Nog nooit in de geschiedenis van de westerse civilisatie gaapte er zo’n grote kloof tussen het politiek gewenste beeld over een religie en de realiteit. Want de toenemende versterking van de islam laat de joods-christelijke cultuur van het Avondland en zijn maatschappij met brutale duidelijkheid zien dat de islam nooit in staat zal zijn verschil te maken tussen religie, politiek en individuele vrijheid. Nog steeds geloven te veel mensen dat de islam gewoon een van de vele religies is en zodoende als per se goed geldt. In navolging van Geert Wilders met zijn film ”Fitna” heeft de Burgerbeweging Pro Köln nu haar eigen versie online gezet.
dinsdag 31 maart 2009
maandag 30 maart 2009
Obama’s False Choice
A “chaotic and unforgiving capitalism” is exactly what we need right now.
By Mark Steyn
Writing in the Chicago Tribune last week, President Obama fell back on one of his favorite rhetorical tics: “But I also know,” he wrote, “that we need not choose between a chaotic and unforgiving capitalism and an oppressive government-run economy. That is a false choice that will not serve our people or any people.”
Really? For the moment, it’s a “false choice” mainly in the sense that he’s not offering it: “a chaotic and unforgiving capitalism” is not on the menu, which leaves “an oppressive government-run economy” as pretty much the only game in town. How oppressive is yet to be determined: To be sure, the official position remains that only “the richest five percent” will have taxes increased. But you’ll be surprised at the percentage of Americans who wind up in the richest five percent. This year federal government spending will rise to 28.5 per cent of GDP, the highest level ever, with the exception of the peak of the Second World War. The 44th president is proposing to add more to the national debt than the first 43 presidents combined, doubling it in the next six years, and tripling it within the decade. But to talk about it in percentages of this and trillions of that misses the point. It’s not about bookkeeping, it’s about government annexation of the economy, and thus of life: government supervision, government regulation, government control. No matter how small your small business is — plumbing, hairdressing, maple sugaring — the state will be burdening you with more permits, more paperwork, more bureaucracy.
National Review Online
By Mark Steyn
Writing in the Chicago Tribune last week, President Obama fell back on one of his favorite rhetorical tics: “But I also know,” he wrote, “that we need not choose between a chaotic and unforgiving capitalism and an oppressive government-run economy. That is a false choice that will not serve our people or any people.”
Really? For the moment, it’s a “false choice” mainly in the sense that he’s not offering it: “a chaotic and unforgiving capitalism” is not on the menu, which leaves “an oppressive government-run economy” as pretty much the only game in town. How oppressive is yet to be determined: To be sure, the official position remains that only “the richest five percent” will have taxes increased. But you’ll be surprised at the percentage of Americans who wind up in the richest five percent. This year federal government spending will rise to 28.5 per cent of GDP, the highest level ever, with the exception of the peak of the Second World War. The 44th president is proposing to add more to the national debt than the first 43 presidents combined, doubling it in the next six years, and tripling it within the decade. But to talk about it in percentages of this and trillions of that misses the point. It’s not about bookkeeping, it’s about government annexation of the economy, and thus of life: government supervision, government regulation, government control. No matter how small your small business is — plumbing, hairdressing, maple sugaring — the state will be burdening you with more permits, more paperwork, more bureaucracy.
National Review Online
Wat de christenen in Europa te wachten staat...
Koran 8:39 En bestrijdt hen totdat er geen vervolging is en de godsdienst geheel voor Allah wordt.
In het zogenaamd seculiere Turkije wordt de druk op alles wat niet-islamitisch is gestaag opgevoerd. Waarom denken christenen als Balkenende, Rouvoet en Bos dat dit in Nederland uiteindelijk niet ook zal gebeuren? Hoe meer moslims, hoe meer islam. Hoe meer islam, hoe minder andere geloven en culturen. Nu verdwijnt de Nederlandse bakker uit de prachtwijken, over enkele generaties gaat de Utrechtse dom tegen de vlakte. Is het de laatste 1400 jaar ooit ergens ánders gegaan?
SPANNING ROND MOR GABRIEL GROEIT
TUR ABDIN - Opnieuw is een rechtszitting om de claim op het gebied van het Syrisch-Orthodoxe klooster Mor Gabriël in Zuidoost-Turkije uitgesteld. Onder toeziend oog van veel buitenlandse waarnemers besloot de rechtbank woensdag geen uitspraak te doen. En dat terwijl de spanningen in het gebied toenemen.
Het eeuwenoude klooster Mor Gabriël begint langzaam meer te lijken op een hotel dan op een klooster. Bijna honderd Europeanen, velen geboren in dit gebied, verblijven deze week in de bijgebouwen van het eeuwenoude monument van de Syrisch-orthodoxe kerk in Zuidoost-Turkije.
Allemaal zijn ze er om steun te betuigen aan de bewoners van het klooster wier land bedreigd wordt door rechtszaken. En de steun is nodig. De Turkse staat lijkt zich niets aan te trekken van de weinige christenen in dit gebied. Die vrezen dat de volgende stap de onteigening van het klooster zal zijn.
Mor Gabriël
In het zogenaamd seculiere Turkije wordt de druk op alles wat niet-islamitisch is gestaag opgevoerd. Waarom denken christenen als Balkenende, Rouvoet en Bos dat dit in Nederland uiteindelijk niet ook zal gebeuren? Hoe meer moslims, hoe meer islam. Hoe meer islam, hoe minder andere geloven en culturen. Nu verdwijnt de Nederlandse bakker uit de prachtwijken, over enkele generaties gaat de Utrechtse dom tegen de vlakte. Is het de laatste 1400 jaar ooit ergens ánders gegaan?SPANNING ROND MOR GABRIEL GROEIT
TUR ABDIN - Opnieuw is een rechtszitting om de claim op het gebied van het Syrisch-Orthodoxe klooster Mor Gabriël in Zuidoost-Turkije uitgesteld. Onder toeziend oog van veel buitenlandse waarnemers besloot de rechtbank woensdag geen uitspraak te doen. En dat terwijl de spanningen in het gebied toenemen.
Het eeuwenoude klooster Mor Gabriël begint langzaam meer te lijken op een hotel dan op een klooster. Bijna honderd Europeanen, velen geboren in dit gebied, verblijven deze week in de bijgebouwen van het eeuwenoude monument van de Syrisch-orthodoxe kerk in Zuidoost-Turkije.
Allemaal zijn ze er om steun te betuigen aan de bewoners van het klooster wier land bedreigd wordt door rechtszaken. En de steun is nodig. De Turkse staat lijkt zich niets aan te trekken van de weinige christenen in dit gebied. Die vrezen dat de volgende stap de onteigening van het klooster zal zijn.
Mor Gabriël
zondag 29 maart 2009
De Eurabië Code — 2008 updates
(Noot van de vertaler: De Eurabië Code vormt het eerste deel van Fjordman’s nieuwe boek Defeating Eurabia, dat verder nog niet is vertaald.)
Fjordman
Mijn essay De Eurabië Code werd gepubliceerd in 2006 naar aanleiding van Bat Ye’or’s baanbrekende boek Eurabia: The Euro-Arab Axis. Ik heb er voor gekozen De Eurabië Code bijna ongewijzigd opnieuw te publiceren, maar ik zal hier enkele updates toevoegen. De rest van dit boek (Defeating Eurabia, vert) werd voltooid gedurende de eerste helft van oktober 2008. Ik besloot op 25 oktober nog enige informatie aan dit hoofdstuk toe te voegen, omdat binnen slechts twee weken, rond midden oktober, een reeks verontrustende persberichten over de snelle ontwikkeling van Eurabië werd gepubliceerd. In de mainstream pers is, zoals gewoonlijk, weinig van deze informatie verschenen, maar dat betekent niet dat het totaal geheim is. Een van de nieuwswebsites die gewijd is aan het volgen van de Euro-Mediterrane samenwerking is ANSAmed (www.ansamed.info). Hier een citaat van ANSAmed van 13 oktober,2008:
“De Euro-Mediterrane Parlementaire Vergadering (EMPA) heeft de ministers van Buitenlandse Zaken van de Unie voor het Middellandse Zeegebied gevraagd om meer bevoegdheden, en tevens om een juridische basis om haar rol als politieke arm te bekrachtigen. Op een speciale vergadering van de EMPA in Amman hebben parlementaire afgevaardigden van beide zijden van de Middellandse Zee een document goedgekeurd om voor te leggen aan de ministers van Buitenlandse Zaken van de Euro-Med, die op 3 en 4 november bijeenkomen: ‘we zullen de ministers verzoeken EMPA een integraal onderdeel te maken van de Unie voor het Middellandse Zeegebied, met betrekking tot haar parlementaire dimensie’. De ministers van de UMZ moeten de afgevaardigden van EMPA – onder leiding van de voorzitter van het Europees Parlement – voorzien van ‘een juridische basis, die de aard en de tijdschaal van vergaderingen tussen de twee instellingen vastlegt’. EMPA is van plan ‘de rol van consultant’ te vervullen, die niet bindend is, maar de ministers en staatshoofden van de Unie voor het Middellandse Zeegebied wel verplicht op de agenda van hun vergaderingen aandacht te schenken aan hun resoluties en aanbevelingen.”
De Euro-Mediterrane Parlementaire Vergadering (EMPA), die wordt vermeld in De Eurabië Code van 2006 bestaat uit politici van Arabische en Europese landen. Deze instelling zal nu langzamerhand meer macht krijgen, vermoedelijk ook wetgevende macht. Op hetzelfde moment dat de EU de wetgevende macht van gekozen parlementen in Europese nationale staten reduceert, is ze bezig wetgevende macht te geven aan Arabische landen, hetgeen betekent dat Jordanië, Egypte en Algerije binnenkort in staat zullen zijn rechtstreeks invloed uit te oefenen op wetgeving in Hongarije, Ierland, Oostenrijk en Zweden. Hier is nog een citaat van ANSAmed, eveneens van 13 oktober, 2008:
“De beide kusten van de Middellandse Zee zijn nog dichter bijeengekomen, dankzij een vandaag door de EU genomen politieke stap waarbij Marokko een ‘speciale associatiestatus’ werd verleend, een erkenning voor de hervormingen die het Noord-Afrikaanse koninkrijk de laatste jaren heeft doorgevoerd. De overeenkomst, de eerste ‘speciale associatiestatus' die door de EU aan een derde land werd verleend, is vandaag geratificeerd door de Raad van de Europese Unie, in aanwezigheid van de Franse minister van Buitenlandse Zaken Bernerd (sic) Kouchner en de Marokkaanse gevolmachtigde, Taieb Fassi Fihri. Bovendien zal ‘Marokko worden toegelaten om deel te nemen aan een deel van de vergaderingen van EU-instellingen (bijvoorbeeld de EU Raad van Ministers van Buitenlandse Zaken) en diverse Europese instanties: Europol, Eurojust, het Europees Agentschap voor de veiligheid van de luchtvaart en het Europees waarnemingscentrum voor drugs en drugsverslaving. Vanuit het perspectief van de EU zal ze nu in staat zijn meer economische hulp te verstrekken aan Rabat, dat met een bedrag van 657 miljoen in de periode van 2007-2010 nu al de grootste begunstigde is van Europese fondsen voor aangrenzende landen.
Marokko, als het eerste maar niet het laatste Arabische land, wordt geleidelijk aan verwelkomd in de Europese Unie. Wat er is gebeurd sinds 2006 is dat Europese leiders in toenemende mate open zijn over het idee de EU uit te breiden met de Arabische landen, hoewel ze dit natuurlijk niet voorstellen als een capitulatie van het continent voor de islam. Dit was voorheen niet totaal geheim. In 2002 bijvoorbeeld verklaarde Louis Michel, de toenmalige Belgische minister van Buitenlandse Zaken en later lid van de Europese Commissie tegen het Belgische Parlement dat de EU uiteindelijk Noord-Afrika en het Midden-Oosten zal omvatten.
Waarom wordt dit nu openbaar gemaakt? Mijn theorie is dat de leiders van de EU van mening zijn dat hun bevolking verslagen is. We zijn lijfeigenen. Na de uitvoering van het Verdrag van Lissabon/de Europese Grondwet heeft het volk niets meer in te brengen en kan het rustig worden genegeerd. Ze kijken al jaren met verachting op ons neer en nemen niet langer de moeite om dat nog te verbergen. Wij zijn makke lammetjes en vormen geen bedreiging terwijl ze gedwongen zijn de concessiepolitiek tegenover de moslims voort te zetten.
Halverwege 2008 werden openlijk plannen gelanceerd voor een “Mediterrane Unie” of een “Unie voor het Mediterrane Gebied", die zal bestaan uit alle lidstaten van de EU, Mauritanië, Marokko, Algerije, Tunesië, Libië, Egypte, Jordanië, de Palestijnse Autoriteit, Libanon, Syrië, en Turkije, met enige bezorgdheid onder de Arabieren dat dit een normalisatie van hun betrekkingen met Israel zou inhouden. Dit omvatte plannen om een "noord-zuid co-presidentschap" en een permanent secretariaat in het leven te roepen evenals de omschrijving van een “shortlist” van prioriteitsprojecten voor het gebied. De Europese Commissie stelt voor een co-presidentschap van een EU-land en een Mediterraan (islamitisch) land in het leven te roepen, voor een termijn van twee jaar. Brussel is op het ogenblik bezig het institutionele profiel op te stellen voor dat de naam "Barcelona Proces - Een Unie voor het Middellandse Zeegebied" zal gaan dragen. Let op hoe ze dit verbinden aan het Eurabische Barcelona-proces dat in 1990 werd gelanceerd en door Bat Ye'or werd beschreven.
Ondanks het feit dat de Mediterrane Unie werd uitgeroepen hoorde ik nog steeds beweringen dat alle praatjes over Eurabië een "gevaarlijke islamfobische samenzweringstheorie" waren. Vanaf eind 2008 is het simpelweg niet meer mogelijk dat nog te beweren. Eurabië is aan het licht gebracht en Bat Ye’or heeft gelijk gekregen: West-Europese leiders zijn nu bezig overeenkomsten ten uitvoer te brengen die vele jaren, misschien wel decennia geleden werden gesloten. Autochtone Europeanen is niet gevraagd of ze willen dat hun landen worden overstroomd door moslims. “Democratie” doet hier totaal niet ter zake; misschien veroorzaakt het zelfs wel passiviteit onder de autochtonen omdat het de illusie in stand houdt dat ze nog steeds iets over hun toekomst te vertellen hebben. In werkelijkheid werden overeenkomsten over het openstellen van het continent voor moslims lang geleden al gemaakt. Stemmen voor een andere politieke leider kan in het beste geval het ten uitvoer brengen vertragen, maar niet stoppen, zolang de EU bestaat. De echte besluiten worden achter gesloten deuren genomen door organen van de EU die boven de democratische controle staan, en worden de mensen later door de strot geduwd.
Zoals de journalist Nick Fagge in oktober 2008 in de Britse krant Daily Express schreef, zullen meer dan 50 miljoen Afrikaanse arbeiders Europa binnen worden gehaald in een immigratiedeal met verstrekkende gevolgen. Het doel is de "vrije beweging van mensen in Afrika en de EU" te promoten. Aangezien de weinige overgebleven Europeanen in Afrika steeds vaker worden lastiggevallen en het weinig waarschijnlijk is dat veel Europeanen zich in Mali zullen willen vestigen, zal deze “vrije beweging” feitelijk “vrije beweging van Afrikanen uit landen met onhoudbare bevolkingsgroei naar Europa” betekenen. Functionarissen van de EU nodigen andere volken uit hun land te koloniseren en de autochtonen te overweldigen. Dit gebeurt op een moment waarop er plannen bestaan om honderden grote moskeeën te bouwen door heel Europa.
Het meertalige op de EU gerichte tijdschrift Café Babel bracht in oktober 2008 een interview met Jacques Barrot, de vicevoorzitter van de Europese Commissie. Barrot is lid van dezelfde partij als de huidige Franse president Sarkozy en was een aanhanger van de vroegere president Jacques Chirac. Barrot zegt: “De demografische situatie van Europa betekent een noodzaak voor gerichte migratie. Het is ook de taak van Europa uitwisseling tussen landen te bevorderen. Immigratie is zowel een economische als een morele plicht."
Let op hoe Europeanen de massa-immigratie van tientallen miljoenen mensen uit Afrika en het Midden-Oosten “moeten” accepteren. Ziet hij enig probleem met de islam? Nee, dat doet hij niet: “Deze manier van de islam te beschouwen als vijandig tegenover de Europese waarden is totaal bevooroordeeld en onjuist. De islam is een monotheïstische godsdienst die mij verenigbaar schijnt met onze seculiere principes. Wat het niet is, is al de fundamentalisten, niet alleen islamitische, die zich willen afzonderen en andere religies willen buitensluiten. Zodra pluralisme eenmaal door de islam wordt geaccepteerd, ten minste in Europa, is de islam welkom.”
Barrot legt even niet uit waar moslims ooit pluralisme hebben geaccepteerd, en of dit zelfs maar theoretisch mogelijk is volgens de islamitische doctrine. Mijns inziens is het dat duidelijk niet.
Half oktober noemde president Nicolas Sarkozy het Arabisch “de taal van de toekomst, van de wetenschap en van de moderniteit. We moeten investeren in de Arabische taal (omdat) het onderwijzen daarvan een moment is van uitwisseling, van openheid en van tolerantie, en (deze taal) een van de oudste en meest prestigieuze beschavingen van de wereld met zich meebrengt.” “Frankrijk is een vriend van de Arabische landen. We zoeken geen botsing tussen Oost en West," bevestigde hij, de nadruk leggend op de talrijk aanwezige Arabische leiders bij de top waarop de basis voor de Mediterrane Unie werd gelegd. Sarkozy had zich eerder het imago aangemeten van een “harde kerel” die zich krachtig zou verzetten tegen het geweld en de pesterijen van immigranten tegenover autochtone Fransen. Zodra hij was verkozen tot president bleek hij niets anders dan een hartstochtelijke Eurabiër te zijn.
In een brief in de gerespecteerde Italiaanse krant Corriere della Sera onthulde de vroegere Italiaanse premier Francesco Cossiga in 2008 dat de regering van Italië in de jaren ’70 had toegestaan dat Arabische terreurgroepen zich ongehinderd door het land konden bewegen dat in ruil daarvoor werd gevrijwaard voor aanslagen. De regering van wijlen premier Aldo Moro sloot een "geheim non-agressiepact tussen de Italiaanse staat en Palestijnse verzetsorganisaties, inclusief terreurgroepen.” Volgens de vroegere president was het Moro zelf die de voorwaarden van de overeenkomst met de Arabische terroristen vaststelde. “De voorwaarden van de overeenkomst waren dat de Palestijnse organisaties zelfs gewapende operatiebases in het land konden onderhouden, en ze konden vrijelijk komen en gaan zonder zich te moeten onderwerpen aan de gewone politiecontroles, omdat ze onder de geheime diensten ‘vielen’." Cossiga zei dat hij, toen hij minister van Binnenlandse Zaken was, had ontdekt dat leden van de PLO in Italië diplomatieke onschendbaarheid genoten als vertegenwoordigers van de Arabische Liga. "De Palestijnse organisaties konden zelfs gewapende operatiebases in het land onderhouden."
