Het Westen bleef vrijgevig, ondanks een demografisch onderzoek in 2005 dat onthulde dat het aantal Palestijnse inwoners van de West Bank en Gaza door de overheid met 50% was overdreven.
Vanaf het begin van het Oslo Vredesproces in de jaren negentig van de vorige eeuw is bijna alle nieuwe infrastructuur in de Palestijnse gebieden tot stand gekomen en betaald door Brussel - scholen, ziekenhuizen, vliegvelden. Toen met de tweede Intifada in 2000 opnieuw de jihad losbarstte, stopte Israël de overdracht van betalingen aan de Palestijnen. Dus schoot de EU te hulp met nog eens 10 miljoen Euro’s per maand in rechtstreekse budgettaire hulp voor de Palestijnse Autoriteit. De EU commissaris voor Buitenlandse Zaken Chris Patten verklaarde in 2002 dat “geld van de EU in geen geval is gebruikt voor het financieren van terrorisme, het kopen van wapens, of welke activiteiten van dien aard ook.”
Uit een rapport van de Foundation for the Defense of Democracies bleek later echter: “Er bestaat onbetwistbaar bewijs dat geld van de PA is gebruikt om terroristische activiteiten te financieren.” Dit werd bevestigd door Fuad Shubaki, die eens de financiën beheerde van de Palestijnse veiligheidstroepen. Volgens hem gaf de vroegere president van de Palestijnse Autoriteit Yasser Arafat opdracht miljoenen dollars van internationale financiële hulp, en belastinggeld dat door Israël en Arabische landen werd overgedragen, te gebruiken voor de aankoop van wapens en munitie, inclusief de 50 ton wapens aan boord van het schip Karine A. De transactie werd gecoördineerd door de PA, Hezbollah en de Iraanse Revolutionaire Garde.
In mei 2006 sprak Mahmoud Abbas – na de dood van Arafat in november 2004 president van de Palestijnse Autoriteit en een politieke leider van Fatah - met het Europese Parlement over het vredesproces. Tegelijkertijd dreigde de Al-Aqsa Martyrs Brigade, de gewapende tak van Fatah, economische en burgerdoelen van de VS en Europa aan te vallen als antwoord op internationale sancties tegen de PA. Financiële hulp wekt geen dankbaarheid op bij de Palestijnen. Ze zullen echter dreigen met geweld als die financiële hulp niet komt. Dat is simpelweg afpersing.
Deze geld-uit-de-zakklopperij komt overeen met de islamitische opvatting over de jizya, de schatplicht die niet-moslims moeten betalen om niet te worden vermoord. In documenten van de Euro-Arabische Dialoog wordt regelmatig melding gemaakt van “financiële hulp” van de EU aan de Arabische landen. Bat Ye’or vestigt de aandacht op het feit dat de Europeanen, zonder dat ze zich dat bewust zijn, een deel van deze jizya-belasting wordt afgetroggeld.
In november 2005 weigerde de officiële financiële waakhond van de EU voor het elfde jaar op rij de jaarrekening van de EU goed te keuren omdat deze bol stond van fraude en fouten. De Europese Rekenkamer weigerde het EU-budget over 2004 van $160,3 miljard goed te keuren. “Het grootste deel van het betalingsbudget was opnieuw in belangrijke mate aangetast door juridische fouten en onregelmatigheden”, verklaarde ze. Ze weigerde met name de budgetten voor de buitenlandse politiek en de hulpprogramma's van de EU goed te keuren, waarvan vele gericht zijn op Arabische landen. Op de helft van de projectbudgetten van de Europese Commissie was onvoldoende toezicht.
De Europese Commissie wordt beschouwd als de “regering” van de EU, en dus de regering van bijna een half miljard mensen. Maar die regering kan tien jaar lang jaarrekeningen met enorme fouten indienen omdat ze voor het grootste deel geen enkele verantwoording aan iets of iemand schuldig is, en dat was ook de bedoeling zo.
