DOOR ROBERT TRACINSKI EN TOM MINCHIN - 09 DECEMBER 2009
Een interview met Ian Plimer.
In ons recente artikel over de “intellectuele klimaatverandering” in het debat over global warming in Australië noemden Tom Minchin en ik de sleutelrol die werd gespeeld door de geoloog Ian Plimer van de Universiteit van Adelaide. Plimers boek Heaven and Earth, dat nu te koop is in Amerika, is een gezaghebbende weerlegging van de bewering dat de mens global warming veroorzaakt, en het heeft eraan bijgedragen het tij van de publieke opinie in Australië te doen keren tegen de hysterie van de milieu-activisten.
Dit is van crucaal belang in Australië, een land dat 80% van zijn elektriciteit uit kolen opwekt en zou lijden onder een economische ramp onder welke versie van “cap and trade” energierantsoenering (invoering van plafond voor CO2-emissies en handel in emissierechten, CK) dan ook. Het is ook belangrijk voor ons in de VS, want het laat zien dat het wel degelijk mogelijk is om de alomtegenwoordige global warming propagandacampagne tegen te gaan.
De invloed van Plimers boek is vooral interessant omdat het geen lichte inleiding tot het onderwerp vormt. Het is een dik boek, tjokvol wetenschap. Plimers proza is zeer leesbaar, maar het omvat zoveel details dat het moeilijk is om het allemaal op te nemen. Maar dat is ook voor een deel de bedoeling van het boek. Het is niet zozeer een inleiding voor beginners maar veeleer een uitgebreid naslagwerk, met hoofdstukken die zijn gerankschikt rond het beantwoorden van alle vragen die een intelligente leek zou kunnen hebben over de factoren die ons klimaat beïnvloeden, onder koppen als “Geschiedenis” (van perioden met opwarming en afkoeling), “De zon”, “aarde”, “ijs”, “water” en “lucht”. Dat het boek zo enorm uitgebreid is in de thema’s die het belicht, komt doordat alles wat de wetenschap heeft ontdekt over “geschiedenis, archeologie, geologie, astronomie, oceaanwetenschappen, atmosferische wetenschappen, en de life sciences” – Plimers lijst – het dogma van global warming weerlegt.
Tom en ik correspondeerden onlangs met professor Plimer en stelden hem enkele vragen over zijn boek, wat het bewijsmateriaal ons nou echt vertelt over het klimaat en over de politieke en culturele aspecten van het debat over global warming. Zijn antwoord valt, net als zijn boek, op door een soort weerspannige onafhankelijkheid, een onderdeel van de Australische inborst die met name zijn weerklank vindt in het Amerikaanse levensgevoel (sense of life).
Het Vrije Volk