Dit was de formele geboorte van Eurabië, toen West-Europese regeringen, onder druk van Arabische terroristen en olieproducerende landen, hun pro-Israël houding lieten varen en zich geleidelijk op één lijn stelden met de Arabisch-islamitische wereld. Er is absoluut geen enkele reden om aan te nemen dat de Italianen de enigen waren die dergelijke "deals" sloten. Naast samenwerking op cultureel en politiek gebied zijn Europese regeringen ook overeengekomen om de Arabieren, vooral de Palestijnen, grote sommen “protectiegeld” te betalen om de terroristische dreiging te verminderen. Dit kan alleen maar worden beschouwd als jizya, en dat gebruik heeft zich later door de hele Europese Unie verbreid. De EU betaalt de Palestijnen tientallen, zo niet honderden miljoenen Euro’s per jaar.
Het MEDA-programma, het belangrijkste financiële instrument voor de uitvoering van het Euro-Mediterrane Partnerschap, gaf in de periode 2000-2006 volgens de officiële website van de EU €5.350 miljoen uit aan zijn diverse programma’s. Gedurende de periode 1995-1999 vloeide zo’n 86% van de middelen die MEDA ter beschikking werden gesteld naar Algerije, Egypte, Jordanië, Libanon, Marokko, Syrië, Tunesië, Turkije en de Palestijnse Autoriteit.
Vanaf 2007 is MEDA vervangen door het Neighbourhood and Partnership Instrument (Europese Nabuurschap en Partnerschapinstrument, vert), dat volgens ramingen in de periode 2007 tot 2013 €11 miljard gaat uitgeven aan, onder andere, het bevorderen van de samenwerking tussen Europese en Arabische landen in de energie- en transportsectoren; in het hoger onderwijs en de mobiliteit van leraren, onderzoekers en studenten; multiculturele dialoog door persoonlijke contacten, waaronder banden met immigrantengemeenschappen die in EU-landen wonen, evenals samenwerking tussen verenigingen, culturele instellingen en uitwisseling van jonge mensen. De Europese Commissie, de machtige regering van de EU met uitgebreide wetgevende macht, zal de samenwerking met niet-gouvernementele organisaties (NGOs), universiteiten, kerken, religieuze genootschappen en de media coördineren over alles wat dit project betreft; allemaal volgens documenten die op het internet beschikbaar zijn, maar toch bij het grote publiek bijna onbekend zijn omdat ze door de mainstream media zelden worden vermeld.
Ik heb enige kritiek gekregen op mijn oorspronkelijke Eurabia Code, waaronder de bewering dat de Algiers-declaratie over een Gedeelde visie voor de toekomst die ik heb vermeld, niet door een officieel orgaan van de EU is getekend. Op de officiële EU-website staat echter een link naar de Anna Lind Euro-Mediterranean Foundation voor de dialoog tussen culturen die dit organiseerde, als onderdeel van de programma’s voor externe betrekkingen van de EU en de Euro-Mediterrane Partnerschap. Sommige van de organisaties die hieraan meewerken mogen dan technisch gezien onafhankelijke organisaties zijn, maar er bestaat geen enkele twijfel over dat de Europese Commissie de drijvende kracht is achter deze netwerken. Bovendien, wie deze documenten nauwkeurig leest, zal zien dat er wordt gesproken over de "harmonisatie van het onderwijs" tussen Europa en de Arabische wereld. Daarvoor is de medewerking van de autoriteiten op het hoogste niveau nodig, niet alleen maar van NGOs.
In de declaratie staat “Het is van essentieel belang een Euro-Mediterrane entiteit te creëren die is gebaseerd op Universele Waarden.” De uitdrukking “Universele Waarden” mag dan onschuldig klinken, maar wie bepaalt welke waarden universeel zijn? Ik heb de “gematigde” moslim Tariq Ramadan, die als adviseur voor diverse EU-instellingen is opgetreden, horen zeggen dat de islamitische waarden de enige universele waarden zijn. Deze opvatting wordt door de meeste moslims gedeeld. Arabieren die deelnemen aan de Euro-Arabische Dialoog zullen deze verklaring in de Algiers-declaratie en soortgelijke documenten interpreteren als een erkenning dat de EU toestemt in het creëren van een Euro-Arabische entiteit gebaseerd op de islam.
In september 2008 werd kort in enkele media in Denemarken vermeld (ik heb van dit vérstrekkende voorstel opmerkelijk weinig vermeldingen gezien in de mainstream media van de meeste Europese landen) dat moslims die in de EU wonen in de toekomst kunnen scheiden volgens de regels van de sharia. Dit is de overtuiging van de EU-commissie, die de aanbeveling doet dat een echtpaar in staat zou moeten zijn om te kiezen van welk land ze de wet willen volgen - zolang ze enige band hebben met het land dat ze kiezen. Morten Messerschmidt, woordvoerder van de Deense Volkspartij, was zeer bezorgd over het voorstel: "Het is een volkomen achterlijk idee dat de Commissie eventueel de barbaarse wetten van de sharia in de EU zal toepassen,” zei hij.
Wat de meeste mensen niet begrijpen is dat dit onderdeel is van langlopende afspraken waarmee de leiders van de EU allang hebben ingestemd. Vrijwel alle West-Europese leiders hebben gecapituleerd. Het is niet langer de vraag of de sharia wel of niet officieel als wet zal worden erkend (zoals al is gebeurd voor moslims die in Groot-Brittannië wonen); het is alleen nog maar de vraag op welke manier men dit ten uitvoer wil brengen.
Intussen bevat het Europees aanhoudings- of arrestatiebevel een lijst van zware misdaden, inclusief terrorisme, gewapende beroving, verkrachting, en racisme en vreemdelingenhaat, die door de gehele EU strafbaar zijn. Volgens het Europees aanhoudings- of arrestatiebevel kan iedereen die door een lidstaat wordt aangeklaagd voor een van de misdrijven op de lijst (die zo ongeveer alles kunnen dekken) gearresteerd worden door het land dat het EAB heeft uitgegeven zonder dat de andere lidstaat tussenbeide kan komen. De beschuldigde moet dan om berecht te worden binnen tien dagen naar de uitgevende staat worden overgebracht, zonder dat de uitvoerende staat op juridische of andere wijze tussenbeide kan komen.
Volgens EU-documenten valt “Islamofobie” onder racisme, wat betekent dat “islamofobie” spoedig op het hele Europese continent als een ernstig misdrijf beschouwd zou kunnen worden. Op hetzelfde ogenblik zijn de leiders van de EU druk bezig de EU uit te breiden met Noord-Afrika en het Midden-Oosten, en op die manier Europa te overstromen met nog eens tientallen miljoenen moslims. Niet al te ver in de toekomst kunnen we ons een situatie voorstellen waarin de autoriteiten iemand kunnen arresteren in, laten we zeggen, Denemarken of Italië die een cartoon heeft getekend die beledigend is voor de islam. Hij of zij zou dan kunnen worden overgedragen aan de autoriteiten in Algerije, Egypte of Jordanië.
Vergeet niet dat godslastering tegen de islam volgens de sharia bestraft moet worden met de dood. Multiculturalisme in Europa staat op het punt zijn openlijk totalitaire fase in te gaan. Wie denkt dat dit een grapje is moet maar eens kijken naar de Nederlandse cartoonist Gregorius Nekschot, die in 2008 werd gearresteerd vanwege cartoons die “beledigend” waren voor moslims. Verscheidene documenten die openbaar zijn (maar bij het algemene publiek weinig bekend zijn omdat ze door de mainstream media vrijwel nooit vermeld worden) verklaren dat de EU de onderwijs- en juridische stelsels “in overeenstemming moet brengen” met die van de Arabische landen. Hier wordt op dit ogenblik over onderhandeld, achter onze rug om.
De voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso, sprak eerder zijn ongerustheid uit over het idee van nog een Nederlands referendum over het Verdrag van Lissabon/Europese Grondwet. "Referenda maken het proces van goedkeuring van Europese verdragen veel gecompliceerder en minder voorspelbaar," zei hij, en hij vroeg “elke lidstaat” die een referendum overwoog “goed na te denken”. In zijn vorige baan als premier van Portugal was hij in 2004 voorstander van een referendum in zijn eigen land – maar sindsdien is hij van gedachte veranderd. “Ik was zelf als premier vóór een referendum, maar het maakt ons leven met 27 lidstaten in de EU er wel moeilijker op. Als er een referendum over de oprichting van de Europese Gemeenschap of de invoering van de euro was gehouden, denkt u dan dat die er waren gekomen?"
Volgens The Sunday Times van 18 oktober 2008 werden tijdens een vergadering van de EU plannen besproken om Ierland te isoleren en het land te dwingen om voor maart 2009 een tweede referendum over het Verdrag van Lissabon te houden. Sleutelfiguren onder de Franse politici en andere MEPs zeiden dat Ierland in een “onhoudbare positie” gebracht zou moeten worden door Polen en Tsjechië aan te sporen het verdrag tegen december te ratificeren. De vergadering hoorde hoe de “intellectuele middelmatigheid en gebrek aan politieke moed” van Ierland hadden geleid tot het verwerpen van het Verdrag van Lissabon en er werd gediscussieerd over hoe de Ierse kiezer kon worden “geknuffeld en verwend” voor een volgende referendum, terwijl hij tegelijkertijd “onder druk werd gezet”.
Franse politici willen het Ierse volk vertellen dat de andere 490 miljoen Europeanen “heel boos zullen zijn” als het antwoord weer nee is. Het doet er niet toe dat de meeste Europeanen nooit de kans kregen om te stemmen over de EU Grondwet/Verdrag van Lissabon, die eerder al was verworpen door de Franse en Nederlandse kiezers. Jacques Delors, de machtige vroegere voorzitter van de Europese Commissie, waarschuwde dat Europa (wat Eurocratenspraak is voor de Europese Unie; “Europa” en de EU worden altijd als synoniemen gebruikt) ervoor moet waken voor Ierland te capituleren over Lissabon.
Volgens het blog Irish Elections van 19 oktober 2008 had Brussel een nogal vijandige kijk op Ierland na het referendum over het Verdrag van Lissabon:
“Ierland, zeiden ze, had als regering hiervoor getekend en had niet aan de verwachtingen voldaan. Het is waar dat men de Ieren had gevraagd, maar bijna alle EU-mensen waarmee wij hebben gesproken klaagden over de incompetent en halfslachtig gevoerde Ja-campagne. De zienswijzen varieerden van teleurstelling dat de Ierse regering zo’n erbarmelijke campagne had gevoerd, tot bijna verachting voor de incompetentie van de Ierse regering, tot één openlijke eis dat [de Ierse premier] Brian Cowen had moeten aftreden nadat hij er niet in was geslaagd het Ierse volk te overtuigen van de overeenkomst die hij zelf tot stand had helpen brengen. En ja, toen hem werd gevraagd naar het Franse Nee, zei de spreker dat [de vroegere Franse president] Chirac ook had moeten opstappen.”
In de hoofdstad van de EU worden nationale leiders niet langer verondersteld te luisteren naar de wil van hun volk. De Ierse premier wordt bijvoorbeeld gezien als een laaggeplaatste bureaucraat van het EU-systeem die de bevelen van zijn superieuren in Brussel moet opvolgen, en niet die van zijn eigen kiezers. Dit zijn dezelfde mensen die voorstander zijn van de massale immigratie van moslims in Europa. Door middel van het Verdrag van Lissabon/de Europese Grondwet kunnen ze de laatste hindernissen voor het invoeren van hun Eurabische beleid wegnemen. In een normale wereld zouden deze individuen terecht staan voor misdaden tegen hun volk in plaats van dikbetaalde banen te hebben waarin ze de belangen van dat volk ondergraven.
Laten we onze bevindingen eens op een rijtje zetten: de EU heeft aanvaard dat de Unie geleidelijk zal worden uitgebreid met het islamitische Midden-Oosten en Noord-Afrika. De EU heeft aanvaard dat moet worden toegestaan dat tientallen miljoenen immigranten uit voornamelijk islamitische landen in Noord-Afrika zich in de komende jaren in Europa vestigen. Dit is zogenaamd "goed voor de economie". Ze is van plan de wetten van de sharia toe te passen op de miljoenen moslims die ze uitnodigt om zich te komen vestigen in Europa. Ze heeft de wetgeving tegen racisme versterkt, terwijl ze intussen duidelijk maakt dat "islamofobie" een soort racisme is en ze is in samenwerking met islamitische landen bezig de schoolboeken te herschrijven om een “positief” beeld van de islam te scheppen voor Europese kinderen. Ten slotte ontwikkelt de EU een Europees aanhoudings- of arrestatiebevel waarin is vastgelegd dat iemand die een ernstig misdrijf, bijvoorbeeld racisme, ten laste wordt gelegd, gearresteerd kan worden zonder ongepaste tussenkomst van de nationale staat waarin hij of zij toevallig woont. In wezen is de Europese Unie bezig een heel continent formeel uit te leveren aan de islam, terwijl ze intussen gevestigde nationale culturen vernietigt, en is ze bereid degenen die het met dit beleid niet eens zijn het leven zuur te maken. Dit is het grootste georganiseerde verraad in de Westerse geschiedenis, misschien wel in de geschiedenis van de mens, en toch wordt het geprezen als een overwinning voor “tolerantie”.
José Manuel Barroso, de leider van de niet ter verantwoording te roepen regering van een half miljard mensen, heeft verklaard dat de EU een Rijk is. Misschien vinden wij het belachelijk om de EU te zien als een Rijk, maar zijn woorden laten zien dat sommige mensen in leidende posities wel zo denken. Het zou verstandig zijn niet te vergeten dat alle Rijken door middel van oorlog zijn gesticht. En dat is het ook: een culturele en demografische oorlog die tegen de autochtone Europeanen wordt gevoerd. Terwijl Rijken normaal gesproken worden gesticht door oorlog te voeren tegen andere volken, is de EU het eerste Rijk in de geschiedenis dat wordt gesticht door leiders die andere volken toestaan oorlog te voeren tegen hun eigen volk. Er wordt gebruik gemaakt van massa-immigratie om alle nationale staten tegelijkertijd te vernietigen, zodat de autochtonen nergens heen kunnen vluchten en geen enkel land een ander te hulp kan schieten tegen de voortschrijdende islamisering. Ik vermoed dat de ideologieën van het globalisme, multiculturalisme en Eurabisme, die van bovenaf worden opgelegd, in de toekomst als puur kwaad zullen worden beschouwd, en ik vrees dat ze het Europese continent in een oorlog kunnen storten, net zoals het nazisme dat deed.
De Europese Unie – of het Eurabische Rijk – is een machtsgreep van de elites met de bedoeling de landen te ontmantelen die ze verondersteld worden te dienen. In plaats van slechts dienaren van het volk te zijn in relatief kleine landen, streven ze ernaar lid te worden van een onaantastbare elite die heerst over een uitgestrekt Rijk. Daarom gaan ze door met het promoten van massa-immigratie alsof er niets aan de hand is, terwijl autochtone Europeanen in hun eigen steden worden opgeblazen, verkracht, beroofd en vermoord. Ze zijn generaals op oorlogspad. Gewone burgers zijn niet meer dan kanonnenvoer, pionnen die worden opgeofferd in een enorm politiek schaakspel in hun zoektocht naar meer persoonlijke macht, een recreatie van het Romeinse Rijk, bedacht om te compenseren voor de tanende politieke invloed van de Europese nationale staten. Een andere mogelijkheid is dat sommigen van hen echt geloven in hun eigen leugens omtrent het scheppen van een nieuwe, verlichte en vredige wereldorde, of dat ze worden afgeperst en/of omgekocht door Arabische moslims. De waarheid is hoogst waarschijnlijk een combinatie van verscheidene verklaringen, maar hun motivatie is hoe dan ook van secundair belang. De cruciale kwestie is te beseffen dat de leiders van de Westelijke helft van Europa, en in toenemende mate ook die in de Oostelijke helft, zich tot het uiterste inspannen om hun eigen naties te vernietigen.
Ten slotte moeten we één ding niet vergeten: dit is allemaal begonnen met het toegeven aan Arabische bullebakken in de jaren 70 van de vorige eeuw die olie en terreur als wapens gebruikten. Europeanen zouden zich moeten inspannen om de cultuur van verraad uit te bannen, maar we moeten ook de cultuur van concessiepolitiek uitbannen die deze puinhoop heeft veroorzaakt. Geen geld voor de Palestijnen; geen rode cent. Als ze geld nodig hebben, kunnen ze Saoedi-Arabië vragen. En geen concessies meer aan islamitische terroristen. Het was “dialoog”, de Euro-Arabische Dialoog, waardoor deze situatie in de eerste plaats is ontstaan. Dialoog is de oorzaak van onze problemen, niet de oplossing. Geen “dialoog” meer met onze jihadi-vijanden. De enige manier om een bullebak aan te pakken is hem een dreun te verkopen en te zorgen dat hij je met rust laat, en de enige manier om dat te doen is door geloofwaardige strijdmachten te bezitten en de wil die in te zetten. Je alleen op diplomatie verlaten geeft je geen “soft power”, het geeft je alleen een soft imago en nodigt uit tot agressie van buitenaf.
Lees hier deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4 van De Eurabië Code.
De volledige Engelse tekst is op Gates of Vienna te vinden.
Lees ook:
Eurabië, de geheime band tussen Europa en de Arabische wereld
Bat Ye'or
ISBN 9789029079891
Fjordman
Mijn essay De Eurabië Code werd gepubliceerd in 2006 naar aanleiding van Bat Ye’or’s baanbrekende boek Eurabia: The Euro-Arab Axis. Ik heb er voor gekozen De Eurabië Code bijna ongewijzigd opnieuw te publiceren, maar ik zal hier enkele updates toevoegen. De rest van dit boek (Defeating Eurabia, vert) werd voltooid gedurende de eerste helft van oktober 2008. Ik besloot op 25 oktober nog enige informatie aan dit hoofdstuk toe te voegen, omdat binnen slechts twee weken, rond midden oktober, een reeks verontrustende persberichten over de snelle ontwikkeling van Eurabië werd gepubliceerd. In de mainstream pers is, zoals gewoonlijk, weinig van deze informatie verschenen, maar dat betekent niet dat het totaal geheim is. Een van de nieuwswebsites die gewijd is aan het volgen van de Euro-Mediterrane samenwerking is ANSAmed (www.ansamed.info). Hier een citaat van ANSAmed van 13 oktober,2008:
“De Euro-Mediterrane Parlementaire Vergadering (EMPA) heeft de ministers van Buitenlandse Zaken van de Unie voor het Middellandse Zeegebied gevraagd om meer bevoegdheden, en tevens om een juridische basis om haar rol als politieke arm te bekrachtigen. Op een speciale vergadering van de EMPA in Amman hebben parlementaire afgevaardigden van beide zijden van de Middellandse Zee een document goedgekeurd om voor te leggen aan de ministers van Buitenlandse Zaken van de Euro-Med, die op 3 en 4 november bijeenkomen: ‘we zullen de ministers verzoeken EMPA een integraal onderdeel te maken van de Unie voor het Middellandse Zeegebied, met betrekking tot haar parlementaire dimensie’. De ministers van de UMZ moeten de afgevaardigden van EMPA – onder leiding van de voorzitter van het Europees Parlement – voorzien van ‘een juridische basis, die de aard en de tijdschaal van vergaderingen tussen de twee instellingen vastlegt’. EMPA is van plan ‘de rol van consultant’ te vervullen, die niet bindend is, maar de ministers en staatshoofden van de Unie voor het Middellandse Zeegebied wel verplicht op de agenda van hun vergaderingen aandacht te schenken aan hun resoluties en aanbevelingen.”