Moslims maken gebruik van bedrog om hun jihad te ondersteunen* tot het bijna te laat is voor de infidels om hen nog te stoppen. De Eurabiërs en de federalisten van de EU hebben deze tactiek van de islamieten overgenomen en zijn al tientallen jaren in het geniep bezig hun doel te bereiken, begraven onder een massa details en technocratische nieuwspraak die voor niet-bureaucraten bijna onbegrijpelijk is.
Jean-Claude Juncker, de premier van Luxemburg, beschreef het “systeem” van de EU in een openhartig moment beschreef eens als volgt: “We nemen een besluit en dan laten we dat een poosje liggen om te kijken wat er gebeurt”, legde hij uit. “Als niemand luidruchtig protesteert omdat de meeste mensen niet begrijpen wat er is besloten, gaan we stap voor stap verder tot er geen weg terug meer mogelijk is.”
Columnist Charlemagne schrijft in The Economist: “Wat premier Juncker en anderen die net zo denken als hij proberen te doen is, in wezen, de oppositie tegen een Europese Federatie te bedelven onder een massa technische details, de mensen met saaiheid te onderwerpen. Als een strategie zijn ze er heel ver mee gekomen.” [nadruk door Fjordman]. De grootste, op zichzelf staande overdracht van soevereiniteit van de Europese nationale staten aan de Europese Unie vond plaats in 1985, als onderdeel van het project om een Europese markt te creëren. Zelfs [de Britse Conservatieve premier] Margaret Thatcher, die het meestal vlot in de gaten had als er een truc werd uitgehaald, beweerde later dat ze zich er niet volledig bewust van was geweest hoe vérstrekkend de gevolgen waren van waar ze zich toen bij aansloot.”
De auteur Christofer Booker heeft dit de “cultuur van bedrog” van de EU genoemd:
“Wat in feite heeft plaatsgevonden is een overdracht van macht (…) aan Brussel op een schaal die neerkomt op de grootste constitutionele revolutie in onze geschiedenis. Veel hiervan is echter buiten het zicht gebleven omdat onze politici graag de illusie in stand houden dat ze de touwtjes in handen hebben. Het gevolg is dat opmerkelijk weinig mensen nu goed begrijpen hoe het politieke systeem dat onze levens regelt eigenlijk werkt."
Ik heb de term “neo-feodalisme” gebruikt om de EU te beschrijven. Er zijn beslist bepaalde groepen elite die denken dat alles wat er mis is in Europa de schuld is van het “populisme” – wat door anderen democratie wordt genoemd. De drijvende kracht achter de EU is van plan de nationale soevereiniteit over te dragen aan een nieuwe heersende klasse van bureaucraten, een nieuwe aristocratie. Dit grijpt terug op het pre-democratische tijdperk. Karl Zinsmeister merkt op dat: “Het EU-apparaat is buitengewoon gesloten en geheimzinnig. Op het ogenblik worden relatief weinig van de belangrijke beslissingen in de federatie genomen door functionarissen die democratisch rekenschap verschuldigd zijn. Op het ene na het ander front bepalen starre bureaucraten hoe de gewone Europeaan gaat leven. … Voor Amerikanen is de manier waarop veel Europeanen bereid zijn zich door hun elites om de tuin te laten leiden, onbegrijpelijk. Er heerst een soort volkse mentaliteit waardoor ze hun “superieuren” toestaan de belangrijke nationale beslissingen te nemen.
MP Gisela Stuart was lid van het Presidium dat de Europese grondwet opstelde. Ze vat haar ervaringen als volgt samen:
“De Europese Conventie bracht een zelfgekozen groep uit de Europese politieke elite bijeen van wie velen een oogje hadden op een Europese carrière die afhankelijk is van steeds meer integratie, en die nationale parlementen en regeringen als een obstakel zien... In de zestien maanden dat ik bij de Conventie was vroegen afgevaardigden geen enkele keer of verdere integratie wel is wat de mensen in Europa willen, of het in hun belang is en of het de beste basis vormt voor een duurzame structuur voor een steeds groter wordende Unie."
