First comes Saturday, then comes Sunday

First we kill the Jews (who pray on Saturday), then we kill the Christians (who pray on Sunday)...

Link:

A film by Pierre Rehov (43 minutes)

From Kitman TV

See also: First Comes Saturday, Then Comes Sunday

Whose Blowout Is It, Anyway?

by Charles Krauthammer

WASHINGTON -- Heres my question: Why are we drilling in 5,000 feet of water in the first place?

Many reasons, but this one goes unmentioned: Environmental chic has driven us out there. As production from the shallower Gulf of Mexico wells declines, we go deep (1,000 feet and more) and ultra deep (5,000 feet and more), in part because environmentalists have succeeded in rendering the Pacific and nearly all the Atlantic coast off-limits to oil production. (President Obama's tentative, selective opening of some Atlantic and offshore Alaska sites is now dead.) And of course, in the safest of all places, on land, weve had a 30-year ban on drilling in the Arctic National Wildlife Refuge.

Townhall.com

When Professor Obama Meets Dirty Reality

By C. Edmund Wright

Just plug the damned hole! That, more or less, is the leadership and direction we are getting from our President as we grapple with the oil spill in the Gulf. What else should we expect from a socialist theoretician who has never actually accomplished anything in his life?

I guess we could expect him to take credit with his daughters if it works.

This is what happens when an academic finds himself in the position of actually having to get something done. Nothing written on a blackboard or recited from a textbook or lectured from a podium will plug the leak miles deep off of Louisiana. Nothing in Barack Obama's background full of lectures and text books makes him fit for any job where getting things done is important.

Like many activities that impact our existence, drilling for oil is damned hard and damned risky and damned expensive and involves a lot of hard physical work and technical knowhow. The same can be said of making automobiles, building houses or manufacturing the heavy equipment that makes all of these activities possible. The problem is, academics unfamiliar with such work and knowhow believe their tenured cushiness and "think how" is enough.

I guess if you can Google something, you can convince yourself you can actually do it.

American Thinker

Inbreng Geert Wilders verantwoordingsdebat

Voorzitter, 2009 was een rampjaar: een instortende economie, werkloosheid, massa-immigratie, islamisering, onveiligheid, overlast, slechte zorg, lange files, hoge belastingen. In Nederland werd een volksvertegenwoordiger vervolgd om zijn politieke overtuiging. En tot overmaat van ramp blijkt uit het rapport van de Algemene Rekenkamer dat het kabinet over vele tientallen uitgegeven miljarden in haar jaarverslagen nauwelijks aangeeft of zij heeft bereikt wat ze ermee wilde bereiken of er mee heeft gedaan wat zij ermee wilde doen.

Voorzitter, de economie was vorig jaar dus een ramp. De grootste krimp sinds de Tweede Wereldoorlog. Het tekort en de staatsschuld explodeerden. En ook nu gaat het niet goed: eerst draaide de Nederlandse belastingbetaler op voor de zakkenvullende bankiers, nu draait de Nederlandse belastingbetaler op voor het bedrog, de corruptie en de fraude van Griekenland. Een land waar ambtenaren een dertiende én veertiende maand krijgen en waar mensen bijna direct na hun eindexamenfeest met pensioen gaan. Aan dat land geeft Nederland 5 miljard euro. Wij werken, zij de souvlaki. Wij ploeteren, zij aan de ouzo. Dadelijk kloppen misschien ook Spanje en Portugal op onze deur. Toch staan bijna alle partijen, van GroenLinks tot en met de VVD, te juichen. Maar de PVV zegt: geen eurocent naar Griekenland. En ook niet naar de Portugezen en Spanjaarden.

De keuze is: zij of wij.

Leaked Spanish Report: Obama’s Model ‘Green Economy’ a Disaster (PJM Exclusive)

Following PJM's exclusive story on a leaked Spanish government report, a newspaper in Spain confirms that the country's "green economy" policies — the model for the Obama administration's "green jobs" efforts — have been a disaster: expensive, ineffective, and unworkable. (An English translation of the Spanish article is provided in this post.)

May 21, 2010- by Christopher Horner

As predicted was inevitable, today the Spanish newspaper La Gaceta runs with a full-page article fessing up to the truth about Spain’s “green jobs” boondoggle, which happens to be the one naively cited by President Obama no less than eight times as his model for the United States. It is now out there as a bust, a costly disaster that has come undone in Spain to the point that even the Socialists admit it, with the media now in full pursuit.

Breaking the Spanish government’s admission here at Pajamas Media probably didn’t hurt their interest in finally reporting on the leaked admission. Obama’s obvious hope of rushing into place his “fundamental transformation” of America into something more like Europe’s social democracies — where even the most basic freedoms have been moved from individuals and families to the state — before the house of cards collapsed has suffered what we can only hope proves to be its fatal blow. At least on this front.

La Gaceta boldly exposes the failure of the Spanish renewable policy and how Obama has been following it. The headline screams: “Spain admits that the green economy as sold to Obama is a disaster.”

Pajamas Media

The Fruits of Weakness

By Charles Krauthammer

WASHINGTON -- It is perfectly obvious that Iran's latest uranium maneuver, brokered by Brazil and Turkey, is a ruse. Iran retains more than enough enriched uranium to make a bomb. And it continues enriching at an accelerated pace and to a greater purity (20 percent). Which is why the French foreign ministry immediately declared that the trumpeted temporary shipping of some Iranian uranium to Turkey will do nothing to halt Iran's nuclear program.