De Euro-Mediterrane Parlementaire Vergadering (EMPA), die wordt vermeld in De Eurabië Code van 2006 bestaat uit politici van Arabische en Europese landen. Deze instelling zal nu langzamerhand meer macht krijgen, vermoedelijk ook wetgevende macht. Op hetzelfde moment dat de EU de wetgevende macht van gekozen parlementen in Europese nationale staten reduceert, is ze bezig wetgevende macht te geven aan Arabische landen, hetgeen betekent dat Jordanië, Egypte en Algerije binnenkort in staat zullen zijn rechtstreeks invloed uit te oefenen op wetgeving in Hongarije, Ierland, Oostenrijk en Zweden. Hier is nog een citaat van ANSAmed, eveneens van 13 oktober, 2008:
“De beide kusten van de Middellandse Zee zijn nog dichter bijeengekomen, dankzij een vandaag door de EU genomen politieke stap waarbij Marokko een ‘speciale associatiestatus’ werd verleend, een erkenning voor de hervormingen die het Noord-Afrikaanse koninkrijk de laatste jaren heeft doorgevoerd. De overeenkomst, de eerste ‘speciale associatiestatus' die door de EU aan een derde land werd verleend, is vandaag geratificeerd door de Raad van de Europese Unie, in aanwezigheid van de Franse minister van Buitenlandse Zaken Bernerd (sic) Kouchner en de Marokkaanse gevolmachtigde, Taieb Fassi Fihri. Bovendien zal ‘Marokko worden toegelaten om deel te nemen aan een deel van de vergaderingen van EU-instellingen (bijvoorbeeld de EU Raad van Ministers van Buitenlandse Zaken) en diverse Europese instanties: Europol, Eurojust, het Europees Agentschap voor de veiligheid van de luchtvaart en het Europees waarnemingscentrum voor drugs en drugsverslaving. Vanuit het perspectief van de EU zal ze nu in staat zijn meer economische hulp te verstrekken aan Rabat, dat met een bedrag van 657 miljoen in de periode van 2007-2010 nu al de grootste begunstigde is van Europese fondsen voor aangrenzende landen.
Marokko, als het eerste maar niet het laatste Arabische land, wordt geleidelijk aan verwelkomd in de Europese Unie. Wat er is gebeurd sinds 2006 is dat Europese leiders in toenemende mate open zijn over het idee de EU uit te breiden met de Arabische landen, hoewel ze dit natuurlijk niet voorstellen als een capitulatie van het continent voor de islam. Dit was voorheen niet totaal geheim. In 2002 bijvoorbeeld verklaarde Louis Michel, de toenmalige Belgische minister van Buitenlandse Zaken en later lid van de Europese Commissie tegen het Belgische Parlement dat de EU uiteindelijk Noord-Afrika en het Midden-Oosten zal omvatten.
Waarom wordt dit nu openbaar gemaakt? Mijn theorie is dat de leiders van de EU van mening zijn dat hun bevolking verslagen is. We zijn lijfeigenen. Na de uitvoering van het Verdrag van Lissabon/de Europese Grondwet heeft het volk niets meer in te brengen en kan het rustig worden genegeerd. Ze kijken al jaren met verachting op ons neer en nemen niet langer de moeite om dat nog te verbergen. Wij zijn makke lammetjes en vormen geen bedreiging terwijl ze gedwongen zijn de concessiepolitiek tegenover de moslims voort te zetten.
Halverwege 2008 werden openlijk plannen gelanceerd voor een “Mediterrane Unie” of een “Unie voor het Mediterrane Gebied", die zal bestaan uit alle lidstaten van de EU, Mauritanië, Marokko, Algerije, Tunesië, Libië, Egypte, Jordanië, de Palestijnse Autoriteit, Libanon, Syrië, en Turkije, met enige bezorgdheid onder de Arabieren dat dit een normalisatie van hun betrekkingen met Israel zou inhouden. Dit omvatte plannen om een "noord-zuid co-presidentschap" en een permanent secretariaat in het leven te roepen evenals de omschrijving van een “shortlist” van prioriteitsprojecten voor het gebied. De Europese Commissie stelt voor een co-presidentschap van een EU-land en een Mediterraan (islamitisch) land in het leven te roepen, voor een termijn van twee jaar. Brussel is op het ogenblik bezig het institutionele profiel op te stellen voor dat de naam "Barcelona Proces - Een Unie voor het Middellandse Zeegebied" zal gaan dragen. Let op hoe ze dit verbinden aan het Eurabische Barcelona-proces dat in 1990 werd gelanceerd en door Bat Ye'or werd beschreven.
Ondanks het feit dat de Mediterrane Unie werd uitgeroepen hoorde ik nog steeds beweringen dat alle praatjes over Eurabië een "gevaarlijke islamfobische samenzweringstheorie" waren. Vanaf eind 2008 is het simpelweg niet meer mogelijk dat nog te beweren. Eurabië is aan het licht gebracht en Bat Ye’or heeft gelijk gekregen: West-Europese leiders zijn nu bezig overeenkomsten ten uitvoer te brengen die vele jaren, misschien wel decennia geleden werden gesloten. Autochtone Europeanen is niet gevraagd of ze willen dat hun landen worden overstroomd door moslims. “Democratie” doet hier totaal niet ter zake; misschien veroorzaakt het zelfs wel passiviteit onder de autochtonen omdat het de illusie in stand houdt dat ze nog steeds iets over hun toekomst te vertellen hebben. In werkelijkheid werden overeenkomsten over het openstellen van het continent voor moslims lang geleden al gemaakt. Stemmen voor een andere politieke leider kan in het beste geval het ten uitvoer brengen vertragen, maar niet stoppen, zolang de EU bestaat. De echte besluiten worden achter gesloten deuren genomen door organen van de EU die boven de democratische controle staan, en worden de mensen later door de strot geduwd.
Zoals de journalist Nick Fagge in oktober 2008 in de Britse krant Daily Express schreef, zullen meer dan 50 miljoen Afrikaanse arbeiders Europa binnen worden gehaald in een immigratiedeal met verstrekkende gevolgen. Het doel is de "vrije beweging van mensen in Afrika en de EU" te promoten. Aangezien de weinige overgebleven Europeanen in Afrika steeds vaker worden lastiggevallen en het weinig waarschijnlijk is dat veel Europeanen zich in Mali zullen willen vestigen, zal deze “vrije beweging” feitelijk “vrije beweging van Afrikanen uit landen met onhoudbare bevolkingsgroei naar Europa” betekenen. Functionarissen van de EU nodigen andere volken uit hun land te koloniseren en de autochtonen te overweldigen. Dit gebeurt op een moment waarop er plannen bestaan om honderden grote moskeeën te bouwen door heel Europa.
Het meertalige op de EU gerichte tijdschrift Café Babel bracht in oktober 2008 een interview met Jacques Barrot, de vicevoorzitter van de Europese Commissie. Barrot is lid van dezelfde partij als de huidige Franse president Sarkozy en was een aanhanger van de vroegere president Jacques Chirac. Barrot zegt: “De demografische situatie van Europa betekent een noodzaak voor gerichte migratie. Het is ook de taak van Europa uitwisseling tussen landen te bevorderen. Immigratie is zowel een economische als een morele plicht."
Let op hoe Europeanen de massa-immigratie van tientallen miljoenen mensen uit Afrika en het Midden-Oosten “moeten” accepteren. Ziet hij enig probleem met de islam? Nee, dat doet hij niet: “Deze manier van de islam te beschouwen als vijandig tegenover de Europese waarden is totaal bevooroordeeld en onjuist. De islam is een monotheïstische godsdienst die mij verenigbaar schijnt met onze seculiere principes. Wat het niet is, is al de fundamentalisten, niet alleen islamitische, die zich willen afzonderen en andere religies willen buitensluiten. Zodra pluralisme eenmaal door de islam wordt geaccepteerd, ten minste in Europa, is de islam welkom.”
Barrot legt even niet uit waar moslims ooit pluralisme hebben geaccepteerd, en of dit zelfs maar theoretisch mogelijk is volgens de islamitische doctrine. Mijns inziens is het dat duidelijk niet.
Half oktober noemde president Nicolas Sarkozy het Arabisch “de taal van de toekomst, van de wetenschap en van de moderniteit. We moeten investeren in de Arabische taal (omdat) het onderwijzen daarvan een moment is van uitwisseling, van openheid en van tolerantie, en (deze taal) een van de oudste en meest prestigieuze beschavingen van de wereld met zich meebrengt.” “Frankrijk is een vriend van de Arabische landen. We zoeken geen botsing tussen Oost en West," bevestigde hij, de nadruk leggend op de talrijk aanwezige Arabische leiders bij de top waarop de basis voor de Mediterrane Unie werd gelegd. Sarkozy had zich eerder het imago aangemeten van een “harde kerel” die zich krachtig zou verzetten tegen het geweld en de pesterijen van immigranten tegenover autochtone Fransen. Zodra hij was verkozen tot president bleek hij niets anders dan een hartstochtelijke Eurabiër te zijn.
In een brief in de gerespecteerde Italiaanse krant Corriere della Sera onthulde de vroegere Italiaanse premier Francesco Cossiga in 2008 dat de regering van Italië in de jaren ’70 had toegestaan dat Arabische terreurgroepen zich ongehinderd door het land konden bewegen dat in ruil daarvoor werd gevrijwaard voor aanslagen. De regering van wijlen premier Aldo Moro sloot een "geheim non-agressiepact tussen de Italiaanse staat en Palestijnse verzetsorganisaties, inclusief terreurgroepen.” Volgens de vroegere president was het Moro zelf die de voorwaarden van de overeenkomst met de Arabische terroristen vaststelde. “De voorwaarden van de overeenkomst waren dat de Palestijnse organisaties zelfs gewapende operatiebases in het land konden onderhouden, en ze konden vrijelijk komen en gaan zonder zich te moeten onderwerpen aan de gewone politiecontroles, omdat ze onder de geheime diensten ‘vielen’." Cossiga zei dat hij, toen hij minister van Binnenlandse Zaken was, had ontdekt dat leden van de PLO in Italië diplomatieke onschendbaarheid genoten als vertegenwoordigers van de Arabische Liga. "De Palestijnse organisaties konden zelfs gewapende operatiebases in het land onderhouden."
Dit was de formele geboorte van Eurabië, toen West-Europese regeringen, onder druk van Arabische terroristen en olieproducerende landen, hun pro-Israël houding lieten varen en zich geleidelijk op één lijn stelden met de Arabisch-islamitische wereld. Er is absoluut geen enkele reden om aan te nemen dat de Italianen de enigen waren die dergelijke "deals" sloten. Naast samenwerking op cultureel en politiek gebied zijn Europese regeringen ook overeengekomen om de Arabieren, vooral de Palestijnen, grote sommen “protectiegeld” te betalen om de terroristische dreiging te verminderen. Dit kan alleen maar worden beschouwd als jizya, en dat gebruik heeft zich later door de hele Europese Unie verbreid. De EU betaalt de Palestijnen tientallen, zo niet honderden miljoenen Euro’s per jaar.
Het MEDA-programma, het belangrijkste financiële instrument voor de uitvoering van het Euro-Mediterrane Partnerschap, gaf in de periode 2000-2006 volgens de officiële website van de EU €5.350 miljoen uit aan zijn diverse programma’s. Gedurende de periode 1995-1999 vloeide zo’n 86% van de middelen die MEDA ter beschikking werden gesteld naar Algerije, Egypte, Jordanië, Libanon, Marokko, Syrië, Tunesië, Turkije en de Palestijnse Autoriteit.
Vanaf 2007 is MEDA vervangen door het Neighbourhood and Partnership Instrument (Europese Nabuurschap en Partnerschapinstrument, vert), dat volgens ramingen in de periode 2007 tot 2013 €11 miljard gaat uitgeven aan, onder andere, het bevorderen van de samenwerking tussen Europese en Arabische landen in de energie- en transportsectoren; in het hoger onderwijs en de mobiliteit van leraren, onderzoekers en studenten; multiculturele dialoog door persoonlijke contacten, waaronder banden met immigrantengemeenschappen die in EU-landen wonen, evenals samenwerking tussen verenigingen, culturele instellingen en uitwisseling van jonge mensen. De Europese Commissie, de machtige regering van de EU met uitgebreide wetgevende macht, zal de samenwerking met niet-gouvernementele organisaties (NGOs), universiteiten, kerken, religieuze genootschappen en de media coördineren over alles wat dit project betreft; allemaal volgens documenten die op het internet beschikbaar zijn, maar toch bij het grote publiek bijna onbekend zijn omdat ze door de mainstream media zelden worden vermeld.
Ik heb enige kritiek gekregen op mijn oorspronkelijke Eurabia Code, waaronder de bewering dat de Algiers-declaratie over een Gedeelde visie voor de toekomst die ik heb vermeld, niet door een officieel orgaan van de EU is getekend. Op de officiële EU-website staat echter een link naar de Anna Lind Euro-Mediterranean Foundation voor de dialoog tussen culturen die dit organiseerde, als onderdeel van de programma’s voor externe betrekkingen van de EU en de Euro-Mediterrane Partnerschap. Sommige van de organisaties die hieraan meewerken mogen dan technisch gezien onafhankelijke organisaties zijn, maar er bestaat geen enkele twijfel over dat de Europese Commissie de drijvende kracht is achter deze netwerken. Bovendien, wie deze documenten nauwkeurig leest, zal zien dat er wordt gesproken over de "harmonisatie van het onderwijs" tussen Europa en de Arabische wereld. Daarvoor is de medewerking van de autoriteiten op het hoogste niveau nodig, niet alleen maar van NGOs.
In de declaratie staat “Het is van essentieel belang een Euro-Mediterrane entiteit te creëren die is gebaseerd op Universele Waarden.” De uitdrukking “Universele Waarden” mag dan onschuldig klinken, maar wie bepaalt welke waarden universeel zijn? Ik heb de “gematigde” moslim Tariq Ramadan, die als adviseur voor diverse EU-instellingen is opgetreden, horen zeggen dat de islamitische waarden de enige universele waarden zijn. Deze opvatting wordt door de meeste moslims gedeeld. Arabieren die deelnemen aan de Euro-Arabische Dialoog zullen deze verklaring in de Algiers-declaratie en soortgelijke documenten interpreteren als een erkenning dat de EU toestemt in het creëren van een Euro-Arabische entiteit gebaseerd op de islam.
In september 2008 werd kort in enkele media in Denemarken vermeld (ik heb van dit vérstrekkende voorstel opmerkelijk weinig vermeldingen gezien in de mainstream media van de meeste Europese landen) dat moslims die in de EU wonen in de toekomst kunnen scheiden volgens de regels van de sharia. Dit is de overtuiging van de EU-commissie, die de aanbeveling doet dat een echtpaar in staat zou moeten zijn om te kiezen van welk land ze de wet willen volgen - zolang ze enige band hebben met het land dat ze kiezen. Morten Messerschmidt, woordvoerder van de Deense Volkspartij, was zeer bezorgd over het voorstel: "Het is een volkomen achterlijk idee dat de Commissie eventueel de barbaarse wetten van de sharia in de EU zal toepassen,” zei hij.
Wat de meeste mensen niet begrijpen is dat dit onderdeel is van langlopende afspraken waarmee de leiders van de EU allang hebben ingestemd. Vrijwel alle West-Europese leiders hebben gecapituleerd. Het is niet langer de vraag of de sharia wel of niet officieel als wet zal worden erkend (zoals al is gebeurd voor moslims die in Groot-Brittannië wonen); het is alleen nog maar de vraag op welke manier men dit ten uitvoer wil brengen.
Intussen bevat het Europees aanhoudings- of arrestatiebevel een lijst van zware misdaden, inclusief terrorisme, gewapende beroving, verkrachting, en racisme en vreemdelingenhaat, die door de gehele EU strafbaar zijn. Volgens het Europees aanhoudings- of arrestatiebevel kan iedereen die door een lidstaat wordt aangeklaagd voor een van de misdrijven op de lijst (die zo ongeveer alles kunnen dekken) gearresteerd worden door het land dat het EAB heeft uitgegeven zonder dat de andere lidstaat tussenbeide kan komen. De beschuldigde moet dan om berecht te worden binnen tien dagen naar de uitgevende staat worden overgebracht, zonder dat de uitvoerende staat op juridische of andere wijze tussenbeide kan komen.
Volgens EU-documenten valt “Islamofobie” onder racisme, wat betekent dat “islamofobie” spoedig op het hele Europese continent als een ernstig misdrijf beschouwd zou kunnen worden. Op hetzelfde ogenblik zijn de leiders van de EU druk bezig de EU uit te breiden met Noord-Afrika en het Midden-Oosten, en op die manier Europa te overstromen met nog eens tientallen miljoenen moslims. Niet al te ver in de toekomst kunnen we ons een situatie voorstellen waarin de autoriteiten iemand kunnen arresteren in, laten we zeggen, Denemarken of Italië die een cartoon heeft getekend die beledigend is voor de islam. Hij of zij zou dan kunnen worden overgedragen aan de autoriteiten in Algerije, Egypte of Jordanië.
Vergeet niet dat godslastering tegen de islam volgens de sharia bestraft moet worden met de dood. Multiculturalisme in Europa staat op het punt zijn openlijk totalitaire fase in te gaan. Wie denkt dat dit een grapje is moet maar eens kijken naar de Nederlandse cartoonist Gregorius Nekschot, die in 2008 werd gearresteerd vanwege cartoons die “beledigend” waren voor moslims. Verscheidene documenten die openbaar zijn (maar bij het algemene publiek weinig bekend zijn omdat ze door de mainstream media vrijwel nooit vermeld worden) verklaren dat de EU de onderwijs- en juridische stelsels “in overeenstemming moet brengen” met die van de Arabische landen. Hier wordt op dit ogenblik over onderhandeld, achter onze rug om.
De voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso, sprak eerder zijn ongerustheid uit over het idee van nog een Nederlands referendum over het Verdrag van Lissabon/Europese Grondwet. "Referenda maken het proces van goedkeuring van Europese verdragen veel gecompliceerder en minder voorspelbaar," zei hij, en hij vroeg “elke lidstaat” die een referendum overwoog “goed na te denken”. In zijn vorige baan als premier van Portugal was hij in 2004 voorstander van een referendum in zijn eigen land – maar sindsdien is hij van gedachte veranderd. “Ik was zelf als premier vóór een referendum, maar het maakt ons leven met 27 lidstaten in de EU er wel moeilijker op. Als er een referendum over de oprichting van de Europese Gemeenschap of de invoering van de euro was gehouden, denkt u dan dat die er waren gekomen?"
Volgens The Sunday Times van 18 oktober 2008 werden tijdens een vergadering van de EU plannen besproken om Ierland te isoleren en het land te dwingen om voor maart 2009 een tweede referendum over het Verdrag van Lissabon te houden. Sleutelfiguren onder de Franse politici en andere MEPs zeiden dat Ierland in een “onhoudbare positie” gebracht zou moeten worden door Polen en Tsjechië aan te sporen het verdrag tegen december te ratificeren. De vergadering hoorde hoe de “intellectuele middelmatigheid en gebrek aan politieke moed” van Ierland hadden geleid tot het verwerpen van het Verdrag van Lissabon en er werd gediscussieerd over hoe de Ierse kiezer kon worden “geknuffeld en verwend” voor een volgende referendum, terwijl hij tegelijkertijd “onder druk werd gezet”.