In 2005 riepen de leiders van alle Britse politieke groeperingen in een nog nooit eerder voorgekomen gezamenlijke verklaring op een einde te maken aan de “middeleeuwse” praktijk om besluiten omtrent Europese wetgeving achter gesloten deuren te nemen. Critici beweren dat de Raad van Ministers, het hoogste wetgevende orgaan van de EU dat tweederde van de wetten in Groot-Brittannië bepaalt, “uitgezonderd de communistische dictaturen van Noord-Korea en Cuba de enige wetgevende macht is die wetten in het geheim aanneemt.”
Volgens de Britse Conservatieve politicus Daniel Hannan is de EU met opzet zo geconstrueerd. “De Founding Fathers van de EU hadden vanaf het begin door dat hun gedurfde plan de historische naties van Europa in een enkele staat te verenigen nooit zou slagen als elke opeenvolgende machtsoverdracht voor goedkeuring aan de kiezers zou moeten worden voorgelegd. Dus ontwierpen ze op sluwe wijze een structuur waarin de opperste macht in de handen was van benoemde functionarissen die immuun zijn voor de publieke opinie. De structuur van de EU is niet zo zeer ondemocratisch als wel antidemocratisch.”
De Europese Unie is wel vergeleken met het Romeinse Rijk, maar een dergelijke vergelijking gaat niet echt op. Rome was de militaire supermacht van zijn tijd terwijl de EU slechts een militaire dwerg is. Er is echter één boeiende overeenkomst: Julius Caesar werd vermoord omdat hij zichzelf tot koning wilde kronen. Dat was geen populaire zet onder de machtige elite in de Senaat, die Caesar eraan herinnerde dat Rome juist een republiek was geworden omdat ze in opstand was gekomen tegen de “despotenkoningen” van weleer.
Caesars opvolger Octavianus, tegenwoordig beter bekend als Caesar Augustus, wordt beschouwd als zowel de eerste als een van de belangrijkste Romeinse keizers. Hij bagatelliseerde zijn eigen positie door de voorkeur te geven aan de titel princeps, meestal vertaald als “eerste burger”. Hij hield ook de uiterlijke vorm van de Romeinse Republiek in stand, bewees lippendienst aan de oude elite, en versluierde de veranderingen om ze minder verontrustend te maken voor het volk. Hij mag dan een monarch zijn geweest, maar hij noemde zichzelf nooit zo.
Sommigen zouden in de hedendaagse EU een parallel kunnen zien. Wanneer tot wel driekwart van onze nationale wetten oorspronkelijk uit Brussel komt, wat heeft het dan voor zin om nationale verkiezingen te houden? Net als in het Rome van Octavianus is de echte macht naar een andere plek verschoven, maar de oude orde wordt over de realiteit gedrapeerd als een democratisch vijgenblad zodat het gewone volk niet verontrust wordt. De EU functioneert grotendeels in het geheim; haar edicten worden ten uitvoer gebracht door de traditionele parlementen die steeds meer tot decoratieve aanhangsels worden gereduceerd. Het grappige is dat degenen die tegen de EU zijn, bestempeld worden als xenofoben, nationalisten of gewoon antidemocratische krachten. De EU is een organisatie waar niet-gekozen bureaucraten de democratie ontmantelen, die echter haar critici uitmaakt voor antidemocratische krachten.
Om deze nieuwe entiteit te creëren moeten de oude nationale staten worden afgebroken. Enorme aantallen niet-Europese immigranten worden binnengehaald, en wat dan ontstaat wordt een "multiculturele maatschappij" genoemd. Deze afbraak wordt gevolgd door de eis dat onze hele maatschappij zo wordt veranderd.
Omdat Europeanen zichzelf eerder zien als bijvoorbeeld Franse, Italiaanse of Nederlandse burgers dan als “Europeaan” moeten nationale loyaliteiten worden vernietigd. Tegelijkertijd moet een externe rivaal worden gecreëerd. Het voorbeeld wat daar nog het meeste op lijkt is de vereniging van Duitsland onder Bismarck. De talrijke Duitse staten schaarden zich in 1870 in de Frans-Duitse Oorlog aan de zijde van Pruisen, en maakten zo de weg vrij voor een nieuwe, machtige Duitse federatie.