It will, however, make meaningful sanctions more difficult. America's proposed Security Council resolution is already laughably weak -- no blacklisting of Iran's central bank, no sanctions against Iran's oil and gas industry, no nonconsensual inspections on the high seas. Yet Turkey and Brazil -- both current members of the Security Council -- are so opposed to sanctions that they will not even discuss the resolution. And China will now have a new excuse to weaken it further.

RealClearPolitics

Radicale moslims dwingen sloop beeld af

Zó multicultureel is de islam...

Na protesten van woedende moslims laat een Indonesische stad een standbeeld van drie vrouwen slopen. Een strenge interpretatie van de islam verbiedt het afbeelden van mensen. Het Indonesische dagblad Jakarta Globe meldde woensdag dat het gemeentebestuur van Bekasi toegeeft aan de eisen van radicale islamitische organisaties. Het zeventien meter hoge beeld toont drie vrouwen in Javaanse kleding. Het beeld is gemaakt van staal en werd door de prominente Indonesische beeldhouwer Nyoman Nuarta voor een particulier vervaardigd.

Katholiek Nieuwsblad

Een paar dagen eerder was er al een aanslag gepleegd op een katholieke school in Bekasi, en in april hadden fanatieke moslims in de stad de sluiting van een christelijke kerk doorgezet. Zoals gewoonlijk schuwen deze stoottroepen van de "religie van de vrede" het geweld niet om de regels van hun ideologie aan iedereen op te leggen en schittert de "vreedzame meerderheid" door afwezigheid.

Blijf vooral moslims importeren in Nederland. Vroeg of laat wordt ook zíj het slachtoffer.

Het Vrouwtje van Stavoren

Everybody Draw Muhammad Day

Once upon a time, in a land far, far away...


...Muslims drew Mohammed without causing riots.

Illustration showing Mohammed (on the right) preaching his final sermon to his earliest converts, on Mount Ararat near Mecca; taken from a medieval-era manuscript of the astronomical treatise The Remaining Signs of Past Centuries by the Persian scholar al-Biruni; currently housed in the collection of the Bibliotheque Nationale, Paris (Manuscrits Arabe 1489 fol. 5v).

Source: Mohammed Image Archive

Update: by Zombie:

They don’t yet understand that we in the West have spent the last 600 years not merely earning the right to be blasphemous, but more importantly creating a society and a worldview in which there is no such thing as blasphemy, because all forms of speech are permitted and religious bullies no longer get to determine what is forbidden.

The New Free Speech Movement

Climategate 2010: The Inconvenient Facts About Global Warming

Scientists, economists, and other experts present the case against manmade global warming fears at the Heartland Institute’s Fourth International Conference on Climate Change. (DON'T MISS PJTV: LIVE COVERAGE AND INTERVIEWS FROM THE CHICAGO CLIMATE CONFERENCE.)

May 18, 2010- by S. T. Karnick

In the wake of the Climategate scandal, panelists and audience members at the Fourth International Conference on Climate Change (ICCC4) indicated growing confidence that the tide is turning in favor of those who believe that manmade global warming is not a crisis.

More than 700 people — including a good many scientists, along with economists, policy analysts, and legislators — have gathered together since Sunday night, discussing the once-settled but increasingly controversial proposition of an anthroprogenic global warming (AGW) crisis. Any triumphalism was averted by a general agreement to explore real-world facts and test the assertions of alarmists. The presenters and audience members continually asked whether the data says what the modelers say it does.

The conference opened with a Sunday evening dinner at which Canadian statistical analyst Stephen McIntyre presented a meticulous history of the hugely influential “hockey stick” graph — which found an alarming rise of global temperatures since 1979 and led to the IPPC conclusion that AGW is causing a global crisis that requires drastic measures. McIntyre had begun publicly questioning the data several years ago, setting off an effort which ultimately led to the recent Climategate scandal, in which it was shown that the people behind the hockey stick graph knowingly altered the temperature record in a way that expanded a relatively common global temperature change into a shocking heat spike.

Pajamas Media

Ten Notable Apocalypses That (Obviously) Didn't Happen

Apocalyptic predictions such as those warning of global destruction in 2012, are nothing new - they have been around for millennia.

By Mark Strauss

Smithsonian.com, November 12, 2009


1. The First Warnings From Assyria

An Assyrian clay tablet dating to around 2800 B.C. bears the inscription: “Our Earth is degenerate in these later days; there are signs that the world is speedily coming to an end; bribery and corruption are common; children no longer obey their parents; every man wants to write a book and the end of the world is evidently approaching.”

The world didn’t end (just look around), and despite the plague of corruption and petulant teenagers, four centuries later the Assyrians would establish an empire that eventually encompassed most of the Near East. The Assyrian Empire came to an abrupt end in 612 B.C., when its capital was attacked by the Babylonian army. Still, by the standards of ancient empires, 18 centuries wasn’t such a bad run.

Smithsonian.com

Moslim studente wil tweede Holocaust

Fragment: Een lid van de MSA (Muslim Student Association) geeft tegenover David Horowitz toe dat ze een tweede Holocaust wil.

Horowitz:

"Ik ben een jood. Het hoofd van Hezbollah heeft gezegd dat hij hoopt dat we allemaal in Israël bijeenkomen, zodat hij ons niet over de hele wereld hoeft te achtervolgen. VOOR of TEGEN?"

MSA student:

"Voor."

