Die "vreedzame meerderheid" doet er niet toe... (geüpdatet)

Een man wiens familie tot de aristocratie behoorde, bezat voor de Tweede Wereldoorlog een aantal grote ondernemingen en landgoederen. Hem werd gevraagd hoeveel Duitsers echte Nazi’s waren; zijn antwoord kan ons als richtsnoer dienen in onze houding ten opzichte van fanatisme.

“Maar heel weinig mensen waren echte Nazi’s,” zei hij, “maar een heleboel genoten ervan dat de Duitse trots weer terug was, en nog veel meer hadden het te druk om zich ervoor te interesseren. Ik was een van degenen die gewoon dacht dat de Nazi’s een stelletje gekken waren. Dus de meerderheid deed niets en liet het eenvoudig gebeuren. Voor we het in de gaten hadden ze ons in hun macht, we waren alle controle kwijtgeraakt, en het einde van de wereld was gekomen. Mijn familie is alles kwijtgeraakt. Ik ben in een concentratiekamp terechtgekomen en de geallieerden hebben mijn fabrieken vernietigd.”

Keer op keer wordt ons door de “experts” en op tv verteld dat islam de religie van de vrede is, en dat het overgrote deel van de moslims alleen maar in vrede wil leven. Deze onbewezen bewering mag dan wáár zijn, hij doet er helemaal niet toe. Het is nietszeggend gebazel, bedoeld om ons gerust te stellen, en om op de een of andere manier het spook te verhullen van de fanatici die in de naam van de islam overal ter wereld als gekken tekeergaan. Het is echter een feit dat op dit moment in de geschiedenis de fanatici de leiding hebben in de islam.

Het zijn de fanatici die marcheren. Het zijn de fanatici die elk van de 50 gewapende conflicten op de wereld voeren. Het zijn de fanatici die in Afrika christelijke of in stamverband levende groepen afslachten en die geleidelijk het hele continent met een islamitische golf overspoelen en innemen. Het zijn de fanatici die bommen laten ontploffen, doden, onthoofden en moorden om hun eer te herstellen. Het zijn de fanatici die de ene na de andere moskee overnemen. Het zijn de fanatici die ijverend voor hun geloof de steniging en ophanging van homo’s en slachtoffers van verkrachting verspreiden. Het zijn de fanatici die hun jonge mensen leren te doden en zelfmoordaanslagen te plegen.

Het harde meetbare feit is dat de “vreedzame meerderheid”, de “zwijgende meerderheid”, met geweld en dreigementen wordt onderdrukt en er niet toe doet. Het communistische Rusland omvatte ook Russen die alleen maar in vrede wilden leven, en toch waren de Russische communisten verantwoordelijk voor de moord op ongeveer 20 miljoen mensen. De vreedzame meerderheid deed er niet toe. De enorme bevolking van China was net zo vreedzaam, maar de Chinese communisten slaagden erin een onthutsende 70 miljoen mensen te vermoorden.

De doorsnee individuele Japanner was voor de Tweede Wereldoorlog geen oorlogszuchtige sadist. Toch richtte Japan in Zuidoost-Azië een massaslachting aan waarbij 12 miljoen Chinese burgers systematisch werden vermoord, de meesten werden gedood met het zwaard, de schop en de bajonet.
En wie kan het bloedbad in Rwanda vergeten? Zou je niet kunnen zeggen dat de meerderheid van de Rwandesen “vredelievend” was?

Geschiedenislessen zijn vaak ongelofelijk simpel en bot, en al zijn we nog zulke logisch denkende wezens, toch missen we vaak het meest fundamentele en eenvoudige punt: vredelievende moslims hebben door hun zwijgen elke betekenis verloren. Vredelievende moslims zullen onze vijand worden als ze hun mond niet open doen, omdat ze net als mijn vriend in Duitsland op een dag wakker zullen worden om te ontdekken dat de fanatici hen in de macht hebben, en dat hun wereld op zijn eind loopt.

Vredelievende Duitsers, Japanners, Chinezen, Russen, Rwandezen, Serviërs, Afghanen, Iraki’s, Palestijnen, Somali’s, Nigerianen, Algerijnen en vele anderen zijn gestorven omdat de vreedzame meerderheid zijn mond niet open deed tot het te laat was.

 Intussen is het islamitisch bidden geïntroduceerd in Toronto en andere openbare scholen in Ontario, en ja, ook in Ottawa, terwijl het Onze Vader werd afgeschaft (omdat het te kwetsend was?). De islam mag dan in ons land voorlopig  vreedzaam zijn, maar dan alleen tot de fanatici tussenbeide komen.

In Australië, en überhaupt in veel landen over de hele wereld zijn veel van de algemeen geconsumeerde voedingsmiddelen voorzien van een halal-etiket. Kijk maar eens op de achterkant van de verpakking van de meest favoriete chocoladerepen en andere eetwaren in uw plaatselijke supermarkt. Het eten aan boord van vliegtuigen heeft een halal-etiket, puur om de bevoorrechte minderheid, die zich nu snel binnen de nationale grenzen uitbreidt, tevreden te stellen.

In het VK weigeren moslimgemeenschappen te integreren en er bestaan nu in het hele land in grote steden tientallen “no-go”-zones waar de politie niet binnen durft te gaan. Daar heersen de wetten van de sharia, want de moslimgemeenschappen in die gebieden weigeren de Britse wet te erkennen.

En wij, die de gebeurtenissen voor onze ogen zien ontvouwen, wij moeten onze aandacht richten op de enige groep die ertoe doet, de FANATICI die onze manier van leven bedreigen. Iedereen die eraan twijfelt dat dit een ernstige zaak is, draagt bij aan de passiviteit die de problemen de kans geeft nog groter te worden. Iedereen die denkt dat je niets overkomt als je “je maar met je eigen zaken bemoeit” moet nog maar eens goed nadenken. En denk niet dat je in je eentje niets kunt doen. Samen staan we sterk.

Zie ook: De islam als veroveringsideologie