De federalisten van de EU spannen zich in een verenigde Europese staat op te richten door een gedeelde vijandigheid tegen de VS, terwijl ze intussen een Eurabische entiteit construeren uit Europa en de Arabische wereld door gebruik te maken van hun gedeelde vijandschap tegenover Israël. Eén tactiek is het doelbewuste gebruik van de media om de woede tegenover deze landen op te zwepen en ze te demoniseren.
De Duitse staten van Bismarck werden echter verenigd door een gemeenschappelijke taal. Zelfs als er een "nieuwe wij" zou kunnen worden geconstrueerd uit tientallen naties – wat nog maar zeer de vraag is -, dan zijn er honderden jaren nodig om diverse etnische groepen in elkaar te laten opgaan in een samenhangende natie. Hoe kan de EU iets anders dan autoritair zijn zonder een gezamenlijke identiteit, zonder een Europese demos? Misschien denkt de elite van de EU dat een grote massa mensen zonder een duidelijke culturele identiteit eenvoudiger in toom gehouden kan worden?
Het probleem is dat de nationale staat bestempeld wordt tot een slecht en achterhaald iets, en niet het collectivisme, anti-individualisme of het totalitarisme. Er is echter een cruciaal onderscheid tussen nationalisme en patriottisme, iets wat George Orwell duidelijk inzag:
“Nationalisme moet niet worden verward met patriottisme. Met ‘patriottisme’ bedoel ik de verknochtheid aan een bepaalde plaats en een bepaalde manier van leven die men de beste van de wereld vindt, maar die men niet aan anderen wil opdringen. Patriottisme is van nature defensief, zowel militair als cultureel. Nationalisme, aan de andere kant, is onlosmakelijk verbonden met de zucht naar macht.”
Totalitaire regimes kunnen nationaal zijn, zoals nazi-Duitsland, maar ze kunnen ook supranationaal zijn, zoals de Sovjet-Unie, die probeerde alle bestaande nationale loyaliteiten te vernietigen.
Hoe heeft een enorm project als het oprichten van Eurabië kunnen slagen? Ik heb veel over deze vraag nagedacht, en ik ben tot de conclusie gekomen dat het juist vanwege die enorme omvang is gelukt. St. Augustinus vertelt het verhaal van de zeerover die gevangen werd genomen door Alexander de Grote. "Hoe durf je op zee iedereen aan te vallen?" vroeg Alexander. “Hoe durf jij de hele wereld aan te vallen?” antwoordde de zeerover. “Omdat ik het met één klein scheepje doe, ben ik een dief, doe je het met een grote oorlogsvloot, dan ben je een keizer."
Het is een kwestie van schaal. Als een kleine groep mensen het democratische proces in een land buiten spel zet en hun eigen wetten aan het volk opdringt, wordt het een staatsgreep genoemd. Als ze hetzelfde doen met een heel continent, heet het de Europese Unie.
Adolf Hitlers autobiografie Mein Kampf beschrijft een propagandatechniek die “de Grote Leugen” wordt genoemd. De EU heeft deze strategie overgenomen, een strategie die eruit bestaat een leugen te vertellen die zo “kolossaal” is dat de mensen gewoon niet kunnen geloven dat iemand “zo brutaal zou zijn om de waarheid zo schandelijk te verdraaien.” Deze strategie is gebruikt in combinatie met de techniek die door Joseph Goebbels, de minister van Propaganda in nazi-Duitsland werd geperfectioneerd: iets herhalen tot het uiteindelijk voor waar wordt aangenomen.
Hier zijn enkele Grote Leugens:
- Diversiteit is altijd goed;
- Multiculturalisme is onvermijdelijk, evenals de Europese integratie;
- Tegenstanders daarvan zijn domme racisten die zich tegen de loop der geschiedenis verzetten;
- Immigratie van moslims is “goed voor de economie” en is nodig om de verzorgingsstaat in de toekomst te financieren, ondanks het feit dat het enorm veel middelen doet wegvloeien.