Horowitz:

"Dank u. Bedankt dat u bent gekomen om iedereen te laten zien wat we hier voor ons hebben."

Mark Steyn: The dots some don't want to connect

Published: May 14, 2010
Updated: May 15, 2010 10:13 a.m.

What with the Fort Hood mass murderer, the Christmas Pantybomber and now the Times Square Bomber, you may have noticed a little uptick in attempted terrorist attacks on the U.S. mainland in the last few months.

Rep. Lamar Smith did, and, at the House Judiciary Committee, he was interested to see if the attorney general of the United States thought there might be any factor in common between these perplexingly diverse incidents.

"In the case of all three attempts in the last year, the terrorist attempts, one of which was successful, those individuals have had ties to radical Islam," said Congressman Smith. "Do you feel that these individuals might have been incited to take the actions that they did because of radical Islam?"

The Orange County Register

Moet de islam verboden worden in Europa?

E.J. BRON - 15 MEI 2010

In haar nieuwste uitgave vertegenwoordigt het Zwitserse weekblad ”Die Weltwoche”, voorvechtster van het minaretverbod, onomwonden de mening, dat de discussies over een boerkaverbod onzinnig zijn, omdat de islam als geheel het probleem vormt.

Als eerste belangrijke blad in Europa eist ze daarom om over een algemeen verbod van de islam na te denken, omdat de islam niet te hervormen en met de grondwet van een democratisch en aan westers-christelijke waarden verplicht land te verenigen is.

Daarbij steunt Die Weltwoche op de omvangrijke studie van de Zwitserse islamexpert Lukas Wick, die de uitspraken van de belangrijkste autoriteiten van de islam over de islam en zijn hervormbaarheid controleerde. In de openingszin schrijft het blad:

Geen scheiding van kerk en staat, oproep tot de moord op ongelovigen, Mohammeds slachtingen op de Joden – is de islam verenigbaar met onze grondwet?


En verder:

Zou er niet over een Koranverbod gediscussieerd moeten worden?

Die Weltwoche bedoelt dat geenszins als een pure provocatie, ze neemt in het artikel, dat helaas nog niet online beschikbaar is, geen blad voor de mond. Lukas Wick steunt daarbij niet alleen op de controle van de heilige geschriften van de islam. Per slot van rekening hebben politici en rechtbanken er zich intussen uitgedraaid, dat niet het geschreven woord bindend voor de beoordeling van de islam zou zijn – hoewel het juist de moslims zijn die keihard volharden in ieder geschreven woord –, maar diens uitleg door de gelovigen.
Wick heeft daarom niet alleen de heilige geschriften van de islam onderzocht, maar bovendien de uitspraken van vele islamitische religie- en rechtsgeleerden. Onder al die vele, door hem onderzochte autoriteiten van de islam van naam, vond hij slechts eentje, die een moderne, seculiere rechtsstaat en diens grondwet en wetten niet bij voorbaat als onverenigbaar met d eislam verklaarde. De religieuze autoriteiten van de islam zelf verklaren de islam dus feitelijk als één man als anticonstitutioneel.

Daarom bestaat er geen verschil tussen islam en islamisme, alleen moeilijk te begrijpen gradaties met welke consequentheid moslims de onethische en in westers-democratische staten anticonstitutionele richtlijnen en aanwijzingen van de islam volgen. Geloofsijver wordt voor een moslim in een westerse rechtsstaat daarmee noodgedwongen tot een ander woord voor criminele energie.

De Euro-islam, het lievelingskind van Europese intellectuelen wanneer het om de islam gaat, omschrijft Die Weltwoche, zich beroepend op de studie van Wick, als ten dode opgeschreven:
In de islam is de theologische uitleg in zoverre minder belangrijk, omdat hij slechts weinig speelruimte heeft.

Juist echter deze niet bestaande speelruimte zou dringend noodzakelijk zijn om van de ideologie van een plunderaar en ziekelijke Jodenhater en –slachter uit het primitieve Arabië van de 7e eeuw een religie te creëren, die een plek zou vinden in een modern, democratisch en aan de mensenrechten verplicht Europa.

Alleen al de seculiere voorschriften, die de islam van de gelovigen eist, maken een co-existentie met niet-moslims praktisch onmogelijk, wat waarschijnlijk de bedoeling was en is. De islam eist bovendien niet alleen afsluiting, hij eist openlijk haat op niet-moslims, hun uitbuiting, onderwerping of doding. Anders dan Jezus Christus, dier op overtuiging zette, zet Mohammed op gewelddadige onderwerping. De Oriëntalist Dr. Hans-Peter Raddatz zegt, dat er 187 maal sprake is van het doden in de Koran.

De hoop, dat een Verlichting in de islam dezelfde positieve uitwerkingen zal hebben als in het christelijke westen, ziet dit wezenlijke verschil tussen de islam en het christendom over het hoofd. De westerse Verlichting begon als oproep tot herbezinning op de humanitaire waarden en leren van het christendom aan de kerken en regeringen. Ook de autoriteiten van de islam roepen nu succesvol op tot de herbezinning van de moslims op de oorspronkelijke islam en diens waarden, er staat echter aan het begin van de islam geen arme, dolende rabbi, die zelfgenoegzaamheid, vergeving en geweldloosheid predikte, maar een monster, dat geen enkele misdaad schuwde.