Franse politici willen het Ierse volk vertellen dat de andere 490 miljoen Europeanen “heel boos zullen zijn” als het antwoord weer nee is. Het doet er niet toe dat de meeste Europeanen nooit de kans kregen om te stemmen over de EU Grondwet/Verdrag van Lissabon, die eerder al was verworpen door de Franse en Nederlandse kiezers. Jacques Delors, de machtige vroegere voorzitter van de Europese Commissie, waarschuwde dat Europa (wat Eurocratenspraak is voor de Europese Unie; “Europa” en de EU worden altijd als synoniemen gebruikt) ervoor moet waken voor Ierland te capituleren over Lissabon.
Volgens het blog Irish Elections van 19 oktober 2008 had Brussel een nogal vijandige kijk op Ierland na het referendum over het Verdrag van Lissabon:
“Ierland, zeiden ze, had als regering hiervoor getekend en had niet aan de verwachtingen voldaan. Het is waar dat men de Ieren had gevraagd, maar bijna alle EU-mensen waarmee wij hebben gesproken klaagden over de incompetent en halfslachtig gevoerde Ja-campagne. De zienswijzen varieerden van teleurstelling dat de Ierse regering zo’n erbarmelijke campagne had gevoerd, tot bijna verachting voor de incompetentie van de Ierse regering, tot één openlijke eis dat [de Ierse premier] Brian Cowen had moeten aftreden nadat hij er niet in was geslaagd het Ierse volk te overtuigen van de overeenkomst die hij zelf tot stand had helpen brengen. En ja, toen hem werd gevraagd naar het Franse Nee, zei de spreker dat [de vroegere Franse president] Chirac ook had moeten opstappen.”
In de hoofdstad van de EU worden nationale leiders niet langer verondersteld te luisteren naar de wil van hun volk. De Ierse premier wordt bijvoorbeeld gezien als een laaggeplaatste bureaucraat van het EU-systeem die de bevelen van zijn superieuren in Brussel moet opvolgen, en niet die van zijn eigen kiezers. Dit zijn dezelfde mensen die voorstander zijn van de massale immigratie van moslims in Europa. Door middel van het Verdrag van Lissabon/de Europese Grondwet kunnen ze de laatste hindernissen voor het invoeren van hun Eurabische beleid wegnemen. In een normale wereld zouden deze individuen terecht staan voor misdaden tegen hun volk in plaats van dikbetaalde banen te hebben waarin ze de belangen van dat volk ondergraven.
Laten we onze bevindingen eens op een rijtje zetten: de EU heeft aanvaard dat de Unie geleidelijk zal worden uitgebreid met het islamitische Midden-Oosten en Noord-Afrika. De EU heeft aanvaard dat moet worden toegestaan dat tientallen miljoenen immigranten uit voornamelijk islamitische landen in Noord-Afrika zich in de komende jaren in Europa vestigen. Dit is zogenaamd "goed voor de economie". Ze is van plan de wetten van de sharia toe te passen op de miljoenen moslims die ze uitnodigt om zich te komen vestigen in Europa. Ze heeft de wetgeving tegen racisme versterkt, terwijl ze intussen duidelijk maakt dat "islamofobie" een soort racisme is en ze is in samenwerking met islamitische landen bezig de schoolboeken te herschrijven om een “positief” beeld van de islam te scheppen voor Europese kinderen. Ten slotte ontwikkelt de EU een Europees aanhoudings- of arrestatiebevel waarin is vastgelegd dat iemand die een ernstig misdrijf, bijvoorbeeld racisme, ten laste wordt gelegd, gearresteerd kan worden zonder ongepaste tussenkomst van de nationale staat waarin hij of zij toevallig woont. In wezen is de Europese Unie bezig een heel continent formeel uit te leveren aan de islam, terwijl ze intussen gevestigde nationale culturen vernietigt, en is ze bereid degenen die het met dit beleid niet eens zijn het leven zuur te maken. Dit is het grootste georganiseerde verraad in de Westerse geschiedenis, misschien wel in de geschiedenis van de mens, en toch wordt het geprezen als een overwinning voor “tolerantie”.
José Manuel Barroso, de leider van de niet ter verantwoording te roepen regering van een half miljard mensen, heeft verklaard dat de EU een Rijk is. Misschien vinden wij het belachelijk om de EU te zien als een Rijk, maar zijn woorden laten zien dat sommige mensen in leidende posities wel zo denken. Het zou verstandig zijn niet te vergeten dat alle Rijken door middel van oorlog zijn gesticht. En dat is het ook: een culturele en demografische oorlog die tegen de autochtone Europeanen wordt gevoerd. Terwijl Rijken normaal gesproken worden gesticht door oorlog te voeren tegen andere volken, is de EU het eerste Rijk in de geschiedenis dat wordt gesticht door leiders die andere volken toestaan oorlog te voeren tegen hun eigen volk. Er wordt gebruik gemaakt van massa-immigratie om alle nationale staten tegelijkertijd te vernietigen, zodat de autochtonen nergens heen kunnen vluchten en geen enkel land een ander te hulp kan schieten tegen de voortschrijdende islamisering. Ik vermoed dat de ideologieën van het globalisme, multiculturalisme en Eurabisme, die van bovenaf worden opgelegd, in de toekomst als puur kwaad zullen worden beschouwd, en ik vrees dat ze het Europese continent in een oorlog kunnen storten, net zoals het nazisme dat deed.
De Europese Unie – of het Eurabische Rijk – is een machtsgreep van de elites met de bedoeling de landen te ontmantelen die ze verondersteld worden te dienen. In plaats van slechts dienaren van het volk te zijn in relatief kleine landen, streven ze ernaar lid te worden van een onaantastbare elite die heerst over een uitgestrekt Rijk. Daarom gaan ze door met het promoten van massa-immigratie alsof er niets aan de hand is, terwijl autochtone Europeanen in hun eigen steden worden opgeblazen, verkracht, beroofd en vermoord. Ze zijn generaals op oorlogspad. Gewone burgers zijn niet meer dan kanonnenvoer, pionnen die worden opgeofferd in een enorm politiek schaakspel in hun zoektocht naar meer persoonlijke macht, een recreatie van het Romeinse Rijk, bedacht om te compenseren voor de tanende politieke invloed van de Europese nationale staten. Een andere mogelijkheid is dat sommigen van hen echt geloven in hun eigen leugens omtrent het scheppen van een nieuwe, verlichte en vredige wereldorde, of dat ze worden afgeperst en/of omgekocht door Arabische moslims. De waarheid is hoogst waarschijnlijk een combinatie van verscheidene verklaringen, maar hun motivatie is hoe dan ook van secundair belang. De cruciale kwestie is te beseffen dat de leiders van de Westelijke helft van Europa, en in toenemende mate ook die in de Oostelijke helft, zich tot het uiterste inspannen om hun eigen naties te vernietigen.
Ten slotte moeten we één ding niet vergeten: dit is allemaal begonnen met het toegeven aan Arabische bullebakken in de jaren 70 van de vorige eeuw die olie en terreur als wapens gebruikten. Europeanen zouden zich moeten inspannen om de cultuur van verraad uit te bannen, maar we moeten ook de cultuur van concessiepolitiek uitbannen die deze puinhoop heeft veroorzaakt. Geen geld voor de Palestijnen; geen rode cent. Als ze geld nodig hebben, kunnen ze Saoedi-Arabië vragen. En geen concessies meer aan islamitische terroristen. Het was “dialoog”, de Euro-Arabische Dialoog, waardoor deze situatie in de eerste plaats is ontstaan. Dialoog is de oorzaak van onze problemen, niet de oplossing. Geen “dialoog” meer met onze jihadi-vijanden. De enige manier om een bullebak aan te pakken is hem een dreun te verkopen en te zorgen dat hij je met rust laat, en de enige manier om dat te doen is door geloofwaardige strijdmachten te bezitten en de wil die in te zetten. Je alleen op diplomatie verlaten geeft je geen “soft power”, het geeft je alleen een soft imago en nodigt uit tot agressie van buitenaf.
Lees hier deel 1, deel 2, deel 3 en deel 4 van De Eurabië Code.
De volledige Engelse tekst is op Gates of Vienna te vinden.
Lees ook:
Eurabië, de geheime band tussen Europa en de Arabische wereld
Bat Ye'or
ISBN 9789029079891
Koran niet woord van Allah?
Veel publiciteit was er tot nu toe niet voor. In kringen van Westerse islamogen wordt er nog nauwelijks in het openbaar over gedebatteerd. Onder academici in moslimlanden is het zwijgen totaal. Maar vier Duitse wetenschappers kwamen, verschillende soorten oude bronnen bestuderend, de afgelopen zeven jaar, tot verstrekkende conclusies over het waarheidsgehalte van de islam, die ze vastlegden in niet eenvoudig te verwerpen academische studies.
De conclusies zijn onthutsend: De figuur Mohammed heeft hoogstwaarschijnlijk niet bestaan. De islam komt niet uit Mekka en Medina. De Koran kent verschillende versies, en is op essentiële punten christelijk van aard.
Trouw journalist en Arabist Eildert Mulder en taalkundige Thomas Milo schreven een spannende geschiedenis over de recente ontdekkingen van deze Duitse wetenschappers, gebaseerd op uitvoerige gespreken met hen. Vorige week verscheen dit boek; De omstreden bronnen van de islam.
De belangrijkste wetenschappelijk onderbouwde vaststellingen die aan de orde komen in het boek De omstreden bronnen van de islam zijn de volgende:
1. Delen van de Koran zijn overgeschreven uit een christelijk lectionarium (een lithurgisch boek) uit de voor-islamitische tijd.
2. De naam Mohammed is oorspronkelijk een bijvoeglijk naamwoord bij Jezus.
3. Volgens de officiële geschiedenis van de islam ontstond het Arabische imperium uit de opkomst van de islam na de dood van Mohammed. In werkelijkheid ontstond eerst het Arabische imperium, en pas na twee eeuwen de islam.
4. De islam is geleidelijk gegroeid uit een vete tussen christenen. Onder christenen bestond een langdurige polemiek over de status van Jezus: was hij de zoon van God? Deze polemiek verscheurde het Byzantijnse rijk. Uit een van die afscheuringen ontstond de islam.
5. Er is geen bewijs dat Mohammed bestaan heeft. De moslimbiografieën over Mohammed zijn van eeuwen later en niet gebaseerd op primaire bronnen.
6. De Koran, geschreven in het Arabisch, kent veel invloeden uit het Aramees, de taal waarin delen van de bijbel in geschreven zijn. Alleen met behulp van het Aramees zijn onbegrijpelijke koranpassages op te lossen.
7. In de Koran raakte door fouten ondergesneeuwd dat er eigenlijk in staat dat Jezus is opgestaan uit de dood.
8. De stilistische verschillen in de Koran zijn zo groot dat er door verschillende groepen schrijvers aan gewerkt moet zijn.
9. Het is zeer onwaarschijnlijk dat de islam in Mekka en Medina ontstaan is, zoals de islamitische overlevering luidt. Perzië ligt meer voor de hand.
10. Een belangrijk deel van de Koran is in feite een collage van uitspraken over Jezus.
Zie verder: Joost Niemöller
De conclusies zijn onthutsend: De figuur Mohammed heeft hoogstwaarschijnlijk niet bestaan. De islam komt niet uit Mekka en Medina. De Koran kent verschillende versies, en is op essentiële punten christelijk van aard.
Trouw journalist en Arabist Eildert Mulder en taalkundige Thomas Milo schreven een spannende geschiedenis over de recente ontdekkingen van deze Duitse wetenschappers, gebaseerd op uitvoerige gespreken met hen. Vorige week verscheen dit boek; De omstreden bronnen van de islam.
De belangrijkste wetenschappelijk onderbouwde vaststellingen die aan de orde komen in het boek De omstreden bronnen van de islam zijn de volgende:
1. Delen van de Koran zijn overgeschreven uit een christelijk lectionarium (een lithurgisch boek) uit de voor-islamitische tijd.
2. De naam Mohammed is oorspronkelijk een bijvoeglijk naamwoord bij Jezus.
3. Volgens de officiële geschiedenis van de islam ontstond het Arabische imperium uit de opkomst van de islam na de dood van Mohammed. In werkelijkheid ontstond eerst het Arabische imperium, en pas na twee eeuwen de islam.
4. De islam is geleidelijk gegroeid uit een vete tussen christenen. Onder christenen bestond een langdurige polemiek over de status van Jezus: was hij de zoon van God? Deze polemiek verscheurde het Byzantijnse rijk. Uit een van die afscheuringen ontstond de islam.
5. Er is geen bewijs dat Mohammed bestaan heeft. De moslimbiografieën over Mohammed zijn van eeuwen later en niet gebaseerd op primaire bronnen.
6. De Koran, geschreven in het Arabisch, kent veel invloeden uit het Aramees, de taal waarin delen van de bijbel in geschreven zijn. Alleen met behulp van het Aramees zijn onbegrijpelijke koranpassages op te lossen.
7. In de Koran raakte door fouten ondergesneeuwd dat er eigenlijk in staat dat Jezus is opgestaan uit de dood.
8. De stilistische verschillen in de Koran zijn zo groot dat er door verschillende groepen schrijvers aan gewerkt moet zijn.
9. Het is zeer onwaarschijnlijk dat de islam in Mekka en Medina ontstaan is, zoals de islamitische overlevering luidt. Perzië ligt meer voor de hand.
10. Een belangrijk deel van de Koran is in feite een collage van uitspraken over Jezus.
Zie verder: Joost Niemöller
zaterdag 28 maart 2009
Eindstrijd
Een nieuw boek, samengesteld door prof. dr. Hans Jansen en prof. dr. Bert Snel, over: De finale clash tussen het liberale Westen en een traditionele islam.
ISBN10 9049024041
ISBN13 9789049024048
Het voorwoord van Mat Herben en de inleiding van Hans Jansen zijn te lezen op:
Eindstrijd
ISBN10 9049024041
ISBN13 9789049024048
Het voorwoord van Mat Herben en de inleiding van Hans Jansen zijn te lezen op:
Eindstrijd
vrijdag 27 maart 2009
Wilders loopt weg uit de Tweede Kamer
En gelijk had hij. Wat een schijnvertoning.
Dat de belangen van de Nederlandse burger voor dit eigen-volk-laatst-kabinet niet half zo zwaar tellen als eigenbelang, linkse hobbies en de multikul was natuurlijk te verwachten. Voor wie wil weten waar de PVV in zou snijden kan dat lezen in de tekst die Geert Wilders zou hebben uitgesproken:
Inbreng Geert Wilders debat crisismaatregelen
Die zogenaamde one-issue partij heeft in ieder geval heel andere prioriteiten.
Dat de belangen van de Nederlandse burger voor dit eigen-volk-laatst-kabinet niet half zo zwaar tellen als eigenbelang, linkse hobbies en de multikul was natuurlijk te verwachten. Voor wie wil weten waar de PVV in zou snijden kan dat lezen in de tekst die Geert Wilders zou hebben uitgesproken:
Inbreng Geert Wilders debat crisismaatregelen
Die zogenaamde one-issue partij heeft in ieder geval heel andere prioriteiten.
zaterdag 21 maart 2009
Commandante Obama
Peter Robinson
The president has made America look like a banana republic.
"But you don't understand," the Colombian said. "We've seen this before."
"He's right, my good friend," the Cuban said. "We Latin Americans know the pattern. Believe me we do."
The American tried to shrug off the Latin Americans' warning. To his consternation, he found that he couldn't. Peron, Fidel, now Chavez, they insisted. The emergence of misrule, corruption and economic stagnation in Latin American nations follows a particular sequence or progression. Now the sequence was unfolding in the United States.
Forbes.com
The president has made America look like a banana republic.
"But you don't understand," the Colombian said. "We've seen this before."
"He's right, my good friend," the Cuban said. "We Latin Americans know the pattern. Believe me we do."
The American tried to shrug off the Latin Americans' warning. To his consternation, he found that he couldn't. Peron, Fidel, now Chavez, they insisted. The emergence of misrule, corruption and economic stagnation in Latin American nations follows a particular sequence or progression. Now the sequence was unfolding in the United States.
Forbes.com
‘De opmars van de islam’
Arabist Jansen
Het Christendom heeft in minder dan vier eeuwen het Romeinse rijk voor zich weten te winnen. Dat is van onder op gebeurd, zonder dwang of geweld, zonder overheidsingrijpen of -steun. Integendeel, de overheid van het Romeinse Rijk heeft door Christenen bij tijd en wijle te vervolgen die kerstening zelfs af en toe met dwang en geweld tegengewerkt.
In de periode dat het Romeinse rijk gekerstend werd, viel dat rijk ongeveer samen met het huidige Midden-Oosten, plus Europa tot aan de Donau en de Rijn. Dat wil niet zeggen dat er buiten dat gebied geen Christenen waren. Ten oosten van het Romeinse rijk, in Perzië, konden rond 300-350 al heel wat Christenen worden aangetroffen (later bekend als de Nestorianen). Net buiten de grenzen van het Romeinse rijk leefden bovendien ook de Armeniërs en de Georgiërs, die al rond 300 niet alleen in meerderheid Christen waren maar die het Christendom toen zelfs al als staatsgodsdienst hadden aangenomen. In het Romeinse rijk gebeurde dat kort daarna.
Lees verder op Hoeiboei
Het Christendom heeft in minder dan vier eeuwen het Romeinse rijk voor zich weten te winnen. Dat is van onder op gebeurd, zonder dwang of geweld, zonder overheidsingrijpen of -steun. Integendeel, de overheid van het Romeinse Rijk heeft door Christenen bij tijd en wijle te vervolgen die kerstening zelfs af en toe met dwang en geweld tegengewerkt.
In de periode dat het Romeinse rijk gekerstend werd, viel dat rijk ongeveer samen met het huidige Midden-Oosten, plus Europa tot aan de Donau en de Rijn. Dat wil niet zeggen dat er buiten dat gebied geen Christenen waren. Ten oosten van het Romeinse rijk, in Perzië, konden rond 300-350 al heel wat Christenen worden aangetroffen (later bekend als de Nestorianen). Net buiten de grenzen van het Romeinse rijk leefden bovendien ook de Armeniërs en de Georgiërs, die al rond 300 niet alleen in meerderheid Christen waren maar die het Christendom toen zelfs al als staatsgodsdienst hadden aangenomen. In het Romeinse rijk gebeurde dat kort daarna.
Lees verder op Hoeiboei
vrijdag 20 maart 2009
Barack Obama's Teleprompter's Blog
The most powerful man on earth and his trusty teleprompter are partners, a real team. So far, the One has hogged all the limelight. But that is going to change.
Keep up with the musings of the Messiah's mainstay on:
Barack Obama's Teleprompter's Blog,
Reflections from the hard drive of the machine that enables the voice of the Leader of the Free World.
Update 1: Totus has a girlfriend! She blogs at: Telepromptress
Update 2: And here's the blog of O's first love: his Blackberry!
What's next?