Het oprichten van Eurabië is één van de grootste daden van verraad in de geschiedenis van de Westerse beschaving. Betekent dit dat alle EU-federalisten of zij die aan de diverse instrumenten van de Euro-Arabische Dialoog hebben meegewerkt, slecht zijn? Nee, de werkelijkheid is niet zo simpel. Hugh Fitzgerald wijst hierop: “Een hele klasse is rijk geworden van Arabisch geld en Arabische steekpenningen; advocaten, voorlichtingsambtenaren, diplomaten, journalisten, hoogleraren en allerlei functionarissen.”
Terwijl onwetendheid, corruptie en de zoektocht naar macht uit eigenbelang het gedrag van de Eurabische elite ten dele verklaart, is het geen verklaring voor het gedrag van AL die duizenden mensen die bij deze netwerken betrokken waren. Sommigen van hen moeten zichzelf hebben overtuigd dat wat ze deden voor een rechtvaardige zaak was, al was het alleen maar omdat de menselijke ijdelheid eist dat we ons gedrag rechtvaardigen door het met een laagje goedheid te bedekken.
In de science fiction film Serenity zijn de twee grote supermachten, de Verenigde Staten en China, opgegaan in de Alliance, die de mensheid naar een ander sterrenstelsel heeft overgebracht. Op een weinig bekende planeet, Miranda, werd een gas genaamd Pax aan de atmosfeer toegevoegd met de bedoeling de bevolking rustig te maken en agressie te elimineren. Het werkte. De bevolking stopte met vechten. Ze stopte ook alle andere activiteiten, inclusief de voortplanting en zelfverdediging. Een kleine minderheid van de bevolking reageerde juist tegenovergesteld op deze kalmerende drug. Hun agressie nam juist toe en veranderde in razernij, ze doodden het grootste deel van de bevolking. Tientallen miljoenen mensen lieten zich gedwee uitroeien.
Regisseur Joss Whedon wijst er angstvallig op dat de Alliance niet een of ander kwaadaardig rijk is, maar eerder een grotendeels welwillende macht. Met de beste bedoelingen wil men een betere wereld creëren, een wereld zonder zonde. Maar, zegt Whedon: “Wanneer je probeert Utopia te creëren, ontdek je dat onder de oppervlakte iets akeligs aan de gang is.”
Vroegere Europeanen die tegen de jihad vochten, streden vóór een aantal zaken: hun geloof, hun cultuur en hun land. EU-federalisten en Eurabiërs onderdrukken al deze instincten met voorbedachten rade in hun queeste om een Nieuwe Mens te creëren en agressie te elimineren. Omdat ze echter ten onrechte de nationale staat als de wortel van alle kwaad hebben aangewezen, onderdrukken ze niet alleen het agressieve nationalisme, maar ook het defensieve patriottisme. En omdat sommige moslims zowaar zelfs agressiever zijn geworden als reactie op wat zij beschouwen als ons nihilisme, hebben de Eurabiërs op suïcidale wijze letterlijk en figuurlijk hun eigen bevolking ontwapend en als een lam naar de slachtbank geleid.
Veel communisten geloofden, ten minste in het begin, echt in hun ideologie. Het gevolg was een massale slachting: tientallen miljoenen mensen werden gedood in het streven naar een wereld zonder onderdrukking of uitbuiting. De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. Het doet er niet toe hoe goed je bedoelingen zijn, je kunt niet miljoenen mensen in enorme sociale experimenten gebruiken als proefkonijntjes zonder ook enorm veel schade aan te richten.