Het is stuitend, dat met betrekking tot de racisme-, antidiscriminatie- en gelijkheidswetgeving in Zwitserland deze buiten werking worden gesteld als het om de islam gaat. In plaats daarvan stimuleert de landelijke commissie tegen racisme openlijk de erkenning van de sharia in het civiele recht en het familierecht:

Zo’n racismecommissie, zegt Natalie Rickli (SVP), zou men zondermeer kunnen afschaffen.

De racismecommissie is echter dringend noodzakelijk als instrument van de islam tegen democratie en mensenrechten. Want ongelovigen zijn volgens het antwoord van de president van de racismecommissie, George Kreis, op een klacht van de SVP, geen juridisch beschermde categorie.
In plaats daarvan is de islam het des te meer waard om beschermd te worden, want de landelijke commissie tegen racisme maakt in haar publicaties zelfs openlijk reclame voor de sharia en zou hiervoor fundamentele, door de grondwet gegarandeerde mensenrechten in Zwitserland willen beperken, om de moslims niet te hinderen bij de uitoefening van het toebrengen van lichamelijk letsel en verkrachtingen, en waarschijnlijk zeer zeker niet bij verminkingen, eermoorden en andere interne familieaangelegenheden.

In een interview bevestigt de Egyptenaar Hamed Abdel-Samad, zoon van een imam, een geboortefout van de islam, die men niet kan wegwerken, hoogstens verminderen. Hoe men echter zo’n geboortefout kan verminderen, kan hij niet zeggen, maar hij geeft toch toe, dat de grote meerderheid van de moslims iedere verandering met geweld zouden bestrijden.

Abdel-Samads vergelijking met de katholieke kerk, die immers ook niet vrijwillig zijn plek zou hebben afgestaan, gaat intussen enorm mank. Enerzijds bezit het christendom deze geboortefout van de islam gewoonweg niet, die ontstond als reglement van een Arabische roversbende, wiens verklaarde doel de plundering van de hele wereld was. Het christendom is in tegenstelling tot de islam een religie, is als religieuze beweging met sterke pacifistische principes ontstaan en was altijd alleen maar een religie, die noch vandaag noch ooit tevoren identiek is en was met een staat of een of andere seculiere organisatie, ook al eisten die steeds opnieuw een politiek privilege van uitleg in hun zin.

En ook al hebben bepaalde pausen net zo misdadig gehandeld als de profeet Mohammed, dan hebben deze pausen voor christelijke gelovigen geen voorbeeldfunctie en genieten ook geen religieuze verering, terwijl moslims in een brutale en gewetenloze Oriëntaalse despoot hun morele voorbeeld zien, die men moet nadoen. In het christendom liggen de fundamenten van een humanitaire, tolerante, op vrede, vrijheid en gelijkheid gerichte maatschappelijke orde opgesloten, terwijl de islam – zoals de naam al zegt – onderwerping eist. Vrijheid, vrede en tolerantie zijn in de islam al zondig als concept:

De vrede van de islam zou de ”vrede” zijn van het alleen bestaan, schrijft de Duitse Oriëntalist Hans-Peter Raddatz. De Jihad zou ondanks langere rustpauzes, die door de westerse dialoog vrede worden genoemd, uiteindelijk geen rust vinden.
Islam is dus niet alleen geen vrede, hij kent dit begrip überhaupt niet. Omdat de moslim lid van een gemeenschap is, die zich in een permanent (gewapend) conflict tegen de rest van de wereld waant, moet men bij gelovige moslims in principe uitgaan van het verval van principiële humanitaire waarden, waardoor iedere gemeenschap in de oorlog noodgedwongen wordt getroffen.
Ook als men de primair politieke inrichting van de islam negeert, dan blijft het feit bestaan, dat een religie, die een verbod eist van alle andere religies, zich van haar kant niet kan beroepen op de vrijheid van godsdienst en de vrijheid van geweten. Natalie Rickli denkt, dat de boerkadiscussie alleen maar afleidt van het werkelijke probleem, namelijk dat de islam de liberale wetten misbruikt. Islamexpert Lukas Wick zegt:

Men maakt weliswaar aanspraak op de individuele juridische waarden voor zichzelf, maar zouden ”zichzelf niet tot hen willen bekennen en ze willen garanderen”. Als men de islam en zijn theologen serieus neemt, is er slechts één bevinding mogelijk: het islamitische geloof is niet verenigbaar met de rechtsstaat en de democratie. Als consequentie zou hij verboden moeten worden.


Bron:
http://www.pi-news.net/2010/05/muss-der-islam-in-europa-verboten-werden/#more-135894

Vertaald uit het Duits door:

E.J. Bron

Respect? Wat een schijnheiligheid!

Respect. Dat woord namen vrijdag de meeste politici en betrokkenen in de mond die reageerden op het besluit van demissionair staatssecretaris Jack de Vries (Defensie, CDA) om af te treden. De getrouwde huisvader was in opspraak geraakt door zijn liefdesrelatie met een medewerkster van zijn departement.

Aldus De Telegraaf.

Laten we de zaak even nuchter bekijken.

Deze staatssecretaris van Defensie van het CDA:

- bedroog zijn vrouw
- had een geheime verhouding met een ondergeschikte
- was daardoor chantabel

Dat de ex-vriend van de minnares intussen als jachtvlieger (dus ook zijn ondergeschikte) in Afghanistan lijf en leven riskeerde maakt de zaak moreel gezien nog misselijker.

De affaire kwam aan het licht doordat mevrouw de Vries haar man de deur uit schopte. Is er iemand die eraan twijfelt dat de situatie gewoon was gebleven zoals hij was als meneer het-gezin-is-de-hoeksteen-van-de-samenleving niet op straat was gezet?