Limburg “te wit”, dus minder geld voor jeugdzorg
Echt waar, ook al is het te gek om waar te zijn. Het Sociaal Cultureel Planbureau (SCP) wil bij de verdeling van het jeugdzorggeld Limburg zwaar korten.
Omdat de bevolking “te wit” is! Er wonen te weinig “niet westerse allochtonen” en daarom zou Limburg 24 miljoen euro belastinggeld minder krijgen. (bericht uit Limburgs Dagblad)
Zie hoe de overheid discrimineert. Zie hoe de overheid apartheid stimuleert en in stand houdt. En zie hoe ze haat kweekt tussen verschillende bevolkingsgroepen.
EIGEN VOLK LAATST!
Bron: De Vrijspreker
Omdat de bevolking “te wit” is! Er wonen te weinig “niet westerse allochtonen” en daarom zou Limburg 24 miljoen euro belastinggeld minder krijgen. (bericht uit Limburgs Dagblad)
Zie hoe de overheid discrimineert. Zie hoe de overheid apartheid stimuleert en in stand houdt. En zie hoe ze haat kweekt tussen verschillende bevolkingsgroepen.
EIGEN VOLK LAATST!
Bron: De Vrijspreker
donderdag 19 maart 2009
Klimaatsprookjes
Hans LabohmIk vermoed dat er weinig thema’s zijn waarover meer sprookjes in omloop zijn dan het klimaat.
En deze worden onophoudelijk door vele media gerecycled. Tezamen vormen deze sprookjes het ‘grote verhaal’ van deze tijd: de aarde warmt op en dat is de schuld van de mens. Laat ik eens een paar voorbeelden langslopen.
Meer Vrijheid
Nigeria op het randje van de afgrond
Door Geert Wilders en Martin Bosma
De verleiding is groot diverse oorlogen te zien als geïsoleerde conflicten, zonder veel verband. De media dragen daar aan bij. Zo’n conflict heet al snel ‘burgeroorlog’, men spreekt van ‘religieuze spanningen’, in het Engels: ‘sectarian violence’. De indruk wordt al snel gewekt dat het de hond is versus de kat, waar het Westen verder geen belang bij heeft.
Maar wie verder kijkt dan de oppervlakte ziet een rode draad, of beter gesteld: een groene draad. Over de hele wereld worden oorlogen uitgevoerd waarbij de islam de imperialistische partij is met het islamitische einddoel van werelddominantie als motor.
Lees de rest hier.
maandag 16 maart 2009
De Eurabië Code, deel 4
In 2005 gaf de Europese Unie de Palestijnen $342,8 miljoen in hulp of, om helemaal exact te zijn, $612,15 miljoen wanneer de hulp van de 25 Europese regeringen wordt meegeteld. Zelfs de Verenigde Staten hebben herhaaldelijk miljoenen Amerikaans belastinggeld aan de Palestijnse Autoriteit gedoneerd, hoewel niet zo veel als de EU. In juli 2005, in een reactie op de terreuraanval op Londen door islamitische terroristen van enkele dagen eerder, boden de leiders van de G8, de groep invloedrijke geïndustrialiseerde landen, de PA zo'n 9 miljard aan, als een "alternatief voor de haat."
Het Westen bleef vrijgevig, ondanks een demografisch onderzoek in 2005 dat onthulde dat het aantal Palestijnse inwoners van de West Bank en Gaza door de overheid met 50% was overdreven.
Vanaf het begin van het Oslo Vredesproces in de jaren negentig van de vorige eeuw is bijna alle nieuwe infrastructuur in de Palestijnse gebieden tot stand gekomen en betaald door Brussel - scholen, ziekenhuizen, vliegvelden. Toen met de tweede Intifada in 2000 opnieuw de jihad losbarstte, stopte Israël de overdracht van betalingen aan de Palestijnen. Dus schoot de EU te hulp met nog eens 10 miljoen Euro’s per maand in rechtstreekse budgettaire hulp voor de Palestijnse Autoriteit. De EU commissaris voor Buitenlandse Zaken Chris Patten verklaarde in 2002 dat “geld van de EU in geen geval is gebruikt voor het financieren van terrorisme, het kopen van wapens, of welke activiteiten van dien aard ook.”
Uit een rapport van de Foundation for the Defense of Democracies bleek later echter: “Er bestaat onbetwistbaar bewijs dat geld van de PA is gebruikt om terroristische activiteiten te financieren.” Dit werd bevestigd door Fuad Shubaki, die eens de financiën beheerde van de Palestijnse veiligheidstroepen. Volgens hem gaf de vroegere president van de Palestijnse Autoriteit Yasser Arafat opdracht miljoenen dollars van internationale financiële hulp, en belastinggeld dat door Israël en Arabische landen werd overgedragen, te gebruiken voor de aankoop van wapens en munitie, inclusief de 50 ton wapens aan boord van het schip Karine A. De transactie werd gecoördineerd door de PA, Hezbollah en de Iraanse Revolutionaire Garde.
In mei 2006 sprak Mahmoud Abbas – na de dood van Arafat in november 2004 president van de Palestijnse Autoriteit en een politieke leider van Fatah - met het Europese Parlement over het vredesproces. Tegelijkertijd dreigde de Al-Aqsa Martyrs Brigade, de gewapende tak van Fatah, economische en burgerdoelen van de VS en Europa aan te vallen als antwoord op internationale sancties tegen de PA. Financiële hulp wekt geen dankbaarheid op bij de Palestijnen. Ze zullen echter dreigen met geweld als die financiële hulp niet komt. Dat is simpelweg afpersing.
Deze geld-uit-de-zakklopperij komt overeen met de islamitische opvatting over de jizya, de schatplicht die niet-moslims moeten betalen om niet te worden vermoord. In documenten van de Euro-Arabische Dialoog wordt regelmatig melding gemaakt van “financiële hulp” van de EU aan de Arabische landen. Bat Ye’or vestigt de aandacht op het feit dat de Europeanen, zonder dat ze zich dat bewust zijn, een deel van deze jizya-belasting wordt afgetroggeld.
In november 2005 weigerde de officiële financiële waakhond van de EU voor het elfde jaar op rij de jaarrekening van de EU goed te keuren omdat deze bol stond van fraude en fouten. De Europese Rekenkamer weigerde het EU-budget over 2004 van $160,3 miljard goed te keuren. “Het grootste deel van het betalingsbudget was opnieuw in belangrijke mate aangetast door juridische fouten en onregelmatigheden”, verklaarde ze. Ze weigerde met name de budgetten voor de buitenlandse politiek en de hulpprogramma's van de EU goed te keuren, waarvan vele gericht zijn op Arabische landen. Op de helft van de projectbudgetten van de Europese Commissie was onvoldoende toezicht.
De Europese Commissie wordt beschouwd als de “regering” van de EU, en dus de regering van bijna een half miljard mensen. Maar die regering kan tien jaar lang jaarrekeningen met enorme fouten indienen omdat ze voor het grootste deel geen enkele verantwoording aan iets of iemand schuldig is, en dat was ook de bedoeling zo.
Moslims maken gebruik van bedrog om hun jihad te ondersteunen* tot het bijna te laat is voor de infidels om hen nog te stoppen. De Eurabiërs en de federalisten van de EU hebben deze tactiek van de islamieten overgenomen en zijn al tientallen jaren in het geniep bezig hun doel te bereiken, begraven onder een massa details en technocratische nieuwspraak die voor niet-bureaucraten bijna onbegrijpelijk is.
Jean-Claude Juncker, de premier van Luxemburg, beschreef het “systeem” van de EU in een openhartig moment beschreef eens als volgt: “We nemen een besluit en dan laten we dat een poosje liggen om te kijken wat er gebeurt”, legde hij uit. “Als niemand luidruchtig protesteert omdat de meeste mensen niet begrijpen wat er is besloten, gaan we stap voor stap verder tot er geen weg terug meer mogelijk is.”
Columnist Charlemagne schrijft in The Economist: “Wat premier Juncker en anderen die net zo denken als hij proberen te doen is, in wezen, de oppositie tegen een Europese Federatie te bedelven onder een massa technische details, de mensen met saaiheid te onderwerpen. Als een strategie zijn ze er heel ver mee gekomen.” [nadruk door Fjordman]. De grootste, op zichzelf staande overdracht van soevereiniteit van de Europese nationale staten aan de Europese Unie vond plaats in 1985, als onderdeel van het project om een Europese markt te creëren. Zelfs [de Britse Conservatieve premier] Margaret Thatcher, die het meestal vlot in de gaten had als er een truc werd uitgehaald, beweerde later dat ze zich er niet volledig bewust van was geweest hoe vérstrekkend de gevolgen waren van waar ze zich toen bij aansloot.”
De auteur Christofer Booker heeft dit de “cultuur van bedrog” van de EU genoemd:
“Wat in feite heeft plaatsgevonden is een overdracht van macht (…) aan Brussel op een schaal die neerkomt op de grootste constitutionele revolutie in onze geschiedenis. Veel hiervan is echter buiten het zicht gebleven omdat onze politici graag de illusie in stand houden dat ze de touwtjes in handen hebben. Het gevolg is dat opmerkelijk weinig mensen nu goed begrijpen hoe het politieke systeem dat onze levens regelt eigenlijk werkt."
Ik heb de term “neo-feodalisme” gebruikt om de EU te beschrijven. Er zijn beslist bepaalde groepen elite die denken dat alles wat er mis is in Europa de schuld is van het “populisme” – wat door anderen democratie wordt genoemd. De drijvende kracht achter de EU is van plan de nationale soevereiniteit over te dragen aan een nieuwe heersende klasse van bureaucraten, een nieuwe aristocratie. Dit grijpt terug op het pre-democratische tijdperk. Karl Zinsmeister merkt op dat: “Het EU-apparaat is buitengewoon gesloten en geheimzinnig. Op het ogenblik worden relatief weinig van de belangrijke beslissingen in de federatie genomen door functionarissen die democratisch rekenschap verschuldigd zijn. Op het ene na het ander front bepalen starre bureaucraten hoe de gewone Europeaan gaat leven. … Voor Amerikanen is de manier waarop veel Europeanen bereid zijn zich door hun elites om de tuin te laten leiden, onbegrijpelijk. Er heerst een soort volkse mentaliteit waardoor ze hun “superieuren” toestaan de belangrijke nationale beslissingen te nemen.
MP Gisela Stuart was lid van het Presidium dat de Europese grondwet opstelde. Ze vat haar ervaringen als volgt samen:
“De Europese Conventie bracht een zelfgekozen groep uit de Europese politieke elite bijeen van wie velen een oogje hadden op een Europese carrière die afhankelijk is van steeds meer integratie, en die nationale parlementen en regeringen als een obstakel zien... In de zestien maanden dat ik bij de Conventie was vroegen afgevaardigden geen enkele keer of verdere integratie wel is wat de mensen in Europa willen, of het in hun belang is en of het de beste basis vormt voor een duurzame structuur voor een steeds groter wordende Unie."
In 2005 riepen de leiders van alle Britse politieke groeperingen in een nog nooit eerder voorgekomen gezamenlijke verklaring op een einde te maken aan de “middeleeuwse” praktijk om besluiten omtrent Europese wetgeving achter gesloten deuren te nemen. Critici beweren dat de Raad van Ministers, het hoogste wetgevende orgaan van de EU dat tweederde van de wetten in Groot-Brittannië bepaalt, “uitgezonderd de communistische dictaturen van Noord-Korea en Cuba de enige wetgevende macht is die wetten in het geheim aanneemt.”
Volgens de Britse Conservatieve politicus Daniel Hannan is de EU met opzet zo geconstrueerd. “De Founding Fathers van de EU hadden vanaf het begin door dat hun gedurfde plan de historische naties van Europa in een enkele staat te verenigen nooit zou slagen als elke opeenvolgende machtsoverdracht voor goedkeuring aan de kiezers zou moeten worden voorgelegd. Dus ontwierpen ze op sluwe wijze een structuur waarin de opperste macht in de handen was van benoemde functionarissen die immuun zijn voor de publieke opinie. De structuur van de EU is niet zo zeer ondemocratisch als wel antidemocratisch.”
De Europese Unie is wel vergeleken met het Romeinse Rijk, maar een dergelijke vergelijking gaat niet echt op. Rome was de militaire supermacht van zijn tijd terwijl de EU slechts een militaire dwerg is. Er is echter één boeiende overeenkomst: Julius Caesar werd vermoord omdat hij zichzelf tot koning wilde kronen. Dat was geen populaire zet onder de machtige elite in de Senaat, die Caesar eraan herinnerde dat Rome juist een republiek was geworden omdat ze in opstand was gekomen tegen de “despotenkoningen” van weleer.
Caesars opvolger Octavianus, tegenwoordig beter bekend als Caesar Augustus, wordt beschouwd als zowel de eerste als een van de belangrijkste Romeinse keizers. Hij bagatelliseerde zijn eigen positie door de voorkeur te geven aan de titel princeps, meestal vertaald als “eerste burger”. Hij hield ook de uiterlijke vorm van de Romeinse Republiek in stand, bewees lippendienst aan de oude elite, en versluierde de veranderingen om ze minder verontrustend te maken voor het volk. Hij mag dan een monarch zijn geweest, maar hij noemde zichzelf nooit zo.
Sommigen zouden in de hedendaagse EU een parallel kunnen zien. Wanneer tot wel driekwart van onze nationale wetten oorspronkelijk uit Brussel komt, wat heeft het dan voor zin om nationale verkiezingen te houden? Net als in het Rome van Octavianus is de echte macht naar een andere plek verschoven, maar de oude orde wordt over de realiteit gedrapeerd als een democratisch vijgenblad zodat het gewone volk niet verontrust wordt. De EU functioneert grotendeels in het geheim; haar edicten worden ten uitvoer gebracht door de traditionele parlementen die steeds meer tot decoratieve aanhangsels worden gereduceerd. Het grappige is dat degenen die tegen de EU zijn, bestempeld worden als xenofoben, nationalisten of gewoon antidemocratische krachten. De EU is een organisatie waar niet-gekozen bureaucraten de democratie ontmantelen, die echter haar critici uitmaakt voor antidemocratische krachten.
Om deze nieuwe entiteit te creëren moeten de oude nationale staten worden afgebroken. Enorme aantallen niet-Europese immigranten worden binnengehaald, en wat dan ontstaat wordt een "multiculturele maatschappij" genoemd. Deze afbraak wordt gevolgd door de eis dat onze hele maatschappij zo wordt veranderd.
Omdat Europeanen zichzelf eerder zien als bijvoorbeeld Franse, Italiaanse of Nederlandse burgers dan als “Europeaan” moeten nationale loyaliteiten worden vernietigd. Tegelijkertijd moet een externe rivaal worden gecreëerd. Het voorbeeld wat daar nog het meeste op lijkt is de vereniging van Duitsland onder Bismarck. De talrijke Duitse staten schaarden zich in 1870 in de Frans-Duitse Oorlog aan de zijde van Pruisen, en maakten zo de weg vrij voor een nieuwe, machtige Duitse federatie.
De federalisten van de EU spannen zich in een verenigde Europese staat op te richten door een gedeelde vijandigheid tegen de VS, terwijl ze intussen een Eurabische entiteit construeren uit Europa en de Arabische wereld door gebruik te maken van hun gedeelde vijandschap tegenover Israël. Eén tactiek is het doelbewuste gebruik van de media om de woede tegenover deze landen op te zwepen en ze te demoniseren.
De Duitse staten van Bismarck werden echter verenigd door een gemeenschappelijke taal. Zelfs als er een "nieuwe wij" zou kunnen worden geconstrueerd uit tientallen naties – wat nog maar zeer de vraag is -, dan zijn er honderden jaren nodig om diverse etnische groepen in elkaar te laten opgaan in een samenhangende natie. Hoe kan de EU iets anders dan autoritair zijn zonder een gezamenlijke identiteit, zonder een Europese demos? Misschien denkt de elite van de EU dat een grote massa mensen zonder een duidelijke culturele identiteit eenvoudiger in toom gehouden kan worden?
Het probleem is dat de nationale staat bestempeld wordt tot een slecht en achterhaald iets, en niet het collectivisme, anti-individualisme of het totalitarisme. Er is echter een cruciaal onderscheid tussen nationalisme en patriottisme, iets wat George Orwell duidelijk inzag:
“Nationalisme moet niet worden verward met patriottisme. Met ‘patriottisme’ bedoel ik de verknochtheid aan een bepaalde plaats en een bepaalde manier van leven die men de beste van de wereld vindt, maar die men niet aan anderen wil opdringen. Patriottisme is van nature defensief, zowel militair als cultureel. Nationalisme, aan de andere kant, is onlosmakelijk verbonden met de zucht naar macht.”
Totalitaire regimes kunnen nationaal zijn, zoals nazi-Duitsland, maar ze kunnen ook supranationaal zijn, zoals de Sovjet-Unie, die probeerde alle bestaande nationale loyaliteiten te vernietigen.
Hoe heeft een enorm project als het oprichten van Eurabië kunnen slagen? Ik heb veel over deze vraag nagedacht, en ik ben tot de conclusie gekomen dat het juist vanwege die enorme omvang is gelukt. St. Augustinus vertelt het verhaal van de zeerover die gevangen werd genomen door Alexander de Grote. "Hoe durf je op zee iedereen aan te vallen?" vroeg Alexander. “Hoe durf jij de hele wereld aan te vallen?” antwoordde de zeerover. “Omdat ik het met één klein scheepje doe, ben ik een dief, doe je het met een grote oorlogsvloot, dan ben je een keizer."
Het is een kwestie van schaal. Als een kleine groep mensen het democratische proces in een land buiten spel zet en hun eigen wetten aan het volk opdringt, wordt het een staatsgreep genoemd. Als ze hetzelfde doen met een heel continent, heet het de Europese Unie.
Adolf Hitlers autobiografie Mein Kampf beschrijft een propagandatechniek die “de Grote Leugen” wordt genoemd. De EU heeft deze strategie overgenomen, een strategie die eruit bestaat een leugen te vertellen die zo “kolossaal” is dat de mensen gewoon niet kunnen geloven dat iemand “zo brutaal zou zijn om de waarheid zo schandelijk te verdraaien.” Deze strategie is gebruikt in combinatie met de techniek die door Joseph Goebbels, de minister van Propaganda in nazi-Duitsland werd geperfectioneerd: iets herhalen tot het uiteindelijk voor waar wordt aangenomen.
Hier zijn enkele Grote Leugens:
Het Westen bleef vrijgevig, ondanks een demografisch onderzoek in 2005 dat onthulde dat het aantal Palestijnse inwoners van de West Bank en Gaza door de overheid met 50% was overdreven.
Vanaf het begin van het Oslo Vredesproces in de jaren negentig van de vorige eeuw is bijna alle nieuwe infrastructuur in de Palestijnse gebieden tot stand gekomen en betaald door Brussel - scholen, ziekenhuizen, vliegvelden. Toen met de tweede Intifada in 2000 opnieuw de jihad losbarstte, stopte Israël de overdracht van betalingen aan de Palestijnen. Dus schoot de EU te hulp met nog eens 10 miljoen Euro’s per maand in rechtstreekse budgettaire hulp voor de Palestijnse Autoriteit. De EU commissaris voor Buitenlandse Zaken Chris Patten verklaarde in 2002 dat “geld van de EU in geen geval is gebruikt voor het financieren van terrorisme, het kopen van wapens, of welke activiteiten van dien aard ook.”