Een van de redenen dat dit in West Europa en de Europese Unie heeft kunnen gebeuren is misschien dat we na de Koude Oorlog nooit helemaal de oorzaken van het jammerlijke falen van het communisme in Oost-Europa en de Sovjet-Unie hebben begrepen of hebben geprobeerd onder ogen te zien. We hebben toegestaan dat het concept van enorme sociale experimenten om een Nieuwe Mens te creëren bleef bestaan. Het is gemuteerd en toen naar het Westen verhuisd. Jean Monnet, die het proces van de Europese integratie in werking zette, liet zich ooit uit over hoe de Europese ambtenarij een "laboratorium” was waarin een nieuw soort “Europese Mens” zou worden geboren. Maar de Nieuwe Europese Mens is, net als de Nieuwe Sovjet-Mens voor hem, vrijwel zeker gedoemd te falen.
Kan de Europese Unie worden hervormd? Ik betwijfel het. De EU wordt bijeengehouden door een klasse van bureaucraten die uit zijn op hun eigenbelang, die hun budgetten willen verhogen en hun macht willen uitbreiden, ongeacht het kwaad dat ze aanrichten. Deze functionarissen zullen de traditionele methoden van bedrog gebruiken om elke roep om hervormingen teniet te doen zodat ze aan de macht kunnen blijven.
Het is leerzaam om te observeren hoe de EU-elite reageerde op de afwijzing van de Europese Grondwet door de bevolking van Frankrijk en Nederland in 2005. Ze stelde een “wijze” groep Europese politici samen onder leiding van Giuliano Amato, de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken in de regering van de "super-Eurabiër" Romano Prodi om mogelijke oplossingen te vinden voor deze impasse. Een van de besproken suggesties was de benaming “grondwet” te vervangen door “verdrag”.
Dezelfde Amato was eerder premier van Italië, evenals vicevoorzitter van de Europese Conventie die de Grondwet opstelde, en verklaarde eerder:
“In Europa moet men doen ‘alsof’ – alsof dat wat men wil maar iets kleins is om iets groots te krijgen, alsof landen hun soevereiniteit behouden om ze hun soevereiniteit te laten opgeven… De Commissie in Brussel, zou bijvoorbeeld net moeten doen alsof ze een technisch instrument is om behandeld te worden als een regering. En zo stiekem en onder valse voorwendselen doorgaan (nadruk Fjordman).”
Dat een man die openlijk heeft opgeschept over de manier waarop de federalistische doelstellingen van de EU “stiekem en onder valse voorwendselen” worden ondersteund, leiding geeft aan de pogingen de Europese Grondwet te “vernieuwen”, zegt de gewone Europeaan alles wat hij moet weten over de EU. Als de EU-elites ons doelbewust tientallen jaren hebben bedrogen om hun doel te bereiken, zouden we ze dan nu opeens moeten vertrouwen? Een ezel stoot zich in het gemeen niet twee keer aan dezelfde steen. Deze mensen hebben ons al genoeg bedonderd.
“Ik denk dat de Europese Unie, net als de Sovjet-Unie, niet gedemocratiseerd kan worden,” zegt Vladimir Bukovsky. “De Europese Unie zal ineenstorten praktisch zoals de Sovjet-Unie is ineengestort. Maar vergeet niet dat bij een dergelijke ondergang zoveel wordt vernietigd dat het herstel wel een generatie duurt. (…) Kijk naar het enorme aantal immigranten uit Derdewereldlanden dat nu in Europa woont. Dit werd door de Europese Unie gestimuleerd. Wat zal er met hen gebeuren als de economie instort? We zullen waarschijnlijk, net als bij het einde van de Sovjet-Unie, zo veel etnische conflicten krijgen dat we er met ons verstand niet bij kunnen.”
Richard North en Christopher Booker concluderen in hun boek over de EU: “Het project dat Monnet in gang had gezet was een enorm, krakkemikkig, zelfmisleidend monster dat deels verstikte in zijn eigen bureaucratie, deels een corrupt zwendel vormde (…) Het enige wat het project nooit ook maar in de verste verte kon zijn, omdat dat nooit de bedoeling was geweest, was een democratie.” Zij denken dat de EU gedoemd is te mislukken met achterlating van "een verschrikkelijke verwoesting die de volkeren van Europa pas na vele jaren te boven zullen komen.”