Je kunt niet aan de ene kant met opgeheven vingertje het stemvee wijzen op de christelijke moraal en je vervolgens van diezelfde moraal zelf niets aantrekken. Dat noemen we namelijk in goed Nederlands schijnheilig.

Jack de Vries stapt op omdat zijn positie onhoudbaar is geworden. Ongetwijfeld zal hij na verloop van tijd weer ergens anders opduiken in een dikbetaalde baan, zo gaat dat nu eenmaal bij onze "elite". Dat de meeste politici en betrokkenen het woord "respect" in de mond nemen over zijn aftreden hoeft dan ook niemand te verbazen.

Mag ik even een teiltje?

The Real Reason the Left Loves Illegals

By J.R. Dunn

The Ottomans had an interesting method of assuring political stability. The sprawling empire operated on a system in which "millets", distinct ethnic and religious groups, were allowed to oversee their own internal affairs while giving absolute loyalty to the sultan and his government. Every now and then a millet would be ordered to pack up and head out for a new home, at times at the opposite end of the imperium, amid new neighbors -- sometimes the original residents, sometimes other refugees -- of alien origins, ethnicity, and religious belief. Christians among Muslims, Catholics among Orthodox, Bulgarians among Turks, Circassians among Arabs... the variations were nearly endless. In short order, the various groups would become so enmeshed in harassing and attacking each other that they could spare no time or energy to defying the status quo. The Ottoman state acted as a referee, occasionally bouncing an ethnic group that got out of hand, but in general letting the circus roar along while they, the rulers, involved themselves in life's finer things -- conspiracies against fellow officials or plans to conquer Western Europe. From their point of view, it worked. For nearly five hundred years, the Ottoman Empire remained a stable and going concern. Some aspects of the policy remain with us today, long after the empire vanished -- it explains much of the recent chaos in the ruins of Yugoslavia, for one thing.


So -- any questions about immigration?

American Thinker

Palestina verraden

DANIEL PIPES - 11 MEI 2010


Een recensie van Palestine Betrayed van Efraim Karsh door Daniel Pipes


Nakba, het Arabische woord voor ‘ramp’ is tot onze taal doorgedrongen als verwijzing naar het Israëlisch-Arabische conflict. Volgens de definitie van de anti-Israëlische website The Electronic Intifada, betekent Nakba “de uitzetting en verdrijving van honderdduizenden Palestijnen uit hun huizen en hun land in 1948.”

Degenen die Israël graag zien verdwijnen, doen hun best om het verhaal van de Nakba zoveel mogelijk te verspreiden. Zo dient bijvoorbeeld de Nakbaherdenking als een sombere Palestijnse tegenhanger van Israëls met festiviteiten omgeven Onafhankelijkheidsdag, waarop elk jaar weer Israëls vermeende zonden worden gepubliceerd. Deze dag is inmiddels zo ingeburgerd, dat Ban Ki-moon, de Secretaris-Generaal van de Verenigde Naties – uitgerekend het instituut dat de staat Israël heeft gecreëerd – zijn steun gaf aan “het Palestijnse volk op de Nakbaherdenking.” Zelfs Neve Shalom, een Joods-Palestijnse gemeenschap in Israël die beweert “zich bezig te houden met voorlichting en onderwijs ten behoeve van vrede, gelijkheid en begrip tussen de twee volken”, herdenkt eerbiedig de Nakba.

De Nakba-ideologie stelt de Palestijnen als slachtoffers voor die geen keus hadden en daarom geen verantwoordelijkheid dragen voor de beproevingen die zij moesten ondergaan. Zij legt de schuld voor het Palestijnse vluchtelingenprobleem volledig bij Israël. Deze zienswijze is intuïtief aantrekkelijk, want islamitische en christelijke Palestijnen vormden lange tijd een meerderheid in het land dat later Israël werd, terwijl de meeste Joden relatief kort geleden immigreerden.


Maar intuïtie biedt nog lang geen historisch nauwkeurige weergave van de feiten. In zijn nieuwe tour de force, Palestine Betrayed, biedt Efraim Karsh van de University of London deze nauwkeurigheid wel. Met het voor hem kenmerkende uitvoerige onderzoek van de archieven – in dit geval steunend op een grote hoeveelheid aan onlangs vrijgegeven documenten uit de periode van de Britse heerschappij en de eerste Arabisch-Israëlische oorlog, 1917-1949 – een heldere presentatie en een zeer nauwgezette omgang met het historische feitenmateriaal, betoogt Karsh het tegenovergestelde: dat de Palestijnen hun eigen lot beschikten en vrijwel uitsluitend zelf verantwoordelijk zijn voor het feit dat zij vluchtelingen werden.