Uit een rapport van de Foundation for the Defense of Democracies bleek later echter: “Er bestaat onbetwistbaar bewijs dat geld van de PA is gebruikt om terroristische activiteiten te financieren.” Dit werd bevestigd door Fuad Shubaki, die eens de financiën beheerde van de Palestijnse veiligheidstroepen. Volgens hem gaf de vroegere president van de Palestijnse Autoriteit Yasser Arafat opdracht miljoenen dollars van internationale financiële hulp, en belastinggeld dat door Israël en Arabische landen werd overgedragen, te gebruiken voor de aankoop van wapens en munitie, inclusief de 50 ton wapens aan boord van het schip Karine A. De transactie werd gecoördineerd door de PA, Hezbollah en de Iraanse Revolutionaire Garde.
In mei 2006 sprak Mahmoud Abbas – na de dood van Arafat in november 2004 president van de Palestijnse Autoriteit en een politieke leider van Fatah - met het Europese Parlement over het vredesproces. Tegelijkertijd dreigde de Al-Aqsa Martyrs Brigade, de gewapende tak van Fatah, economische en burgerdoelen van de VS en Europa aan te vallen als antwoord op internationale sancties tegen de PA. Financiële hulp wekt geen dankbaarheid op bij de Palestijnen. Ze zullen echter dreigen met geweld als die financiële hulp niet komt. Dat is simpelweg afpersing.
Deze geld-uit-de-zakklopperij komt overeen met de islamitische opvatting over de jizya, de schatplicht die niet-moslims moeten betalen om niet te worden vermoord. In documenten van de Euro-Arabische Dialoog wordt regelmatig melding gemaakt van “financiële hulp” van de EU aan de Arabische landen. Bat Ye’or vestigt de aandacht op het feit dat de Europeanen, zonder dat ze zich dat bewust zijn, een deel van deze jizya-belasting wordt afgetroggeld.
In november 2005 weigerde de officiële financiële waakhond van de EU voor het elfde jaar op rij de jaarrekening van de EU goed te keuren omdat deze bol stond van fraude en fouten. De Europese Rekenkamer weigerde het EU-budget over 2004 van $160,3 miljard goed te keuren. “Het grootste deel van het betalingsbudget was opnieuw in belangrijke mate aangetast door juridische fouten en onregelmatigheden”, verklaarde ze. Ze weigerde met name de budgetten voor de buitenlandse politiek en de hulpprogramma's van de EU goed te keuren, waarvan vele gericht zijn op Arabische landen. Op de helft van de projectbudgetten van de Europese Commissie was onvoldoende toezicht.
De Europese Commissie wordt beschouwd als de “regering” van de EU, en dus de regering van bijna een half miljard mensen. Maar die regering kan tien jaar lang jaarrekeningen met enorme fouten indienen omdat ze voor het grootste deel geen enkele verantwoording aan iets of iemand schuldig is, en dat was ook de bedoeling zo.
Moslims maken gebruik van bedrog om hun jihad te ondersteunen* tot het bijna te laat is voor de infidels om hen nog te stoppen. De Eurabiërs en de federalisten van de EU hebben deze tactiek van de islamieten overgenomen en zijn al tientallen jaren in het geniep bezig hun doel te bereiken, begraven onder een massa details en technocratische nieuwspraak die voor niet-bureaucraten bijna onbegrijpelijk is.
Jean-Claude Juncker, de premier van Luxemburg, beschreef het “systeem” van de EU in een openhartig moment beschreef eens als volgt: “We nemen een besluit en dan laten we dat een poosje liggen om te kijken wat er gebeurt”, legde hij uit. “Als niemand luidruchtig protesteert omdat de meeste mensen niet begrijpen wat er is besloten, gaan we stap voor stap verder tot er geen weg terug meer mogelijk is.”
Columnist Charlemagne schrijft in The Economist: “Wat premier Juncker en anderen die net zo denken als hij proberen te doen is, in wezen, de oppositie tegen een Europese Federatie te bedelven onder een massa technische details, de mensen met saaiheid te onderwerpen. Als een strategie zijn ze er heel ver mee gekomen.” [nadruk door Fjordman]. De grootste, op zichzelf staande overdracht van soevereiniteit van de Europese nationale staten aan de Europese Unie vond plaats in 1985, als onderdeel van het project om een Europese markt te creëren. Zelfs [de Britse Conservatieve premier] Margaret Thatcher, die het meestal vlot in de gaten had als er een truc werd uitgehaald, beweerde later dat ze zich er niet volledig bewust van was geweest hoe vérstrekkend de gevolgen waren van waar ze zich toen bij aansloot.”
De auteur Christofer Booker heeft dit de “cultuur van bedrog” van de EU genoemd:
“Wat in feite heeft plaatsgevonden is een overdracht van macht (…) aan Brussel op een schaal die neerkomt op de grootste constitutionele revolutie in onze geschiedenis. Veel hiervan is echter buiten het zicht gebleven omdat onze politici graag de illusie in stand houden dat ze de touwtjes in handen hebben. Het gevolg is dat opmerkelijk weinig mensen nu goed begrijpen hoe het politieke systeem dat onze levens regelt eigenlijk werkt."
Ik heb de term “neo-feodalisme” gebruikt om de EU te beschrijven. Er zijn beslist bepaalde groepen elite die denken dat alles wat er mis is in Europa de schuld is van het “populisme” – wat door anderen democratie wordt genoemd. De drijvende kracht achter de EU is van plan de nationale soevereiniteit over te dragen aan een nieuwe heersende klasse van bureaucraten, een nieuwe aristocratie. Dit grijpt terug op het pre-democratische tijdperk. Karl Zinsmeister merkt op dat: “Het EU-apparaat is buitengewoon gesloten en geheimzinnig. Op het ogenblik worden relatief weinig van de belangrijke beslissingen in de federatie genomen door functionarissen die democratisch rekenschap verschuldigd zijn. Op het ene na het ander front bepalen starre bureaucraten hoe de gewone Europeaan gaat leven. … Voor Amerikanen is de manier waarop veel Europeanen bereid zijn zich door hun elites om de tuin te laten leiden, onbegrijpelijk. Er heerst een soort volkse mentaliteit waardoor ze hun “superieuren” toestaan de belangrijke nationale beslissingen te nemen.
MP Gisela Stuart was lid van het Presidium dat de Europese grondwet opstelde. Ze vat haar ervaringen als volgt samen:
“De Europese Conventie bracht een zelfgekozen groep uit de Europese politieke elite bijeen van wie velen een oogje hadden op een Europese carrière die afhankelijk is van steeds meer integratie, en die nationale parlementen en regeringen als een obstakel zien... In de zestien maanden dat ik bij de Conventie was vroegen afgevaardigden geen enkele keer of verdere integratie wel is wat de mensen in Europa willen, of het in hun belang is en of het de beste basis vormt voor een duurzame structuur voor een steeds groter wordende Unie."
In 2005 riepen de leiders van alle Britse politieke groeperingen in een nog nooit eerder voorgekomen gezamenlijke verklaring op een einde te maken aan de “middeleeuwse” praktijk om besluiten omtrent Europese wetgeving achter gesloten deuren te nemen. Critici beweren dat de Raad van Ministers, het hoogste wetgevende orgaan van de EU dat tweederde van de wetten in Groot-Brittannië bepaalt, “uitgezonderd de communistische dictaturen van Noord-Korea en Cuba de enige wetgevende macht is die wetten in het geheim aanneemt.”
Volgens de Britse Conservatieve politicus Daniel Hannan is de EU met opzet zo geconstrueerd. “De Founding Fathers van de EU hadden vanaf het begin door dat hun gedurfde plan de historische naties van Europa in een enkele staat te verenigen nooit zou slagen als elke opeenvolgende machtsoverdracht voor goedkeuring aan de kiezers zou moeten worden voorgelegd. Dus ontwierpen ze op sluwe wijze een structuur waarin de opperste macht in de handen was van benoemde functionarissen die immuun zijn voor de publieke opinie. De structuur van de EU is niet zo zeer ondemocratisch als wel antidemocratisch.”
De Europese Unie is wel vergeleken met het Romeinse Rijk, maar een dergelijke vergelijking gaat niet echt op. Rome was de militaire supermacht van zijn tijd terwijl de EU slechts een militaire dwerg is. Er is echter één boeiende overeenkomst: Julius Caesar werd vermoord omdat hij zichzelf tot koning wilde kronen. Dat was geen populaire zet onder de machtige elite in de Senaat, die Caesar eraan herinnerde dat Rome juist een republiek was geworden omdat ze in opstand was gekomen tegen de “despotenkoningen” van weleer.
Caesars opvolger Octavianus, tegenwoordig beter bekend als Caesar Augustus, wordt beschouwd als zowel de eerste als een van de belangrijkste Romeinse keizers. Hij bagatelliseerde zijn eigen positie door de voorkeur te geven aan de titel princeps, meestal vertaald als “eerste burger”. Hij hield ook de uiterlijke vorm van de Romeinse Republiek in stand, bewees lippendienst aan de oude elite, en versluierde de veranderingen om ze minder verontrustend te maken voor het volk. Hij mag dan een monarch zijn geweest, maar hij noemde zichzelf nooit zo.
Sommigen zouden in de hedendaagse EU een parallel kunnen zien. Wanneer tot wel driekwart van onze nationale wetten oorspronkelijk uit Brussel komt, wat heeft het dan voor zin om nationale verkiezingen te houden? Net als in het Rome van Octavianus is de echte macht naar een andere plek verschoven, maar de oude orde wordt over de realiteit gedrapeerd als een democratisch vijgenblad zodat het gewone volk niet verontrust wordt. De EU functioneert grotendeels in het geheim; haar edicten worden ten uitvoer gebracht door de traditionele parlementen die steeds meer tot decoratieve aanhangsels worden gereduceerd. Het grappige is dat degenen die tegen de EU zijn, bestempeld worden als xenofoben, nationalisten of gewoon antidemocratische krachten. De EU is een organisatie waar niet-gekozen bureaucraten de democratie ontmantelen, die echter haar critici uitmaakt voor antidemocratische krachten.
Om deze nieuwe entiteit te creëren moeten de oude nationale staten worden afgebroken. Enorme aantallen niet-Europese immigranten worden binnengehaald, en wat dan ontstaat wordt een "multiculturele maatschappij" genoemd. Deze afbraak wordt gevolgd door de eis dat onze hele maatschappij zo wordt veranderd.
Omdat Europeanen zichzelf eerder zien als bijvoorbeeld Franse, Italiaanse of Nederlandse burgers dan als “Europeaan” moeten nationale loyaliteiten worden vernietigd. Tegelijkertijd moet een externe rivaal worden gecreëerd. Het voorbeeld wat daar nog het meeste op lijkt is de vereniging van Duitsland onder Bismarck. De talrijke Duitse staten schaarden zich in 1870 in de Frans-Duitse Oorlog aan de zijde van Pruisen, en maakten zo de weg vrij voor een nieuwe, machtige Duitse federatie.
De federalisten van de EU spannen zich in een verenigde Europese staat op te richten door een gedeelde vijandigheid tegen de VS, terwijl ze intussen een Eurabische entiteit construeren uit Europa en de Arabische wereld door gebruik te maken van hun gedeelde vijandschap tegenover Israël. Eén tactiek is het doelbewuste gebruik van de media om de woede tegenover deze landen op te zwepen en ze te demoniseren.
De Duitse staten van Bismarck werden echter verenigd door een gemeenschappelijke taal. Zelfs als er een "nieuwe wij" zou kunnen worden geconstrueerd uit tientallen naties – wat nog maar zeer de vraag is -, dan zijn er honderden jaren nodig om diverse etnische groepen in elkaar te laten opgaan in een samenhangende natie. Hoe kan de EU iets anders dan autoritair zijn zonder een gezamenlijke identiteit, zonder een Europese demos? Misschien denkt de elite van de EU dat een grote massa mensen zonder een duidelijke culturele identiteit eenvoudiger in toom gehouden kan worden?
Het probleem is dat de nationale staat bestempeld wordt tot een slecht en achterhaald iets, en niet het collectivisme, anti-individualisme of het totalitarisme. Er is echter een cruciaal onderscheid tussen nationalisme en patriottisme, iets wat George Orwell duidelijk inzag:
“Nationalisme moet niet worden verward met patriottisme. Met ‘patriottisme’ bedoel ik de verknochtheid aan een bepaalde plaats en een bepaalde manier van leven die men de beste van de wereld vindt, maar die men niet aan anderen wil opdringen. Patriottisme is van nature defensief, zowel militair als cultureel. Nationalisme, aan de andere kant, is onlosmakelijk verbonden met de zucht naar macht.”
Totalitaire regimes kunnen nationaal zijn, zoals nazi-Duitsland, maar ze kunnen ook supranationaal zijn, zoals de Sovjet-Unie, die probeerde alle bestaande nationale loyaliteiten te vernietigen.
Hoe heeft een enorm project als het oprichten van Eurabië kunnen slagen? Ik heb veel over deze vraag nagedacht, en ik ben tot de conclusie gekomen dat het juist vanwege die enorme omvang is gelukt. St. Augustinus vertelt het verhaal van de zeerover die gevangen werd genomen door Alexander de Grote. "Hoe durf je op zee iedereen aan te vallen?" vroeg Alexander. “Hoe durf jij de hele wereld aan te vallen?” antwoordde de zeerover. “Omdat ik het met één klein scheepje doe, ben ik een dief, doe je het met een grote oorlogsvloot, dan ben je een keizer."
Het is een kwestie van schaal. Als een kleine groep mensen het democratische proces in een land buiten spel zet en hun eigen wetten aan het volk opdringt, wordt het een staatsgreep genoemd. Als ze hetzelfde doen met een heel continent, heet het de Europese Unie.
Adolf Hitlers autobiografie Mein Kampf beschrijft een propagandatechniek die “de Grote Leugen” wordt genoemd. De EU heeft deze strategie overgenomen, een strategie die eruit bestaat een leugen te vertellen die zo “kolossaal” is dat de mensen gewoon niet kunnen geloven dat iemand “zo brutaal zou zijn om de waarheid zo schandelijk te verdraaien.” Deze strategie is gebruikt in combinatie met de techniek die door Joseph Goebbels, de minister van Propaganda in nazi-Duitsland werd geperfectioneerd: iets herhalen tot het uiteindelijk voor waar wordt aangenomen.
Hier zijn enkele Grote Leugens:
- Diversiteit is altijd goed;
- Multiculturalisme is onvermijdelijk, evenals de Europese integratie;
- Tegenstanders daarvan zijn domme racisten die zich tegen de loop der geschiedenis verzetten;
- Immigratie van moslims is “goed voor de economie” en is nodig om de verzorgingsstaat in de toekomst te financieren, ondanks het feit dat het enorm veel middelen doet wegvloeien.
Het oprichten van Eurabië is één van de grootste daden van verraad in de geschiedenis van de Westerse beschaving. Betekent dit dat alle EU-federalisten of zij die aan de diverse instrumenten van de Euro-Arabische Dialoog hebben meegewerkt, slecht zijn? Nee, de werkelijkheid is niet zo simpel. Hugh Fitzgerald wijst hierop: “Een hele klasse is rijk geworden van Arabisch geld en Arabische steekpenningen; advocaten, voorlichtingsambtenaren, diplomaten, journalisten, hoogleraren en allerlei functionarissen.”
Terwijl onwetendheid, corruptie en de zoektocht naar macht uit eigenbelang het gedrag van de Eurabische elite ten dele verklaart, is het geen verklaring voor het gedrag van AL die duizenden mensen die bij deze netwerken betrokken waren. Sommigen van hen moeten zichzelf hebben overtuigd dat wat ze deden voor een rechtvaardige zaak was, al was het alleen maar omdat de menselijke ijdelheid eist dat we ons gedrag rechtvaardigen door het met een laagje goedheid te bedekken.
In de science fiction film Serenity zijn de twee grote supermachten, de Verenigde Staten en China, opgegaan in de Alliance, die de mensheid naar een ander sterrenstelsel heeft overgebracht. Op een weinig bekende planeet, Miranda, werd een gas genaamd Pax aan de atmosfeer toegevoegd met de bedoeling de bevolking rustig te maken en agressie te elimineren. Het werkte. De bevolking stopte met vechten. Ze stopte ook alle andere activiteiten, inclusief de voortplanting en zelfverdediging. Een kleine minderheid van de bevolking reageerde juist tegenovergesteld op deze kalmerende drug. Hun agressie nam juist toe en veranderde in razernij, ze doodden het grootste deel van de bevolking. Tientallen miljoenen mensen lieten zich gedwee uitroeien.
Regisseur Joss Whedon wijst er angstvallig op dat de Alliance niet een of ander kwaadaardig rijk is, maar eerder een grotendeels welwillende macht. Met de beste bedoelingen wil men een betere wereld creëren, een wereld zonder zonde. Maar, zegt Whedon: “Wanneer je probeert Utopia te creëren, ontdek je dat onder de oppervlakte iets akeligs aan de gang is.”
Vroegere Europeanen die tegen de jihad vochten, streden vóór een aantal zaken: hun geloof, hun cultuur en hun land. EU-federalisten en Eurabiërs onderdrukken al deze instincten met voorbedachten rade in hun queeste om een Nieuwe Mens te creëren en agressie te elimineren. Omdat ze echter ten onrechte de nationale staat als de wortel van alle kwaad hebben aangewezen, onderdrukken ze niet alleen het agressieve nationalisme, maar ook het defensieve patriottisme. En omdat sommige moslims zowaar zelfs agressiever zijn geworden als reactie op wat zij beschouwen als ons nihilisme, hebben de Eurabiërs op suïcidale wijze letterlijk en figuurlijk hun eigen bevolking ontwapend en als een lam naar de slachtbank geleid.
Veel communisten geloofden, ten minste in het begin, echt in hun ideologie. Het gevolg was een massale slachting: tientallen miljoenen mensen werden gedood in het streven naar een wereld zonder onderdrukking of uitbuiting. De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. Het doet er niet toe hoe goed je bedoelingen zijn, je kunt niet miljoenen mensen in enorme sociale experimenten gebruiken als proefkonijntjes zonder ook enorm veel schade aan te richten.
Een van de redenen dat dit in West Europa en de Europese Unie heeft kunnen gebeuren is misschien dat we na de Koude Oorlog nooit helemaal de oorzaken van het jammerlijke falen van het communisme in Oost-Europa en de Sovjet-Unie hebben begrepen of hebben geprobeerd onder ogen te zien. We hebben toegestaan dat het concept van enorme sociale experimenten om een Nieuwe Mens te creëren bleef bestaan. Het is gemuteerd en toen naar het Westen verhuisd. Jean Monnet, die het proces van de Europese integratie in werking zette, liet zich ooit uit over hoe de Europese ambtenarij een "laboratorium” was waarin een nieuw soort “Europese Mens” zou worden geboren. Maar de Nieuwe Europese Mens is, net als de Nieuwe Sovjet-Mens voor hem, vrijwel zeker gedoemd te falen.
Kan de Europese Unie worden hervormd? Ik betwijfel het. De EU wordt bijeengehouden door een klasse van bureaucraten die uit zijn op hun eigenbelang, die hun budgetten willen verhogen en hun macht willen uitbreiden, ongeacht het kwaad dat ze aanrichten. Deze functionarissen zullen de traditionele methoden van bedrog gebruiken om elke roep om hervormingen teniet te doen zodat ze aan de macht kunnen blijven.
