De Nobelprijs voor de Vrede-in-onze-tijd

Het was weer zo’n moment waarop je kon denken dat je net als Alice door de spiegel was gestapt. Na nog geen jaar in het Witte Huis krijgt Barack Hussein Obama de Nobelprijs voor de Vrede in de schoot geworpen. Niet omdat hij echt al iets voor de wereldvrede heeft gepresteerd, welnee, voor Obama, de multiculturele lieveling van alles wat links is op de wereld, volstaat dat de toekomst er onder zijn messiaanse leiding blijkbaar veelbelovend uitziet. Kumbaya…

Thorbjoern Jagland, voorzitter van het Noorse Nobel Committee zei wel te begrijpen dat sommige mensen het toekennen van de prijs voorbarig en te vroeg vinden. Maar volgens hem is dit het juiste moment en zou het over drie jaar wel eens te laat kunnen zijn. Nú is het moment dat we allemaal ons steentje bij moeten dragen.

Wat die drie jaar betreft zou hij best eens gelijk kunnen hebben. Wie namelijk de roze bril even afzet en met een nuchtere blik naar de wereld van vandaag kijkt, vraagt zich meteen af of die wereld nou echt veiliger is geworden sinds die beruchte oorlogsstoker Bush uit het Witte Huis is vertrokken. Wat heeft Obama nu eigenlijk gedaan de afgelopen tien maanden, behalve dag in, dag uit zijn eigen land ondermijnen? Hij heeft vrienden en bondgenoten geschoffeerd en in de steek gelaten, elke dictator en "voormalige" vijand met de grootste egards behandeld, de staatsschuld tot duizelingwekkend hoogte laten oplopen, en de CIA onderuit gehaald.

Obama heeft de "oorlog tegen het terrorisme" gedegradeerd tot een "overzeese eventualiteitenoperatie". Terwijl hij wekelijks overleg pleegt met zijn vriendjes in de vakbonden, heeft hij heel wat minder tijd voor de bevelvoerende generaal in Afghanistan: generaal Stanley McChrystal moest in 70 dagen genoegen nemen met zegge en schrijve één teleconferentie met zijn Commander in Chief. Of de generaal de extra troepen krijgt die hij nodig heeft is ook nog maar de vraag, want terwijl Amerikaanse soldaten op het slagveld hun leven laten, neemt Obama nog even rustig de tijd om na te denken over zijn strategie. Niet bepaald een goed teken, de leider van de vrije wereld voelt zich bij het woord ‘overwinning’ blijkbaar nogal ongemakkelijk.



Terwijl acht jaar geleden islamieten, ongetwijfeld luid “Allahu Akhbar” schreeuwend, vliegtuigen in het World Trade Center en het Pentagon boorden, maakte de Messias ons in Cairo duidelijk dat de islam een grootse religie is waar we in het Westen ontzaglijk veel aan te danken hebben. Vandaar dus die onderdanige kniebuiging voor koning Abdullah van het Saoedi-Arabië, de hoeder van de Twee Heilige Moskeeën, een man die druk doende is de "zegeningen" van het wahabisme naar de rest van de wereld uit te dragen.

De afgelopen weken hebben de veiligheidsdiensten in de VS een stuk of 4, 5 terroristische complotten weten te stoppen. De Taliban rukken op terwijl Obama nadenkt of het eigenlijk niet een goed idee is om ze deel te laten uitmaken van de regering in Kabul. Terwijl in Iran de centrifuges op volle toeren draaien en het land dreigt Israël van de kaart te zullen vegen, maakt Obama zich druk over Joodse nederzettingen in Judea en Samaria. In Honduras heeft hij zich vierkant achter Zelaya geschaard, een man die bezig was de democratische rechtsorde in zijn land te omzeilen om er dictator à la Chavez te worden. Tot nu toe is het buitenlandse beleid van Obama een regelrechte uitnodiging geweest aan alle vijanden van de VS en het Westen, klein en groot, om maar ongestoord hun gang te gaan. Wat ze ook doen, Obama’s hand blijft verzoenend uitgestoken. Gewapend met zijn teleprompter en door anderen geschreven toespraken denkt de nieuwe Neville Chamberlain de leeuwen en de lammeren te kunnen bepraten om vredig naast elkaar te gaan leven.

Zoete broodjes bakken met kwade krachten heeft nog nooit in de geschiedenis geleid tot vrede en dat bakker Obama de wereld niet veiliger maakt wordt met de dag meer mensen duidelijk. Thorbjoern Jagland heeft gelijk; over drie, misschien zelfs wel over één jaar was het te laat geweest. Het was nu of nooit. Vóór zeepbel Obama volledig door de scherpe punten van de realiteit kon worden lekgeprikt en de messias helemaal van zijn voetstuk viel...