In Karsh’ woorden: “Alles behalve hulpeloze slachtoffers van een roofzuchtige zionistische aanval zijnde, waren het de Palestijns-Arabische leiders die, vanaf begin jaren twintig en zeer tegen de wens van hun eigen achterban, een niet-aflatende campagne inzetten om de Joodse nationale wedergeboorte uit te wissen die uitmondde in een gewelddadige poging om de VN-verdelingsresolutie te doen mislukken.” Meer in het algemeen, zo merkt hij op, “was er niets onvermijdelijks aan de Joods-Palestijnse confrontatie, laat staan het Israëlisch-Arabische conflict.”Nog meer in tegenspraak met onze intuïtie, laat Karsh zien dat zijn interpretatie aan het eind van de jaren veertig de algemeen aanvaarde, ja zelfs de onweersproken interpretatie was. Pas met het verstrijken der jaren “herschreven Palestijnen en hun westerse medestanders stap voor stap hun nationale vertelling”, waarbij Israël tot de enige schuldige werd gemaakt, degene die in de Verenigde Naties, de collegezalen van onze universiteiten en hoofdredactionele commentaren werd gehekeld.Karsh staaft met succes zijn gelijk door twee belangrijke punten aan te tonen: dat (1) het Joods-zionistische-Israëlische kamp voortdurend probeerde om tot een compromis te komen terwijl het Palestijns-Arabisch-islamitische kamp bijna alle overeenkomsten afwees; en (2) dat Arabische onbuigzaamheid en geweld tot de door eigen toedoen veroorzaakte ‘ramp’ leidde.”






Het eerste punt is het bekendst, vooral sinds de Oslo-akkoorden van 1993, want tot op de dag van vandaag blijft dit patroon gehandhaafd. Karsh laat zien dat sinds de Balfour-verklaring de Joden voortdurend goede wil hebben getoond en de Arabieren aanhoudend alles bleven afwijzen en dat dit patroon gehandhaafd bleef tijdens de periode van de Britse heerschappij. (Ter herinnering, de Balfour-verklaring van 1917 drukte Londens intentie uit om in Palestina een “nationaal thuis voor het Joodse volk” te vestigen, en de Britse verovering van Palestina slechts 37 dagen later gaf de Britten de macht over Palestina tot 1948).


De eerste jaren na 1917 was de Arabische reactie gematigd, aangezien zowel de leiders als het grote publiek de voordelen erkenden van de dynamische zionistische onderneming die een achtergebleven, arm en dun bevolkt Palestina nieuw leven hielp in te blazen. Toen verscheen, met Britse steun, de verderfelijke persoon ten tonele die de Palestijnse politiek gedurende de volgende drie decennia zou domineren, Amin al-Husseini. Vanaf 1921, zo onderbouwt Karsh met bewijsstukken, werden de zionisten en Palestijnen voor vele keuzes gesteld; terwijl de eersten steevast kozen voor het compromis, kozen de laatsten telkens weer voor uitroeiing.
In verscheidene hoedanigheden – moefti, hoofd van islamitische en politieke organisaties, bondgenoot van Hitler, held van het Arabische volk – bracht Husseini zijn achterban tot wat Karsh noemt “een meedogenloze ramkoers met de zionistische beweging.” De Joden zo maniakaal hatend dat hij zich aansloot bij de genocidemachine van de nazi’s, weigerde Husseini om hun aanwezigheid in Palestina in welke aantallen dan ook te accepteren, laat staan enige vorm van zionistische soevereiniteit.


Vanaf begin jaren twintig was men getuige van een patroon dat tot op de dag van vandaag bekend voorkomt en van toepassing is: zionistische inschikkelijkheid, ‘pijnlijke concessies’ en constructieve pogingen om verschillen te overbruggen, beantwoord door Palestijns antisemitisme, halsstarrige afwijzing en geweld.


In aanvulling op deze dramatis personae en de grimmige tegenstellingen ingewikkelder makend, waren daar ook nog het in het algemeen meer tot compromissen bereide Palestijnse gewone volk, de schandalig antisemitische Britse mandaatautoriteit, een Jordaanse koning die maar wat graag over de Joden als zijn onderdanen wilde regeren, lamlendige Arabische staatshoofden en een wispelturige Amerikaanse regering.


Ondanks de radicalisering van de Palestijnse publieke opinie door de moefti en ondanks het aan de macht komen van de nazi’s, probeerden de zionisten nog steeds tot een vergelijk te komen. Het duurde enkele jaren, maar het nulsom-beleid en eliminatiestreven van de moefti overtuigde aarzelende leiders van de Arbeidspartij, met inbegrip van David Ben-Gurion, er uiteindelijk van dat goede werken hun droom van acceptatie niet dichterbij zou brengen. Niettemin, ondanks herhaalde mislukkingen, bleven zij zoeken naar een gematigde Arabische partner met wie zij tot een overeenkomst konden komen.

Ze’ev Jabotinsky, de voorvader van de huidige Likoedpartij, begreep daarentegen in 1923 al dat “er niet de geringste hoop bestaat dat de Arabieren in het land Israël er ooit mee akkoord zouden gaan dat ‘Palestina’ een land wordt met een Joodse meerderheid.” Maar zelfs hij verwierp het idee om Arabieren te verdrijven en hield vast aan een volwaardige rechtspositie voor hen in een toekomstige Joodse staat.


Deze dialectiek bereikte zijn hoogtepunt in november 1947, toen de Verenigde Naties een verdelingsplan aannamen dat vandaag de dag een tweestatenoplossing zou worden genoemd. Met andere woorden, het reikte de Palestijnen een staat op een zilveren dienblad aan. Zionisten verheugden zich maar Palestijnse leiders, de kwaadaardige Husseini voorop, wezen elke oplossing die een Joodse autonomie goedkeurde zurig af. Zij hielden vol alles te willen en dus kregen zij niets. Als zij het VN-plan hadden geaccepteerd, zou Palestina in mei zijn 62-jarige bestaan hebben gevierd. En er zou nooit een Nakba zijn geweest.
 Het meest oorspronkelijke deel van Palestine Betrayed is de helft die een gedetailleerd overzicht bevat van de vlucht van moslims en christenen uit Palestina in de jaren 1947-1949. Hier dwingt Karsh’ onderzoek van de archieven echt respect af en stelt hem in staat om een ongeëvenaard uitgebreid beeld te schetsen van de specifieke omstandigheden van de vlucht van de Arabieren. Een voor een werkt hij de Arabische bevolkingscentra af – Qastel, Deir Yassin, Tiberias, Haifa, Jaffa, Jeruzalem, Safad – waarna hij uitgebreid stil staat bij de dorpen.


