4 april, 2011 - door Hege Storhaug
”U moet begrijpen dat islam een fundamenteel gewelddadige religie is, in tegenstelling tot het christendom.” Dit werd in 1994 in Islamabad tegen me gezegd door een afvallige professor wiens naam ik hier niet kan onthullen, omdat afvalligheid, in de traditionele islam, de dood betekent. Hij voegde eraan toe: “U kunt mijn bewering testen door de profeten Mohammed en Jezus te bestuderen.”
In die tijd was mijn kennis van de islam beperkt. Bovendien contrasteerden de woorden van de professor scherp met wat een andere Pakistaanse in Islamabad had verteld over de islam. Dit was een vriendin die me, zoals ik me later zou realiseren, een beeld van de islam had geschilderd dat gebaseerd was op wat Mohammed had gezegd en gedaan in de jaren onmiddellijk nadat hij had beweerd dat hem door de engel Gabriël onthullingen waren gedaan — dus een tijd waarin de stichter van de islam geen macht had en gematigd, genadig en nederig was. Mettertijd begreep ik dat mijn vriendin de lekkere hapjes uit de islamitische snoeppot had opgedist en de niet-zo-smakelijke hapjes had weggegooid. In de islam zijn het echter Mohammeds onverkwikkelijke latere verklaringen en handelingen (en geen enkele islamitische geleerde zal dit ontkennen) — dat wil zeggen de verklaringen en handelingen die aan Mohammed, de man met de grote wereldlijke macht worden toegeschreven — die het laatste woord hebben.
Meer dan tien jaar later kwam ik deze regels van de Deense filosoof Kai Sørlander tegen: “Kijk naar Boeddha. Jezus, Mohammed en Socrates. Van wie van hen, behalve Mohammed, kun je je voorstellen dat hij oproept om een vrouw te stenigen voor overspel?” Scherpe woorden, maar gebaseerd op de realiteit. Iedereen herinnert zich tenslotte wat Jezus zei toe hij geconfronteerd werd met de vrouw die was betrapt op overspel: “Laat hij die zonder zonde is de eerste steen werpen.” Minder bekend is het verhaal van de vrouw die ongehuwd zwanger werd en Mohammed om raad vroeg. Hij zei dat ze de baby moest krijgen en moest zogen, waarna de baby haar afgenomen zou worden en zij gestenigd zou worden.
In het kort: terwijl Jezus de barbaarse Mozaïsche wetten afschafte, versterkte Mohammed — die, volgens de moslims, de beste mens is die ooit heeft geleefd en hun belangrijkste voorbeeld is, — het barbarisme.
In Noorwegen is net een diepgaande biografie van Mohammed gepubliceerd. Geschreven door Halvor Tjønn, zowel historicus als journalist voor het dagblad Aftenposten, is het een hoognodig boek over één van de meest invloedrijke figuren in de wereldgeschiedenis. Die invloedrijke figuur is bovendien degene die nog steeds angst oproept — namelijk de angst voor gewelddadige represailles tegen iedereen die zijn of haar gezonde verstand waagt te gebruiken.
We zagen dit toen Noorse en Deense vlaggen en ambassades in 2006 in brand werden gestoken. Bijna automatisch ging de Noorse regering voor Mohammed door de knieën en gooide de vrije meningsuiting het raam uit. Dezelfde vrees lijkt zich onder de politiek correcten in Noorwegen te manifesteren. Twee weken voor de publicatie van Tjønn’s boek werd het door Aage Borchgrevink, in Tjønn’s eigen krant, genadeloos neergesabeld (Aftenposten, 9 maart). Het idee dat Mohammed als voorbeeld dient voor de hedendaagse moslims, hield Borchgrevink vol —, is verouderd — dat wil zeggen dat er uiteindelijk toch geen bom in Mohammeds tulband zit. Men kon zich niet onttrekken aan het gevoel dat de opdracht voor deze vernietigende aanval van de leidinggevenden van de krant was uitgegaan.
Deze maand gaf mijn reis naar Pakistan me een andere blik op de realiteit dan die Borchgrevink in Aftenposten opdiende. ”Pakistan is niet het Pakistan dat je in 2004 voor het laatst hebt bezocht,” waarschuwden vrienden van me voor mijn bezoek. Bij aankomst in Islamabad, dat tot een paar jaar geleden beschouwd werd als een “vrije Westerse enclave,” gaven mijn vrienden me de raad: “Zeg in het openbaar geen woord over Mohammed of de islam.” De angst voor terrorisme lag als een dik tapijt over de hoofdstad. De aanblik van de Noorse ambassade, een gebouw waar ik ooit vrij in en uit was gegaan, was een echte schok. We moesten door twee wegversperringen heen, compleet met gewapende bewakers, identiteitscontrole en controle op bommen, voor onze auto een hoek om kon slaan en door kon rijden naar een onherkenbaar gebouw: de ambassade, volledig bekleed — ingepakt als in een dikke winterjas.
Wat ik zag waren de voetsporen van Mohammed in het kielzog van de crisis van 2006.
Dezelfde voetsporen zijn te zien op belangrijke internationale websites waarop Schriftgeleerden huwelijken goedkeuren met meisjes die de puberteit nog niet hebben bereikt — gebaseerd op het feit dat Mohammed zelf trouwde met het negenjarige meisje Aisha. Dezelfde websites schrijven aan de koran ontleende scheidingsregels voor voor kinderen die nog niet menstrueren. De straf die aan de onruststoker Theo van Gogh werd uitgedeeld — zijn keel werd doorgesneden door de Nederlandse Marokkaan Mohammed B — was dezelfde straf die werd opgelegd aan dichters in de tijd van Mohammed, die het waagden hem in hun verzen te bekritiseren. Tijdens zijn rechtszaak zei Mohammed B. dat hij had gehandeld in navolging van de stichter van zijn religie.
