Soms, dames en heren, als ik zwaar getafeld heb, stel ik me weleens voor wat er gebeurt als Nederland na de verkiezingen opnieuw in handen zou vallen van de eurofielen en de geldweggevers.
Ik schrik dan zwetend wakker, omdat ik Mark Rutte weer in het torentje zie zitten. Bij de voordeur hangt een pinautomaat. Een flappentap van de Staat die ons Nederlandse geld uitspuugt. Ernaast hangt een groot bord met de volgende tekst in het Grieks, Portugees en Spaans. “Pin hier voor gratis geld, alstublieft en veel plezier ermee. Mark”
Voorzitter, het euro-project is mislukt. Maar de Brusselse ondemocratische elite weet van geen ophouden. Nog luider dan voorheen krijsen ze: Meer Europa!
Daar komt minister Schäuble met een plan voor een Europese regering.
Daar komt de heer Van Rompuy met een plan om landen te verplichten hun pensioenstelsels te hervormen.
Daar komt de Bende van Vier – Barroso, Van Rompuy, Juncker, Draghi – met een masterplan voor een bankenunie en een begrotingsunie.
Daar komt mevrouw Merkel die in Bondsdag, het Duitse parlement, letterlijk zegt: “Méér Europa, niet minder Europa.”
En daar komt minister-president Rutte die één dag later zegt: Merkel zegt hetzelfde als ik: Als Merkel zegt méér Europa, bedoelt ze net als ik minder Europa.
Vz, die gekkigheid, die schizofrenie moet stoppen. Wij willen de Nederlandse soevereiniteit niet in de uitverkoop doen. Wij leveren ons land niet uit aan Brussel. Niet rechtstreeks en niet via Berlijn, niet nu en ook niet in stapjes binnen 10 jaar.
Alles wordt beslist in onderonsjes. Maar, wat gek, Nederland zit nooit aan tafel. Niet op de top in Rome vorige week vrijdag van Duitsland, Frankrijk, Italië en Spanje, niet op de ontmoeting van de ministers van financiën van diezelfde vier landen gisteravond. En ook niet vanavond bij het gesprek tussen Duitsland en Frankrijk. Het gaat steeds op de een of andere manier over bevoegdheden en geld, maar Rutte wordt nooit uitgenodigd, behalve als hij zijn handtekening onder een cheque moet zetten. Dan is hij van harte welkom. Ons geld willen ze wel, maar een uitnodiging zit er niet in.
Premier Rutte is een man met twee gezichten. Hij is de politicus die eerder naar de kiezer ging met de slogan “Wij werken hard voor Europa, laten we dat eens omdraaien.” En tegelijk is hij de politicus die nu de sleutel van onze schatkist aan Brussel geeft. Door het ESM te aanvaarden, schrijft hij de grootste overdracht van Nederlandse soevereiniteit ooit op zijn conto.
Hij is de minister-president die in zijn regeerakkoord zei: geen bevoegdheidsoverdracht. En tegelijk is hij de minister-president die 40 miljard euro – 2500 euro per Nederlander – toezegt aan het ESM-noodfonds zonder dat Nederland in noodgevallen – het zijn altijd noodgevallen – zeggenschap heeft over de besteding van dat geld. De premier zegt A en de premier doet B.
Vz, ik heb een nieuwtje. Er is weer een concept van een campagneposter van de VVD uitgelekt. Vraag me niet hoe ik eraan kwam, maar hij lag opeens op mijn bureau, één van de nieuwe conceptposters van de VVD. VZ, hier is ie: “Wij houden van Europa, laten we nog meer betalen.” Het zou zomaar een echte poster van de VVD kunnen zijn, dan zou ik het wel waarderen dat ze deze keer wel eerlijk zijn over de inzet van deze campagne.