Israëls onafhankelijkheidsoorlog is te verdelen in twee delen. Op 29 november 1947 braken binnen enkele uren na de stemming in de Verenigde Naties over de verdeling van Palestina hevige gevechten uit en duurden voort tot aan de vooravond van de Britse evacuatie op 14 mei 1948. Het internationale conflict begon op 15 mei (de dag nadat Israël tot stand kwam), toen de legers van vijf Arabische landen binnenvielen, waarna de vijandelijkheden aanhielden tot januari 1949. De eerste fase bestond grotendeels uit een guerrillaoorlog, de tweede hoofdzakelijk uit conventionele oorlogvoering. Meer dan de helft (tussen de 300.000 en 340.000) van de 600.000 Arabische vluchtelingen vluchtte voor de Britse evacuatie, en de meesten van hen in de laatste maand.


Palestijnen verlieten onder de meest uiteenlopende omstandigheden en om verschillende redenen het land. Arabische commandanten gaven het bevel dat niet-strijders de weg vrij moesten maken voor militaire manoeuvres; of zij bedreigden treuzelaars te behandelen als verraders als zij bleven; of zij eisten dat dorpen werden geëvacueerd om beter stelling te kunnen nemen op het slagveld; of zij beloofden een veilige terugkeer binnen enkele dagen. Sommige gemeenschappen vluchtten liever dan een vrede te tekenen met de zionisten; in de woorden van Jaffa’s burgemeester: “Ik heb geen bezwaar tegen de verwoesting van Jaffa, als dat ons verzekert van de verwoesting van Tel Aviv.” Handlangers van de moefti vielen Joden aan om vijandelijkheden uit te lokken. Gezinnen die het zich konden veroorloven ontvluchtten het gevaar. Toen landpachters hoorden dat hun landheren zouden worden gestraft, waren zij bang te worden uitgewezen en lieten uit voorzorg het land achter. Bittere onderlinge vijandschap belemmerde de planning. Tekorten aan voedsel en andere levensbehoeften verbreidden zich. Voorzieningen als waterpompstations werden onbeheerd achtergelaten. Angst voor Arabische schutters verspreidde zich, net als geruchten over zionistische wreedheden.


In slechts één geval (Lydda) verdreven Israëlische troepen Arabieren. De uitzonderlijkheid van deze gebeurtenis dient te worden benadrukt. Karsh licht de gehele eerste fase van de gevechten toe: “Geen van de 170.000-180.000 Arabieren die de stadscentra ontvluchtten, en slechts een handjevol van de 130.000-160.000 dorpelingen die hun huizen verlieten werden door de Joden gedwongen te vertrekken.”


Het Palestijnse leiderschap keurde het terugkeren van de bevolking af, want zij beschouwden dit als een impliciete erkenning van de Israëlische staat in wording. De Israëliërs waren aanvankelijk bereid om de geëvacueerden terug te nemen, maar hun standpunt verhardde daarna toen de oorlog verhevigde. Premier Ben-Gurion lichtte hun standpunt toe op 16 juni 1948: “Dit wordt een oorlog op leven en dood en [de geëvacueerden] mogen niet in staat worden gesteld om terug te keren naar de plaatsen die zij achterlieten… Wij zijn deze oorlog niet begonnen. Zij hebben de oorlog ontketend. Jaffa voerde oorlog tegen ons, Haifa voerde oorlog tegen ons, Beisan voerde oorlog tegen ons. En ik wil niet dat zij nog eens oorlog voeren.”


Alles bij elkaar optellend, licht Karsh toe, “waren het de handelingen van de Arabische leiders die honderdduizenden Palestijnen tot ballingschap veroordeelden.”
In dit boek toont Karsh twee zeer belangrijke feiten aan: dat de Arabieren de Palestijnse staat lieten mislukken en dat zij de Nakba hebben veroorzaakt. Terwijl hij dit doet, bevestigt hij zijn status als een van de meest uitmuntende historici van het moderne Midden-Oosten die tegenwoordig publiceert en bouwt hij voort op de argumenten uit drie van zijn eerdere boeken. Zijn magnum opus, Empires of the Sand: The Struggle for Mastery in the Middle East, 1789-1923 (samen met Inari Karsh, 1999), betoogt dat Midden-Oosterlingen niet, zoals vaak gedacht wordt, “ongelukkige slachtoffers van roofzuchtige imperiale machten waren, maar actieve participanten in de herstructurering van hun regio”, een omwenteling met enorme politieke implicaties. Palestine Betrayed past de stelling van dat boek toe op het Israëlisch-Arabische conflict, waarbij Palestijnen de mogelijkheid wordt ontnomen zich te verschuilen achter uitvluchten en slachtofferschap, terwijl juist wordt aangetoond dat zij metterdaad, zij het mogelijk op grond van dwalingen, zelf hun lot hebben gekozen.