Mohammeds invloed, overgebracht door zijn woorden en daden, is een tragedie voor de mensheid. Dat zien we tegenwoordig in het brandende Midden-Oosten, waar misschien het enige noemenswaardige dat er te zeggen valt over het waarschijnlijke resultaat van de huidige politieke chaos is, dat de islamisten — de slaafse aanhangers van die genadeloze code die bekend staat onder de naam sharia — het beste georganiseerd zijn. In een land als Egypte is er brede steun voor de introductie van sharia op alle niveaus. Een onderzoek van het Pew Research Center toont aan dat 82 procent van de Egyptenaren stenigen als straf voor overspel steunt en dat 85 procent de doodstraf voor afvalligheid wil. Dat is volkomen in overeenstemming met de opvattingen van Mohammed, de jurist en politicus.
Het gebrek aan sociale en economische ontwikkeling in de Arabische wereld is zo alarmerend dat de VN tot nu toe in deze eeuw vijf rapporten heeft uitgebracht (de Arab Human Development Reports), geschreven door Arabieren in de hoop de Arabische harten en geesten te bereiken. Een van de punten die in de verslagen worden gemaakt is dat moderniteit niet wordt bereikt door politiek en wetgeving te vermengen met religie, zoals Mohammed dat deed. Maar het is juist die mengeling die karakteristiek is voor de Arabische en de moslimwereld. Dat werd in 1990 krachtig onderstreept door de overkoepelende organisatie Organization of the Islamic Conference (OIC), die, in een verklaring die in Caïro werd uitgegeven en die tot op de dag van vandaag van kracht is, aankondigde dat de sharia boven de Verklaring van de Universele Rechten van de Mens gaat. Vergeet niet dat de sharia (zoals ik in detail weergeef in mijn nieuwe boek But the Greatest of These is Freedom: The Consequences of Immigration in Europe) moord legaliseert, amputaties als straf voorschrijft, huwelijken tussen moslims en ongelovigen verbiedt en vrouwen ondergeschikt maakt aan mannen.
De erbarmelijke condities waaronder vrouwen in de islamitische wereld leven moeten ook worden gezien in het licht van het leven van Mohammed. Het leven van zijn eerste vrouw, Khadija, met wie hij trouwde voor zijn eerste ontmoeting met de engel Gabriel, illustreert duidelijk een feit dat ook in het VN rapport wordt weergegeven — namelijk, dat met de introductie van de islam vrouwen in de maatschappij buitenspel werden gezet. Want wie was Khadija toen ze Mohammed ontmoette? Ze woonde zelfstandig en was een van de rijkste zakenvrouwen in Mekka. Het was nota bene Khadija die Mohammed een aanzoek deed. Kan iemand zich heden ten dage een dergelijke vrouw in Mekka voorstellen?
Het was Mohammed die de vrouwen dwong mannen te gehoorzamen, die polygamie legaliseerde, en die voorschreef dat de getuigenis van een vrouw slecht de helft waard was van die van een man en dat de vrouw slechts half zo veel zou erven als een man. Deze eeuwige goddelijke gerechtigheid heeft in het huidige Westen wettelijke en sociale consequenties voor moslims.
De zogenaamde hadith (de woorden en daden van Mohammed) vestigden de ondergeschikte status van de vrouw verder. Enkele pareltjes:
• Twee gebeden die de hemel nooit bereiken zijn die van een weggelopen slaaf en die van een onwillige vrouw die haar man 's nachts teleurstelt.We hebben behoefte aan een constructief en op feiten gebaseerd debat over het leven van Mohammed en de betekenis daarvan voor de huidige maatschappij — een debat, gevoerd in de geest van het humanisme. Dit is vooral belangrijk in een tijd waarin, in Oslo en andere Europese steden de populairste naam voor pasgeboren jongens Mohammed is.
• Het hellevuur verscheen me in een droom en het viel me op dat het vooral bevolkt werd door vrouwen die... hun echtgenoten geen dankbaarheid hadden betoond voor alles wat ze van hen hadden gekregen. Zelfs wanneer je een vrouw je hele leven hebt overstelpt met rijke geschenken dan zal ze op een dag toch nog iets triviaals vinden om je te verwijten, en zeggen: “Je hebt nooit iets voor me gedaan.”
• Als er iets een slecht voorteken is, dan is het: een huis, een vrouw, een paard.
• Mensen zullen nooit succes hebben als ze hun zaken aan een vrouw mededelen.
• Het is beter voor een man dat hij door een varken bespat wordt dan dat hij vluchtig de elleboog van een vrouw aanraakt die hem niet is toegestaan.
• De man die de hand van een vrouw aanraakt die niet van hem is zal op de dag des oordeels een stuk gloeiende kool in zijn palm gedrukt krijgen.
• Drie zaken onderbreken het gebed van een man [door voor hem langs te lopen] ...: een vrouw, een ezel en een zwarte hond.
Hege Storhaug is de auteur van de Noorse bestseller But the Greatest of These is Freedom: The Consequences of Immigration in Europe (2006). Het boek is net uitgekomen in het Engels.
Bron: Pajamasmedia.com
Posts
