië, waardoor christenen gedwongen waren kerstmis te vieren op een parkeerplaats - terwijl op hetzelfde moment 1.000 moslims twee andere kerken platbrandden. Als dit het lot is van kerken in "gematigd" Indonesië en Koeweit - waarvan het laatstgenoemde land zijn soevereiniteit geheel te danken heeft aan de opofferingen van de VS tijdens de Eerste Golfoorlog - wat kunnen we dan verwachten van de rest van de islamitische wereld?
Het beste voorbeeld van antikerkbeleid is te zien in Egypte, waar de Kopten, de grootste christelijke minderheid in het Midden-Oosten, wonen. Zelfs voor Mubarak aftrad hebben daar volgens Coptic Solidarity "meer dan 1500 aanvallen op Kopten plaatsgevonden, zonder dat de daders een passende straf kregen en zonder dat de slachtoffers gecompenseerd werden".
De Egyptische staatsveiligheidsdienst, die nu de touwtjes in handen heeft, heeft evenzo de eigenaardige gewoonte om te verdwijnen vlak voor Koptische kerken worden aangevallen - zoals in de eerder genoemde aanval op oudejaarsavond. De veiligheidstroepen hebben ook de neiging nogal laat te komen nadat kerken zijn aangevallen: toen zes Kopten vorig jaar bij het verlaten van de kerk werden vermoord duurde het "uren" voor ze kwamen opdagen. Niets van dit alles zou ons moeten verbazen als we bedenken dat een Egyptische politieagent christenen als zodanig identificeerde en - onder het slaken van de eeuwenoude oorlogskreet van de islam "Allah Akbar!" - het vuur op hen opende, waarbij een eenenzeventigjarige de dood vond.
Wat de kerken betreft, die bevinden zich al in een zwakke positie sinds de islam het voorheen christelijke Egypte binnenviel en onderwierp. De allereerste voorwaarde waaraan christenen moeten voldoen om met rust gelaten te worden in het beruchte Pact van Omar - dat [de christenen] verwittigt van de sharia - "de voornaamste bron van wetgeving" in Egypte - zegt alles: "We zullen, in onze steden of in de omgeving daarvan, geen nieuwe mannen- of vrouwenkloosters, kerken of monnikencellen bouwen, evenmin zullen we die, overdag of 's nachts, herstellen als ze instorten of zich bevinden in de wijken van de moslims." Dienovereenkomstig, in de woorden van journalist Mary Abdelmassih:
In tegenstelling tot de moslims, die alleen een vergunning van de gemeente nodig hebben om een moskee te bouwen, hebben de Kopten toestemming van de President nodig om een kerk te kunnen bouwen... [en] de goedkeuring van de naburige moslimgemeenschap. Zelfs nadat ze vergunningen hebben gekregen voor een kerk, vallen de moslims de christenen nog aan en verwoesten of verbranden ze hun kerken. Een gerucht dat christenen bijeenkomen om te bidden is al genoeg reden voor hun moslimburen om gewelddadigheden tegen hen te begaan. Verscheidene keren waren er alleen protesten van moslims tegen de bouw van een kerk nodig om Staatsveiligheid het werk stil te laten leggen onder het voorwendsel dat de bouw "sektarische onrust" veroorzaakte.Het is een feit dat, op 24 november de Egyptische veiligheidsdienst, onder het mom van onbelangrijke overtredingen van de bouwvoorschriften, een gedeeltelijk opgetrokken kerk bestormde in een streek waar meer dan een miljoen christenen wonen zonder dat er één enkele kerk staat. Daarbij vuurde de staatsveiligheidsdienst met traangas en scherpe munitie op protesterende betogers, hetgeen het leven kostte aan vier Kopten, waaronder een jong kind (er vielen 79 zwaargewonden, 22 werden half of geheel blind, en 179 werden gearresteerd, waaronder vrouwen en kinderen). Eén mensenrechtenactivist klaagde dat de gewonde Kopten "aan hun ziekenhuisbedden werden vastgeketend en toen naar gevangenkampen werden gestuurd."
Dit wordt allemaal nog verergerd door hooggeplaatste Egyptische moslims die fatwa's uitvaardigen waarin ze het bouwen van een kerk vergelijken met de bouw van "een nachtclub, een casino, of het bouwen van een stal voor het fokken van varkens, katten of honden"; of die op Al Jazeera verschijnen met belachelijke beschuldigingen dat Kopten in hun kerken wapens opslaan en in hun kloosters moslima's martelen.
Tussen twee haakjes, dit gebeurde allemaal onder de "seculiere" Mubarak; denk eens na over het lot van de Kopten in het geval dat de Moslim Broederschap de macht overneemt. Wat betreft de huidige machthebbers in Egypte, het leger: gewapende eenheden openden het vuur op monniken van een klooster onder het scanderen van "Allah Akbar!"
Dit is dus de benarde positie van de christenen en hun kerken in de islamitische wereld - en het is ironisch dat, terwijl het Amerikaanse landschap bezaaid raakt met moskeeën, deels broedplaatsen van radicalisering die dienst doen als basis voor terroristen, kerken in de Midden-Oosten, de bakermat van het christendom, hard op weg zijn om uit te sterven. Duidelijker gezegd: terwijl Amerika moslims toestaat een megamoskee te bouwen bij Ground Zero - dat verwoest werd door islamisten die deels in moskeeën werden geradicaliseerd - worden christenen en hun kerken openlijk vervolgd door Amerika's "vrienden en bondgenoten" in de islamitische wereld.
Een dergelijke in het oog springende dubbele standaard is ten hemel schreiend - of zou dat moeten zijn. Toch staan de zaken er zo voor. Is het dan ook een wonder dat de Westerse mentaliteit nog een lange weg te gaan heeft voor ze begrijpt hoe ze moet omgaan met de plaag die de "radicale islam" is?
Bron: Pajamas Media
Raymond Ibrahim is de mededirecteur van het ‘Middle East Forum’, de auteur van ‘The Al Qaeda Reader’, en van tal van artikelen en vertalingen over de radicale islam; hij bespreekt dit onderwerp regelmatig in de media, geeft er lezingen over aan universiteiten en informeert er overheidsinstellingen over. Wilt u Raymonds artikelen ontvangen meld u dan hier aan voor zijn gratis nieuwsbrief.
Posts