Ik begrijp de bezorgdheid dat de ondergang van de EU “”instabiliteit” zou kunnen veroorzaken in Europa. Dat zal ook zo zijn. Maar we eindigen waarschijnlijk toch met “instabiliteit” gezien het aantal moslims dat de Eurabiërs hebben binnengelaten. We kunnen kiezen tussen een periode van moeilijke jaren waarin het grootste deel van Europa behouden blijft, en de dood, waarin Europa gewoonweg ophoudt te bestaan als een entiteit met een Westerse cultuur.
Sommige mensen zouden graag de hoop koesteren dat we de "positieve" aspecten van de EU kunnen behouden en dat we niet “de baby met het badwater moeten weggooien.” Daar ben ik het helaas niet mee eens.
De EU is niets dan badwater, geen baby. Er is nooit een baby geweest, alleen maar karrenvrachten vol overbetaalde babysitters.
Multiculturalisme verdeelt de mensen in “stammen” onder het niveau van de nationale staat. Dit is precies de situatie die we in de Middeleeuwen in Europa hadden. Het idee dat we andere culturen moeten “respecteren” door ze niet te bekritiseren betekent eveneens dat we de klok verscheidene eeuwen terugzetten naar de tijd voor de Verlichting. Multiculturalisme is niets meer dan een middeleeuwse ideologie, en zal middeleeuwse resultaten genereren.
Hoewel het de EU niet zal lukken een pan-Europese identiteit te creëren, is ze er al gedeeltelijk in geslaagd de historische nationale staten te verzwakken. Door geheel West-Europa hebben moslimimmigranten de neiging zich in grote steden te vestigen, terwijl de autochtone bevolking zich op het platteland terugtrekt. Deze afbraak van de maatschappelijke samenhang veroorzaakt een terugkeer naar de stamcultuur, omdat de mensen er geen vertrouwen meer in hebben dat de nationale staat hen zal beschermen.
Dit proces is uitgelegd door Ernest Baert: “In de loop van vele eeuwen heeft West-Europa de stam of clan vervangen door de nationale staat.” Het gevolg was dat “Europese burgers ertoe neigen evenveel vertrouwen te hebben in alle andere burgers van dezelfde nationale staat buiten hun onmiddellijke familie- en vriendenkring.” Deze “high-trust society” was een eerste vereiste niet alleen voor het succes van een kapitalistische economie in Europa, maar ook voor de opkomst van de democratie.
In de islamitische wereld in Afrika heeft een ander wereldbeeld de overhand. Daar hebben individuen geen andere keus dan voor bescherming terug te vallen op hun clan. Wat zal dus het effect zijn van het binnenhalen van enorme aantallen individuen uit "low-trust societies" op onze eigen cultuur? Baert is pessimistisch:
“Er bestaat nauwelijks enige twijfel over dat we in de nadagen van de multiculturele illusie leven. Die zal eindigen in misère en kan leiden tot het verlies van Europa als onderdeel van de Westerse beschaving. Onze kinderen en kleinkinderen zullen op onze tijd terugkijken en zich afvragen waarom zo velen zo moeiteloos accepteerden wat overduidelijk strijdig was met de geschiedenis en het gezonde verstand.
Terwijl gewone Europese burgers in hun eigen steden in angst leven voor moslimgeweld en het vertrouwen in hun eigen leiders scherp daalt, komen de elites van de EU op cocktailparty’s bijeen en feliciteren elkaar omdat ze vrede hebben gebracht in Europa.
De Europese Unie beloofde een Brave New World (Ned: Heerlijke nieuwe wereld, vert.) waar oorlogen en etnische conflicten tot het verleden behoorden. Zal ze de Middeleeuwen brengen? Misschien is dat wat Utopia’s meestal doen.
Lees hier deel 1, deel 2, deel 3 en De Eurabië Code - 2008 updates.
De volledige Engelse tekst is op Gates of Vienna te vinden.
Lees ook:
Eurabië, de geheime band tussen Europa en de Arabische wereld
Bat Ye'or
ISBN 9789029079891
Posts