In Fabricating Israeli History: The New Historians (1997) ontmaskert Karsh het broddelwerk, en zelfs het bedrog, van de school van Israëlische historici die de Joodse staat de schuld geven van het Palestijnse vluchtelingenproblemen van 1948-1949. Palestine Betrayed biedt de keerzijde van het verhaal; waar het eerdere boek fouten weerlegt, toont dit boek waarheden aan. Ten slotte, in Islamic Imperialism: A History (2006) laat hij de expansionistische kern van het islamitische geloof zien zoals die zich door de eeuwen heen heeft gemanifesteerd; hier verkent hij die veroveringsdrift onder Palestijnen tot in de kleinste details, waarbij hij een verband legt tussen de islamitische mentaliteit en superioriteitswaan en de onwil om praktische compromissen te sluiten aangaande de Joodse soevereiniteit.


Palestine Betrayed plaatst het Israëlisch-Arabische debat in een nieuw kader door dit in de juiste historische context te plaatsen. Terwijl hij aantoont dat de Palestijnse politieke elite al 90 jaar ervoor kiest om “de Joodse nationale wedergeboorte af te wijzen en [vast te houden aan] de noodzaak van de gewelddadige vernietiging daarvan”, trekt Karsh terecht te conclusie dat het conflict alleen zal eindigen indien de Palestijnen hun “genocidale hoop” opgeven.


Vertaald uit het Engels door Clark Kent.


http://www.pim-fortuyn.nl/pfforum/topic.asp?TOPIC_ID=68973

Asiel- en migratiebeleid : de verantwoordelijken zouden moeten voor de rechter verschijnen

Onze grote en middelgrote steden worden overspoeld door vreemdelingen. Vlaanderen lijkt een smeltkroes geworden voor avonturiers en tafelschuimers die geen enkele affiniteit vertonen met de maatschappij die hen met open armen ontvangt. Met de lippen belijdt de overheid een politiek van integratie, in de realiteit is dit vaak niet meer dan het goedjonstig scheppen van vriendenjobs voor sociale werkers, vaak uit migrantenmilieus.

De oorspronkelijke burgers wordt aangemaand de eigen Vlaamse identiteit af te zweren, de eigen geschiedenis en cultuur wordt verzwegen, geridiculiseerd of herleid tot lachwekkende folklore.

Wij worden er daarentegen toe aangepord, om niet alleen de nieuwkomers, maar ook sommige van hun barbaarse of achterlijke gewoontes met open armen te verwelkomen : het is een verrijking van onze eigen leefpatronen, beweren simpelen van geest die geen idee hebben over de weg die wij in het Westen hebben afgelegd om te bereiken wat we nu bezitten. Materieel en geestelijk.

Angeltjes

Jihad

[Arabist Hans Jansen is een van de drie getuige-deskundigen in het Wildersproces. Hij wordt vandaag, 6 mei 2010, gehoord over de vraag 'Wil de islam overheersen?'.]


De islam levert over dat Mohammed (570-632) gezegd heeft: ‘Mij is bevolen de mensen te beoorlogen totdat zij getuigen dat er geen god is dan Allah en dat Mohammed Allah’s gezant is. Alleen door het uitspreken van deze belijdenis maken zij hun goed en bloed voor mij onaantastbaar’.1 Er is op de ganse planeet geen bevoegde imam of een andere beroepsmoslim te vinden die zal tegenspreken dat Mohammed dit daadwerkelijk gezegd heeft.

Hoeiboei

Zo, zo, hebben Nederlandse vrouwen te veel rechten?

Obama Stands with Muslims as He Promised

May 06, 2010
By Kyle-Anne Shiver


Now that Barack Obama is well into his presidency, it's clear that he is keeping at least one promise he made. He is standing with the Muslims.

In his chapter on "Race" in The Audacity of Hope, then-Senator Obama devoted a section to his post-9/11 concerns over the treatment of Muslim Americans. He makes special mention of meetings he had with Arab- and Pakistani-Americans, drawing attention to the "urgent quality" these meetings had taken after the 9/11 attacks on the WTC.

[T]he stories of detentions and FBI questioning and hard stares from neighbors have shaken their [Arab- and Pakistani-Americans'] sense of security and belonging. They have been reminded that the history of immigration in this country has a dark underbelly; they need specific assurances that their citizenship really means something, that America has learned the right lessons from the Japanese internments during World War II, and that I will stand with them should the political winds shift in an ugly direction. [Emphasis mine.]
- Barack Obama, The Audacity of Hope, p. 261

American Thinker

Update: Erick Stakelbeck speaks to the failures of Obama's "Muslim Outreach" on the Savage Nation

Occidental Soapbox

Mark Steyn: You Can Feed the Crocodile...

...but sometimes he'll still eat you first. While the initial US reports on the Times Square car bomb concentrated on the by now traditional denials that this was anything to do with terrorism and, even if it was, it was "amateurish", the Telegraph in Britain was the first to note the parking space:

The dark green Nissan Pathfinder with tinted windows was parked near the junction of 45th Street and Broadway.

The location is also adjacent to the Viacom building, fuelling speculation that it might be linked to the company's controversial South Park cartoon which recently depicted Prophet Muhammad in a bear suit.

The important thing to remember about Iraq and Afghanistan is that, from the jihad's point of view, they're sideshows: The real battlefield is New York and Chicago and London and Paris.

The Corner

Update: Taliban claiming car bomb on Times Square?
The Long War Journal