Het is leerzaam om te observeren hoe de EU-elite reageerde op de afwijzing van de Europese Grondwet door de bevolking van Frankrijk en Nederland in 2005. Ze stelde een “wijze” groep Europese politici samen onder leiding van Giuliano Amato, de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken in de regering van de "super-Eurabiër" Romano Prodi om mogelijke oplossingen te vinden voor deze impasse. Een van de besproken suggesties was de benaming “grondwet” te vervangen door “verdrag”.
Dezelfde Amato was eerder premier van Italië, evenals vicevoorzitter van de Europese Conventie die de Grondwet opstelde, en verklaarde eerder:
“In Europa moet men doen ‘alsof’ – alsof dat wat men wil maar iets kleins is om iets groots te krijgen, alsof landen hun soevereiniteit behouden om ze hun soevereiniteit te laten opgeven… De Commissie in Brussel, zou bijvoorbeeld net moeten doen alsof ze een technisch instrument is om behandeld te worden als een regering. En zo stiekem en onder valse voorwendselen doorgaan (nadruk Fjordman).”
Dat een man die openlijk heeft opgeschept over de manier waarop de federalistische doelstellingen van de EU “stiekem en onder valse voorwendselen” worden ondersteund, leiding geeft aan de pogingen de Europese Grondwet te “vernieuwen”, zegt de gewone Europeaan alles wat hij moet weten over de EU. Als de EU-elites ons doelbewust tientallen jaren hebben bedrogen om hun doel te bereiken, zouden we ze dan nu opeens moeten vertrouwen? Een ezel stoot zich in het gemeen niet twee keer aan dezelfde steen. Deze mensen hebben ons al genoeg bedonderd.
“Ik denk dat de Europese Unie, net als de Sovjet-Unie, niet gedemocratiseerd kan worden,” zegt Vladimir Bukovsky. “De Europese Unie zal ineenstorten praktisch zoals de Sovjet-Unie is ineengestort. Maar vergeet niet dat bij een dergelijke ondergang zoveel wordt vernietigd dat het herstel wel een generatie duurt. (…) Kijk naar het enorme aantal immigranten uit Derdewereldlanden dat nu in Europa woont. Dit werd door de Europese Unie gestimuleerd. Wat zal er met hen gebeuren als de economie instort? We zullen waarschijnlijk, net als bij het einde van de Sovjet-Unie, zo veel etnische conflicten krijgen dat we er met ons verstand niet bij kunnen.”
Richard North en Christopher Booker concluderen in hun boek over de EU: “Het project dat Monnet in gang had gezet was een enorm, krakkemikkig, zelfmisleidend monster dat deels verstikte in zijn eigen bureaucratie, deels een corrupt zwendel vormde (…) Het enige wat het project nooit ook maar in de verste verte kon zijn, omdat dat nooit de bedoeling was geweest, was een democratie.” Zij denken dat de EU gedoemd is te mislukken met achterlating van "een verschrikkelijke verwoesting die de volkeren van Europa pas na vele jaren te boven zullen komen.”
Ik begrijp de bezorgdheid dat de ondergang van de EU “”instabiliteit” zou kunnen veroorzaken in Europa. Dat zal ook zo zijn. Maar we eindigen waarschijnlijk toch met “instabiliteit” gezien het aantal moslims dat de Eurabiërs hebben binnengelaten. We kunnen kiezen tussen een periode van moeilijke jaren waarin het grootste deel van Europa behouden blijft, en de dood, waarin Europa gewoonweg ophoudt te bestaan als een entiteit met een Westerse cultuur.
Sommige mensen zouden graag de hoop koesteren dat we de "positieve" aspecten van de EU kunnen behouden en dat we niet “de baby met het badwater moeten weggooien.” Daar ben ik het helaas niet mee eens.
De EU is niets dan badwater, geen baby. Er is nooit een baby geweest, alleen maar karrenvrachten vol overbetaalde babysitters.
Multiculturalisme verdeelt de mensen in “stammen” onder het niveau van de nationale staat. Dit is precies de situatie die we in de Middeleeuwen in Europa hadden. Het idee dat we andere culturen moeten “respecteren” door ze niet te bekritiseren betekent eveneens dat we de klok verscheidene eeuwen terugzetten naar de tijd voor de Verlichting. Multiculturalisme is niets meer dan een middeleeuwse ideologie, en zal middeleeuwse resultaten genereren.
Hoewel het de EU niet zal lukken een pan-Europese identiteit te creëren, is ze er al gedeeltelijk in geslaagd de historische nationale staten te verzwakken. Door geheel West-Europa hebben moslimimmigranten de neiging zich in grote steden te vestigen, terwijl de autochtone bevolking zich op het platteland terugtrekt. Deze afbraak van de maatschappelijke samenhang veroorzaakt een terugkeer naar de stamcultuur, omdat de mensen er geen vertrouwen meer in hebben dat de nationale staat hen zal beschermen.
Dit proces is uitgelegd door Ernest Baert: “In de loop van vele eeuwen heeft West-Europa de stam of clan vervangen door de nationale staat.” Het gevolg was dat “Europese burgers ertoe neigen evenveel vertrouwen te hebben in alle andere burgers van dezelfde nationale staat buiten hun onmiddellijke familie- en vriendenkring.” Deze “high-trust society” was een eerste vereiste niet alleen voor het succes van een kapitalistische economie in Europa, maar ook voor de opkomst van de democratie.
In de islamitische wereld in Afrika heeft een ander wereldbeeld de overhand. Daar hebben individuen geen andere keus dan voor bescherming terug te vallen op hun clan. Wat zal dus het effect zijn van het binnenhalen van enorme aantallen individuen uit "low-trust societies" op onze eigen cultuur? Baert is pessimistisch:
“Er bestaat nauwelijks enige twijfel over dat we in de nadagen van de multiculturele illusie leven. Die zal eindigen in misère en kan leiden tot het verlies van Europa als onderdeel van de Westerse beschaving. Onze kinderen en kleinkinderen zullen op onze tijd terugkijken en zich afvragen waarom zo velen zo moeiteloos accepteerden wat overduidelijk strijdig was met de geschiedenis en het gezonde verstand.
Terwijl gewone Europese burgers in hun eigen steden in angst leven voor moslimgeweld en het vertrouwen in hun eigen leiders scherp daalt, komen de elites van de EU op cocktailparty’s bijeen en feliciteren elkaar omdat ze vrede hebben gebracht in Europa.
De Europese Unie beloofde een Brave New World (Ned: Heerlijke nieuwe wereld, vert.) waar oorlogen en etnische conflicten tot het verleden behoorden. Zal ze de Middeleeuwen brengen? Misschien is dat wat Utopia’s meestal doen.
Lees hier deel 1, deel 2, deel 3 en De Eurabië Code - 2008 updates.
De volledige Engelse tekst is op Gates of Vienna te vinden.
Lees ook:
Eurabië, de geheime band tussen Europa en de Arabische wereld
Bat Ye'or
ISBN 9789029079891
zondag 15 maart 2009
Sweden going down the drain...
Nice to hear this Swedish "axis of evil" mentioned by name for once: leftists, Arabs, Muslims and anarchists. All of them hell-bent on destroying freedom and democracy. Time for the Swedes to wake up before it is too late...
woensdag 11 maart 2009
De Eurabië Code, deel 3
In maart 2006 werd door de tweedaagse plenaire vergadering van de Euro-Mediterranean Parliamentary Assembly, gehouden in Brussel, een resolutie goedgekeurd die “de belediging veroordeelde" die de profeet Mohammed was aangedaan in de Deense cartoons evenals “het geweld dat door hun publicatie werd veroorzaakt." Deze leden van het Europese Parlement, van nationale parlementen in de EU en Arabische landen drongen er ook bij regeringen op aan om “in te staan voor respect voor godsdienstige overtuigingen en de waarden van tolerantie, vrijheid en de multiculturele maatschappij te stimuleren.”
Tijdens de parlementaire vergadering insisteerde de voorzitter van het Egyptische parlement dat de in Denemarken gepubliceerde cartoons en andere recente gebeurtenissen het bestaan aantoonden van een “cultureel gebrek.” Hashem al-Qaisi, lid van het Jordaanse parlement, veroordeelde de cartoons ook, en beweerde dat het niet voldoende is de cartoons te betreuren, omdat zoiets in een ander land opnieuw zou kunnen voorkomen.
En de voorzitter van het Europese parlement Joseph Borell sprak over het Middellandse Zeegebied als “de essentie van de problemen waarmee de mens wordt geconfronteerd". Hij zei dat hij, na de vergadering een jaar te hebben voorgezeten, “de complexiteit van het Middellandse Zeegebied nog steeds niet volledig begreep.”
Na de cartoonaffaire was Javier Solana, Hoge Vertegenwoordiger voor het EU Buitenlands Beleid naar het Midden-Oosten gereisd en had samen met islamitische leiders verklaringen uitgegeven dat “de persvrijheid verantwoordelijkheid en discretie met zich meebracht en dat de geloofsovertuigingen en –principes van alle religies gerespecteerd moesten worden.” Solana zei dat hij middelen had besproken om te zorgen dat “religieuze symbolen beschermd kunnen worden.” Hij voerde gesprekken met Sheikh Mohammed Sayed Tantawi van de Al Azhar Universiteit, het hoogste centrum van geleerdheid in de Soennitische islam, en met Amr Moussa, Secretaris-generaal van de Arabische Liga.
Solana had ook een ontmoeting met de leider van de Organisatie van de Islamitische Conferentie (OIC), Ekmeleddin Ihsanoglu. Na afloop van hun discussie betuigde Solana “onze oprechte spijt dat religieuze gevoelens zijn gekwetst”, en hij beloofde “zich in te spannen... om te zorgen dat mensen niet weer in hun diepste gevoelens worden gekrenkt.”
Slechts een paar jaar eerder had Solana, toenmalig Secretaris Generaal van de NAVO, in een toespraak verklaard dat “de oorzaak van conflicten in Europa en daarbuiten rechtstreeks teruggevoerd kan worden op de afwezigheid van democratie en openheid. Het ontbreken van de decompressieklep van een democratische dialoog kan ertoe leiden dat in deze maatschappijen geweld losbarst.” Dat hij ironisch genoeg nu zelf de democratische dialoog in Europa probeert te beperken door islamitische censuur komt blijkbaar niet bij hem op.
Intussen dringen de tentakels van de enorme, opgeblazen EU-bureaucratie ongemerkt binnen in regelingen over elke denkbaar onderwerp. Enkele voorbeelden van de bureaucratie zijn belachelijk; een aantal zijn grappig. Maar de Europese bureaucratie heeft een onheilspellende kant:
Tijdens de parlementaire vergadering insisteerde de voorzitter van het Egyptische parlement dat de in Denemarken gepubliceerde cartoons en andere recente gebeurtenissen het bestaan aantoonden van een “cultureel gebrek.” Hashem al-Qaisi, lid van het Jordaanse parlement, veroordeelde de cartoons ook, en beweerde dat het niet voldoende is de cartoons te betreuren, omdat zoiets in een ander land opnieuw zou kunnen voorkomen.
En de voorzitter van het Europese parlement Joseph Borell sprak over het Middellandse Zeegebied als “de essentie van de problemen waarmee de mens wordt geconfronteerd". Hij zei dat hij, na de vergadering een jaar te hebben voorgezeten, “de complexiteit van het Middellandse Zeegebied nog steeds niet volledig begreep.”
Na de cartoonaffaire was Javier Solana, Hoge Vertegenwoordiger voor het EU Buitenlands Beleid naar het Midden-Oosten gereisd en had samen met islamitische leiders verklaringen uitgegeven dat “de persvrijheid verantwoordelijkheid en discretie met zich meebracht en dat de geloofsovertuigingen en –principes van alle religies gerespecteerd moesten worden.” Solana zei dat hij middelen had besproken om te zorgen dat “religieuze symbolen beschermd kunnen worden.” Hij voerde gesprekken met Sheikh Mohammed Sayed Tantawi van de Al Azhar Universiteit, het hoogste centrum van geleerdheid in de Soennitische islam, en met Amr Moussa, Secretaris-generaal van de Arabische Liga.
Solana had ook een ontmoeting met de leider van de Organisatie van de Islamitische Conferentie (OIC), Ekmeleddin Ihsanoglu. Na afloop van hun discussie betuigde Solana “onze oprechte spijt dat religieuze gevoelens zijn gekwetst”, en hij beloofde “zich in te spannen... om te zorgen dat mensen niet weer in hun diepste gevoelens worden gekrenkt.”
Slechts een paar jaar eerder had Solana, toenmalig Secretaris Generaal van de NAVO, in een toespraak verklaard dat “de oorzaak van conflicten in Europa en daarbuiten rechtstreeks teruggevoerd kan worden op de afwezigheid van democratie en openheid. Het ontbreken van de decompressieklep van een democratische dialoog kan ertoe leiden dat in deze maatschappijen geweld losbarst.” Dat hij ironisch genoeg nu zelf de democratische dialoog in Europa probeert te beperken door islamitische censuur komt blijkbaar niet bij hem op.
Intussen dringen de tentakels van de enorme, opgeblazen EU-bureaucratie ongemerkt binnen in regelingen over elke denkbaar onderwerp. Enkele voorbeelden van de bureaucratie zijn belachelijk; een aantal zijn grappig. Maar de Europese bureaucratie heeft een onheilspellende kant:
- Ze promoot een officiële “federale-EU ideologie” die het multiculturalisme voorstaat.
- Ze beschuldigt iedereen die de democratie op het niveau van de “nationale staat” wil behouden van “xenofobie”; en
- Ze noemt iedereen die immigratie uit de Derde Wereld wil beperken een “racist”.
In een rapport van de EU-waakhond tegen racisme werd gezegd dat er meer moet worden gedaan om racisme en “islamofobie” te bestrijden. Eén methode om dit te bereiken is het propageren van een lexicon waarbij het gebruik van termen die vermeend beledigend of onverschillig zijn voor de cultuur wordt vermeden. Dit lexicon zou in richtlijnen vastleggen wat EU-functionarissen en –politici niet mogen zeggen. “Islamitisch terrorisme” is beslist iets wat we niet zullen gebruiken… wanneer we het hebben over ‘terroristen die zich onterecht op de islam beroepen’” zei een EU-functionaris.
In het begin van 2006 bekritiseerde EU-commissaris voor de mensenrechten Alvaro Gil-Robles een plan om christelijk godsdienstonderwijs in lagere scholen in Denemarken te herzien. Gil-Robles zei dat dit tegen de Europese normen en waarden was. “Godsdienstonderwijs moet een algemeen vak zijn dat probeert de leerlingen inzicht te geven in de drie monotheïstische religies [benadrukt door Fjordman],” zei hij. De “drie monotheïstische religies betekent de christelijke leer, de joodse leer en de islam.
Mijns inziens zijn er drie manieren waarop we met de kwestie van godsdienstonderwijs kunnen omgaan.
- Geef onderwijs over de traditionele godsdiensten binnen een bepaald land, hetgeen in Europa betekent onderwijs over het christelijke en het joodse geloof.
- Geef onderwijs over alle belangrijke wereldreligies
- Laat godsdienst buiten het leerplan.
Wat de Europese Unie echter doet, is de islam behandelen als een traditionele Europese religie die op één lijn staat met het christelijke en het joodse geloof. Dit is een cruciale component van de Eurabische denkwijze en praktijk. Let op hoe de autoriteiten van de EU in dit geval rechtstreeks tussenbeide kwamen om een eens onafhankelijke natie te dwingen meer islamitisch onderwijs op te nemen in het leerplan van de scholen om hun kinderen een fikse dosis Eurabische indoctrinatie toe te dienen. Let ook op het feit dat ze niet vroegen om meer onderwijs in boeddhisme of hindoeïsme. Alleen de islam wordt gepromoot.
Een andere kwestie was de afwijzing van de Europese Commissie van een oproep gedaan door de Poolse president voor een debat in de gehele EU over de herinvoering van de doodstraf. “De doodstraf is onverenigbaar met de Europese waarden," zei een woordvoerder van de Commissie. Opnieuw gaat het er hier niet om wat uw mening is over de doodstraf. Waar het werkelijk om gaat is dat de als een gezwel voortwoekerende EU al voor u heeft bepaald wat “Europese waarden” zijn. Op die manier worden belangrijke kwesties buiten het publieke debat gehouden. Deze onschuldig klinkende uitdrukking "Europese waarden" verbergt een federale, Eurabische ideologie die door de hele Europese Unie wordt afgedwongen zonder enig respect voor de wil van het volk.
Misschien wel het meest beschamende en gênante aspect van de geschiedenis van Eurabië is hoe de zogenaamd kritische en onafhankelijke Europese media zich hebben laten corrumperen of bedriegen door de Eurabiërs. De meeste documenten over de Euro-Arabische Dialoog leggen specifiek de nadruk op het werken met de media, en de Eurabiërs bespelen de Europese media als een Stradivarius. Geholpen door een reeds bestaand antiamerikanisme en antisemitisme waren de Europese media maar al te graag bereid om de Verenigde Staten en Israël te demoniseren terwijl ze grotendeels zwegen over het onderwerp Eurabië.
In mei 2006 werd in Wenen een groot congres gehouden waarbij de media (journalisten) vanuit heel Europa betrokken waren, die als onderdeel van de Euro-Arabische Dialoog partners uit de Arabische wereld ontmoetten.
Europese functionarissen drukten in het openbaar hun “spijt” uit over het besluit van Dan Ashbel, de Israëlische ambassadeur in Oostenrijk, om het congres over racisme in de media te boycotten vanwege bezorgdheid in Jeruzalem dat er op de bijeenkomst korte metten werd gemaakt met antisemitisme. Een functionaris voor het congres - getiteld: Racism, Xenophobia and the Media: Towards Respect and Understanding of all Religions and Cultures" (Racisme, xenofobie en de media: naar respect en begrip voor alle religies en culturen, vert.) beweerde dat het antisemitisme niet van de agenda was afgevoerd. Deze functionaris verweerde zich door te zeggen dat “de bijeenkomst in de eerste plaats was bedoeld als dialoog tussen vertegenwoordigers van de media van alle Euro-Med partners over de problemen die hun beroep belagen, waaronder xenofobie, antisemitisme en islamofobie(benadrukt door Fjordman).”
De auteur Bruce Bawer denkt dat veel Europeanen wel inzien dat het multiculturalisme bezig is hun samenlevingen in het verderf te storten. Maar ze hebben hun hele leven van officieel goedgekeurde autoriteiten te horen gekregen dat elke bezorgdheid over multiculturalisme en de gevolgen daarvan neerkomt op racisme:
Men berust algemeen in het feit dat de multiculturisten in de media, de academische wereld, de overheidsinstellingen enz. de macht in handen hebben. De mensen weten heel goed dat als je vooruit wilt komen in een Europese maatschappij, je niet de confrontatie aangaat met het orthodoxe multiculturalisme. De gevestigde politieke orde zit stevig op zijn plek, onwrikbaar, onveranderbaar. De woede daarover mag dan wijdverbreid zijn, maar het is grotendeels een impotente woede. De Europeaan van tegenwoordig is opgevoed om passief te blijven, om de dingen over te laten aan zijn leiders, wiens wijsheid hij als vanzelfsprekend beschouwt, zoals hij dat zijn hele leven heeft geleerd. Om een levenslange indoctrinatie van je af te schudden is niet eenvoudig.”