Vz,
Vijf landen hangen inmiddels al aan de flappentap. Bijna 1 op de 3 eurolanden leven nu van ons geld. Griekenland is er nog erger aan toe dan twee jaar geleden. Het lapt alle afspraken aan zijn laars, heeft nog altijd evenveel ambtenaren als voorheen, maar wij betalen de salarissen.
Inmiddels heeft ook Cyprus noodhulp nodig. Spanje staat op omvallen. Straks volgt wellicht Italië. En wij maar betalen. De Europese transferunie verscheept miljarden van noord naar zuid. Premier Rutte is daarvoor medeverantwoordelijk.
Wij hebben het eerder gezegd, mijn collega Van Dijck heeft het eerder gezegd, het ESM is nog eerder leeg dan het van kracht is geworden.
Spanje heeft twee weken geleden 100 miljard toegezegd gekregen. Dat geld moet uit het ESM komen. Nog geen halve dag later schoten de Spaanse rentes omhoog. Het helpt allemaal niet. Wij mogen straks via het ESM heel Europa overeind houden.
En daarom roep ik de minister-president nogmaals op, ik ga door tot het bittere einde: Kom tot bezinning. Teken de ratificatie van het ESM-verdrag niet voor 12 september.
Ik hoop dat de minister-president de beleefdheid heeft nog even te wachten en op die vraag van ons in te gaan.
Terwijl Duitsland, Frankrijk en Italië een veto hebben, heeft Nederland dat niet. Weer hebben we niets te zeggen. Wij kunnen verplicht worden om, tegen onze wil in, miljarden in een bodemloze put te storten. Weg, Nederlands veto. Weg, Nederlandse zeggenschap over ons eigen geld. Weg, soevereiniteit.
Vz, terwijl die transferunie volop draait, hopen de eurofielen morgen met de bankenunie en de begrotingsunie nieuwe stappen te kunnen zetten naar hun einddoel: een politieke unie. De Franse president Hollande wil meer geld voor het zuiden, en de Duitse kanselier Merkel wil in ruil daarvoor, als we de kranten mogen geloven, meer bevoegdheidsoverdracht naar Brussel.
En wij, de Nederlandse burgers, zijn straks dus twee keer de klos: wij betalen twee keer.
Eén keer met geld aan het zuiden; en nog één keer met bevoegdheden voor Brussel.
Europa zuigt ons alsmaar dieper en dieper het moeras in. We raken als het zo doorgaat de bevoegdheid over onze begroting en banken totaal kwijt. Terwijl de kern van het probleem – de euro – niet wordt aangepakt: Landen die in de euro zitten en niets kunnen doen met hun munt of de foute dingen doen met hun munt.
De mening van de burgers wordt nooit gevraagd. En als dat bij wijze van hoge uitzondering tóch gebeurt, dan wordt dit genegeerd. Zoals na het referendum over de Europese Grondwet in 2005. De kiezer wil niet meer Europa. De kiezer wil minder Europa.
Wat zijn de feiten? Griekenland hangt intussen al aan het infuus voor 240 miljard euro, Ierland voor bijna 70 miljard euro, Portugal voor bijna 80 miljard euro, Spanje krijgt binnenkort 100 miljard euro.
En terwijl Frankrijk de pensioenleeftijd vrolijk verlaagt van 62 naar 60 jaar, wordt in ons land de pensioenleeftijd verhoogd. Terwijl de mensen in Zuid-Europa met een wijntje in de zon mogen gaan zitten, moeten Nederlanders van het kabinet langer werken tot ze erbij neervallen – met het vriendelijke doch dringende verzoek – het moet tenslotte ook allemaal betaald worden, dat geld aan Griekenland, Spanje en Portugal – om ook de reiskosten voor woon-werkverkeer zelf te betalen! De BTW wordt verhoogd, de rollator uit het basispakket gehaald, het eigen risico gaat naar 350 euro, men morrelt aan de WW en het ontslagrecht, en schaft de verzorgingstehuizen af. Allemaal om maar te kunnen betalen aan Griekenland, