Bloeme Evers-Emden heeft als onderduiker ervaren wat het betekent om volledig afhankelijk te zijn van andere mensen. ‘Mijn kinderen durven me niet meer te vertellen wat ze op straat meemaken.
Margreet Fogteloo
NOG ÉÉN KEER heeft ze haar ouderlijk huis bezocht. In haar eentje, enkele weken nadat ze vanuit Auschwitz op een vrachtwagen was teruggekeerd naar Amsterdam. Emotioneel geladen voorwerpen, ondergebracht bij de buren, kreeg ze niet mee. ‘Een keurig gezin, maar toch niet keurig genoeg', zegt Bloeme Evers-Emden. Over de confrontatie met het decor van haar jeugd is ze kort: onwerkelijk. ‘Ik had daar al afscheid van genomen toen mijn ouders en zusje werden afgevoerd.'
Bloeme Evers-Emden (1926), die opgroeide in een ‘liefdevol joods gezin', blikt in haar rijtjeshuis aan de rand van Slotervaart terug op een rijk maar zwaar belast leven. Haar lot gaat over wat ‘thuis zijn' betekent als je alles hebt verloren en onder ogen moet zien dat het antisemitisme, zoals ze zegt, ‘weer salonfähig is geworden'.
De Groene Amsterdammer
"Als moslims in Amsterdam straks in de meerderheid komen en de gemeentepolitiek gaan domineren, dan zullen de eerste discriminerende maatregelen tegen joden en vrouwen worden genomen."
Gaan we hier op zitten wachten? Laten we dit echt nog een tweede keer gebeuren?
Posts