Volgens Bat Ye’or heeft de angst voor de ontluikende oppositie tegen het beleid van de EU ten aanzien van de Arabische landen rond de Middellandse Zee geleid tot het onderdrukken van elke discussie over de economische- en integratieproblemen veroorzaakt door massa-immigratie. Elke kritiek op immigratie van moslims wordt eigenlijk weggewuifd met “zo werd er in nazi-Duitsland ook over de joden gepraat”, een belachelijke maar effectieve bewering.
Bat Ye’Or is het eens met de analyse van Bawer “betreffende het totalitaire onderling samenhangende web van 'leraren, professoren, de media, politici, medewerkers van overheidsinstellingen, pratende hoofden op TV, de vertegenwoordigers van door de staat gefinancierde “onafhankelijke” organisaties zoals SOS Racism’ dat de politiekcorrecte doctrine verspreidt. Dit maakt op perfecte wijze de politieke richtlijnen duidelijk die door de Europese Commissie sinds 1970 zijn uitgebracht om in alle Europese lidstaten de politieke, intellectuele, religieuze, media, onderwijs en publicitaire organisatie te coördineren en onder controle te houden om deze in overeenstemming te brengen met haar op multiculturalisme gebaseerde Mediterrane strategie.”
Wie het waagt openlijk vraagtekens te zetten bij het Politiek Correcte dogma krijgt als straf in zijn beroep te maken met pesterijen, boycots en laster. Volgens Bat Ye’or heeft dit geleid tot het ontstaan van een soort "verzetspers" alsof Europa “bezet” wordt door haar eigen gekozen regeringen. Deze vrije pers op het internet en in de blogs heeft gezorgd voor enige verandering, inclusief het afwijzen van de Europese Grondwet in 2005. Ondanks overweldigende steun voor de Grondwet van de regeringen in Frankrijk en Nederland en een massale mediacampagne van politieke leiders in beide landen werd de Grondwet door de kiezers afgewezen. Blogs speelden hierin een beduidende rol.
Slechts een paar maanden later schaarden de autoriteiten van de EU zich achter autoritaire regimes als Iran, Saoedi Arabië, Cuba en de Communistische Partij van China vóór “meer internationale controle” (lees: censuur) over het internet.
Volgens Richard North van het blog EU Referendum is “de gevaarlijkste vorm van propaganda die, welke schijnbaar geen propaganda is. En dat is de vorm waarin de BBC (de British Broadcasting Corporation) uitblinkt. Misschien de grootste zonde van allemaal is de zonde van het weglaten. Doordat ze ons gewoon niet informeren over belangrijke thema's wordt daartegen automatisch niet geprotesteerd tot het te laat is om er iets tegen te doen.
Vladimir Bukovsky is een vroegere Sovjetdissident, auteur en mensenrechtenactivist die in totaal twaalf jaar in Sovjetgevangenissen heeft doorgebracht. Hij woont nu in Engeland en waarschuwt tegen een aantal van dezelfde antidemocratische impulsen in het Westen, vooral in de EU, die hij beschouwt als een erfgenaam van de Sovjet-Unie. In 2002 nam hij deel aan protesten tegen het verplichte kijkgeld van de BBC. “Het Britse volk wordt gedwongen geld te betalen aan een corporatie die het vrije woord onderdrukt – meningen publiceert waar ze het niet per se mee eens zijn.” Hij heeft openlijk felle kritiek geleverd op de BBC voor haar “vooroordelen en propaganda,” vooral in reportages met betrekking tot de EU of het Midden-Oosten.
Het conservatieve parlementslid Michael Gove en de politiek commentator Mark Dooley klagen ook over eenzijdige verslaggeving: “Neem bijvoorbeeld de verslaggeving van de BBC over wijlen Yasser Arafat. In een portret dat in 2002 werd uitgezonden werd hij geprezen als een ‘icoon’ en een ‘held’, maar er werd geen melding gemaakt van zijn terroristenteams, corruptie, of zijn brute onderdrukking van dissidente Palestijnen. Hetzelfde gebeurde in 2004, toen Israël de geestelijke leider van Hamas, sjeik Ahmed Yassin, doodde en een reporter van de BBC hem beschreef als een ‘beleefde, charmante en geestige, intens gelovige man.’ Dit ondanks het feit dat Hamas onder leiding van Yassin honderden mensen had vermoord."
De Poolse schrijfster Nina Witoszek, die nu in Noorwegen woont, waarschuwt dat mensen die onder communistische regimes hebben geleefd een eigenaardig gevoel van déjà vu bekruipt in West-Europa.
“Voor je een zin vormt, schakel je de automatische censor in, die vraagt: “Wie beledig ik nu? Ben ik te pro-Israël, of misschien antifeminist, of – wat de hemel moge verhoede – anti-islam? Ben ik ‘progressief’ genoeg? Binnenkort schrijven we allemaal in cafeïnevrije taal en herhalen allemaal gehoorzaam alle welwillende mantra’s zoals ‘dialoog,’ ‘pluralisme,’ ‘verzoening,’ en ‘gelijkheid.’ Noorwegen is nooit een totalitair land geweest, maar veel mensen hebben nu het gevoel dat ze worden onderdrukt en dat hen de mond wordt gesnoerd. Ik ken veel verstandige Noren - en nog meer verstandige buitenlanders – die niet langer de energie hebben om tijd te verknoeien met bij te dragen aan een gecastreerde, paranoïde democratie. We geven de voorkeur aan veiligheid boven vrijheid. Dit is de eerste stap op weg naar vrijwillige slavernij.”
Ze citeert de Pool Czeslaw Milosz, eveneens auteur, die in 1980 de Nobelprijs voor literatuur won met boeken als The Captive Mind (Ned: De geknechte geest), waarin hij de verleidelijke kant van een totalitaire ideologie beschrijft.
Een essay van Milosz is getiteld: Ketman. "Ketman” of kitman" is een islamitische term die onder de aandacht van Milosz werd gebracht door Arthur Gobineau’s boek Religions and Philosophies of Central Asia. Het was hem opgevallen dat de dissidenten in Perzië, die allang gewend waren aan tirannie, een eigen stijl hadden ontwikkeld. Om te overleven was het vaak niet genoeg simpelweg je mond te houden, maar moest er indien noodzakelijk actief op alle mogelijke manieren worden gelogen. Deze strategie van huichelarij en bedrog wordt vooral beoefend door de sjiieten, maar ook door de soennieten, in de eerste plaats om niet-moslims te bedriegen, maar ze kan in noodgevallen ook worden gebruikt tegen andere moslims.
Volgens Milosz maakte men in communistische landen gebruik van een sterk daarop lijkende strategie. Vergelijkbaar met islamieten voelden de huichelaars zich superieur aan degenen die stom genoeg waren om hum werkelijke mening openlijk te verkondigen. In communistische samenlevingen was huichelarij evenzeer een techniek om je aan te passen aan een autoritair regime als een bewuste vorm van toneelspelen die steeds verfijnder werd.
Het is beangstigend om mensen die in vroegere communistische landen zijn opgegroeid te horen zeggen dat ze deze zelfde totalitaire impuls nu in West-Europa aan het werk zien. Volgens hen zijn wij in het Westen minstens zo erg gehersenspoeld door multiculturalisme en het politiekcorrecte gedachtegoed als zij ooit waren door het communisme. Dat is beangstigend, want ik denk dat ze gelijk hebben. Zijn we getuige geweest van de val van het IJzeren Gordijn in Oost-Europa, alleen maar om nu een IJzeren Sluier over West-Europa te zien neerdalen? Een IJzeren Sluier van EU-bureaucratie en Eurabisch verraad, van het Politiek Correcte Gedachtegoed, Multiculturele censuur van de media en de altijd aanwezige dreiging van islamitisch geweld en terrorisme die geleidelijk een einde maakt aan de vrijheid van meningsuiting. Het bureaucratische verraad wint steeds sneller aan stootkracht.
Grote aantallen autochtone Europeanen en zelfs enkele niet-moslim immigranten vertrekken stilletjes, zodat het continent langzamerhand verandert in een netto exporteur in plaats van een importeur van vluchtelingen. Wanneer grote delen van Europa worden overstroomd door barbaren – bijgestaan en aangemoedigd door onze eigen leiders, die we vertrouwen - en wanneer het mensen verboden wordt zich tegen deze aanval te verzetten, kan West-Europa dan nog een onderdeel van de Vrije Wereld worden genoemd? Zijn de landen van Oost-Europa van het ene “Rijk van het Kwaad” in het andere terechtgekomen? Zijn zij – en wij – terug in de EUSSR?
Vaclav Claus, de conservatieve president van de Tsjechische Republiek, heeft geklaagd dat: “Elke keer als ik probeer het een of andere wettelijke voorschrift uit de tijd van de sovjets af te schaffen, dan wordt me verteld dat wat ik probeer te schrappen wordt vereist door de Europese Commissie.” In februari 2006 waarschuwde Vladimir Bukovsky in een interview met Paul Belien van The Brussels Journal dat de Europese Unie hard bezig is een nieuwe Sovjet-Unie te worden. Vladimir Bukovsky noemde de EU een “monster” dat vernietigd moet worden, hoe eerder hoe beter, voor de EU zich ontwikkelt tot een volslagen totalitaire staat.
“Het uiteindelijke doel van de Sovjet-Unie was een nieuwe historische entiteit te creëren, het Sovjet-Russische volk, over de hele wereld. Datzelfde geldt voor de huidige EU. Ze proberen een nieuw volk te scheppen. Ze noemen dit volk “Europeanen,” wat dat ook mag zijn. Volgens de communistische doctrine en veel vormen van het socialistische gedachtegoed, moet de staat, de nationale staat, verdwijnen. In Rusland gebeurde echter het tegenovergestelde. In plaats daarvan werd de Sovjet staat een heel sterke staat, en werden de nationaliteiten uitgewist. Toen de Sovjet-Unie echter uiteenviel, kwamen al deze onderdrukte gevoelens van nationale identiteit weer boven en werd het land bijna vernietigd. Het was zo beangstigend.”
Timothy Garton Ash wordt beschouwd als een vooraanstaande expert over de toekomst van Europa. Bruce Bawer ziet in Garton Ash een typisch voorbeeld van Europa’s politieke elite. Ash wantrouwt nationaal patriottisme, maar hij verafgoodt de EU. Hij schrijft over de noodzaak voor een kunstmatig Europees nationalisme (vlaggen, symbolen, een Europees volkslied dat we kunnen zingen”) om “de emotionele identificatie met Europese instellingen” te bevorderen. En waarom heeft Europa eigenlijk de EU nodig? Het antwoord van Garton Ash: "Om te voorkomen dat we terugvallen in de slechte oude gewoontes van oorlog en Europese barbaarsheid." Een van zijn suggesties is dat Europa "de oprichting van een Arabische Unie" stimuleert. Hij maakt geen gewag van Arabische democratie. Wanneer hij zich “Europa in 2025 op zijn allerbest” voorstelt, dan ziet hij het als een “associatie met Arabische landen en Rusland die zich uit zou strekken van Marrakesh, via Cairo, Jeruzalem, Bagdad en Tbilisi, helemaal tot aan Vladiwostock."
De Europese Commissie opperde het controversiële idee van een zangevenement in alle lidstaten om de vijftigste “verjaardag” van de Europese Unie, de vijftigste jaardag van het Verdrag van Rome van 1957, te vieren. Commissaris Margot Wallstrom lobbyde voor grootschalige verjaardagsfestiviteiten om “de voordelen die de Europese integratie de burgers heeft gebracht te benadrukken.” Diplomaten zeiden dat het idee afschuw had gewekt onder de nieuwe, vroegere communistische lidstaten zoals Polen, Hongarije en Tsjechië, die werden herinnerd aan het “Stalinistische tijdperk”, toen de mensen door de staat werden gedwongen om te zingen. Brussels besloot op meer bescheiden wijze feest te vieren, en is ook van plan ongeveer €300.000 uit te geven om 50 burger-“ambassadeurs” te benoemen, onder de naam “Gezichten van Europa”, die gedurende het hele jaar “hun verhaal moeten gaan vertellen” over wat de EU in hun dagelijkse leven voor hen betekent, evenals een reeks activiteiten voor schoolkinderen en jonge mensen. Duitsland zal zijn eigen idee uitvoeren om duizenden bakkerijen 54 verschillende soorten taarten te laten bakken naar recepten uit alle 27 lidstaten.
Commissaris Wallstrom suggereerde in 2005 dat politici die zich verzetten tegen het bundelen van de nationale soevereiniteit een terugkeer van de Nazi-gruwelen van de jaren dertig en veertig van de vorige eeuw riskeerden. Haar medecommissarissen brachten ook een gezamenlijke verklaring uit waarin ze verklaarden dat EU-burgers als blijk van eerbetoon aan de doden van de Tweede Wereldoorlog vóór de EU-grondwet zouden moeten stemmen. De commissarissen schreven het einde van de Koude Oorlog volledig op naam van de EU, zonder de rol van de NAVO of van de Verenigde Staten te vermelden.
Is de EU een instrument om een eind te maken aan oorlogen? In oktober 2006 waarschuwde Michel Thoomis, de secretaris generaal van de Franse vakbond Action Police CFTC, voor een burgeroorlog in Frankrijk, veroorzaakt door moslimimmigranten: “We bevinden ons in een burgeroorlog, georganiseerd door radicale Islamisten. Dit is niet langer een kwestie van stadsgeweld, dit is een intifada, met stenen en Molotovcocktails. Het zijn niet meer twee of drie jongeren die de confrontatie met de politie aangaan, het zijn hele torenflats die leeglopen en de straat op gaan om hun “kameraden” te bevrijden wanneer die worden gearresteerd.”
Deze moslimimmigranten werden binnengehaald door precies dezelfde Europese elites die nu willen dat de Europese burger hun werk bejubelt met taarten en liedjes. Terwijl de burgermaatschappijen in West-Europa uit elkaar vallen onder de druk van de islam, zijn de overheidsinstanties van de EU druk bezig de immigratie van moslims uit te breiden, waarbij ze zichzelf intussen gelukwensen omdat ze vrede op het continent hebben gebracht. Welke vrede? Waar?
De Vrede van Westfalen maakte in 1648 een einde aan de Dertigjarige Oorlog, de laatste grote religieuze oorlog in Europa, en hielp de grondslagen te leggen voor de moderne nationale staten. Voor de nationale staten hadden we dus een patroon van burger- en religieuze oorlogen zonder grenzen. Dit is waar we nu weer heengaan, we zijn weer terug bij het begin, alleen is het deze keer een jihad zonder grenzen die burgeroorlogen in Europa ontketent. Terwijl de EU mogelijk helpt oorlogen tussen naties met oude rancunes te voorkomen, zoals tussen Duitsland en Frankrijk, kan ze ook daadwerkelijk andere soorten oorlogen ontketenen. Dit doet ze door het verhogen van multiculturele spanningen en een gevaarlijk gevoel van vervreemding tussen burgers en degenen die worden verondersteld hun leiders te zijn.
Oorlogen bestonden al duizenden jaren voor de komst van de moderne nationale staat. Het is een stuk waarschijnlijker dat het verzwakken van nationale staten het einde betekent van ons democratische systeem, een systeem dat nauw verbonden is aan het bestaan van soevereine nationale staten, dan dat het een einde zal maken aan oorlogen.
Op de vraag of de lidstaten van de EU vrijwillig waren toegetreden tot de unie, en of de integratie die daarvan het gevolg was de democratische wil van de Europeanen weergeeft, antwoordde Vladimir Bukovsky: “Nee, dat is niet het geval. Kijk naar Denemarken, dat twee keer tegen het Verdrag van Maastricht stemde. Kijk naar Ierland [dat tegen het Verdrag van Nice stemde]. Kijk naar veel andere landen die onder enorme druk staan. Het is bijna afpersing. Het is een truc voor idioten. De mensen moeten stemmen in referendums tot ze zo stemmen als men wil. Dan moeten ze ophouden met stemmen. Waarom ophouden? Laten we doorgaan met stemmen. De Europese Unie is wat de Amerikanen een shotgun wedding, een moetje, noemen.”
In 1992 had Bukovsky ongekende toegang tot geheime Sovjetdocumenten van onder andere het Politbureau, zoals beschreven in zijn boek Judgement in Moskou. In januari 1989, tijdens een bijeenkomst van Sovjetleider Gorbatsjov, de vroegere premier van Japan Nakasone, de vroegere Franse president Valéry Giscard d’Estaing, de Amerikaanse bankier Rockefeller en de vroegere Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger, verklaarde Giscard d’Estaing naar verluidt: “ Europa zal een federale staat worden en u zult zich daarop moeten voorbereiden. U zult met ons, en met de Europese leiders, moeten uitwerken hoe u daarop denkt te reageren.”
Dit was in de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen de meeste media nog elk gerucht over een politieke unie die de nationale staten zou onderwerpen afdeden als een sensatieverhaal. Vijftien jaar later was Valéry Giscard d’Estaing de man die het grootste deel van de werkelijk afgrijselijke EU Grondwet opstelde, een ondoorzichtige pil van een boek van honderden pagina’s, dat alle checks and balances mist die in de Amerikaanse Grondwet van zulk cruciaal belang zijn. Giscard heeft gesuggereerd dat het afwijzen van de Grondwet in Franse en Nederlandse referenda in 2005 “een vergissing was die gecorrigeerd moet worden” en heeft erop aangedrongen dat: “De tekst uiteindelijk zal worden aangenomen.”
Giscard heeft ook gezegd dat “het een vergissing was gebruik te maken van referenda” omdat “het voor niemand mogelijk is de volledige tekst te begrijpen.” Boezemt het de burgers van Europa vertrouwen in dat we worden verondersteld onder het gezag te vallen van een “Grondwet” die te complex is om door de meeste niet-bureaucraten begrepen te worden? Volgens de Spaanse minister van Justitie Juan Fernando Lopez Aguilar “hoef je de Europese grondwet niet te lezen om te weten dat hij goed is.”
Jean-Luc Dehaene, de vroegere premier van België, zei dat: “We weten dat negen van de tien mensen de Grondwet niet gelezen zullen hebben en zullen stemmen op basis van wat politici en journalisten zeggen. Bovendien, als de uitkomst ‘Nee’ is, zal er waarschijnlijk opnieuw moeten worden gestemd, omdat het absoluut ‘Ja’ moet zijn.”
De journalist Nidra Poller is echter sceptischer. In een commentaar op het debat voorafgaand aan het Franse referendum over de EU Grondwet vestigde ze de aandacht op een onderdanige houding onder EU-leiders ten opzichte van eisen van moslims: “De Euro-Mediterrane ‘Dialoog’ is een meesterstuk van laffe capitulatie.” De Europese Unie doet dienst als een tussenstadium van een onheilspellend project dat een ineenstorting van de traditionele Europese cultuur vereist, om vervangen te worden door een nieuwe Eurabische cocktail. En ze vraagt: “Wanneer subversieve appeasement (concessiepolitiek) zich verschuilt achter de sluier van ‘Dialoog’, welke abominabele ambities zouden verhuld kunnen worden door het nobele woord ‘Grondwet’?”
Lees hier deel 1, deel 2, deel 4 en De Eurabië Code - 2008 updates.
De volledige Engelse tekst is op Gates of Vienna te vinden.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
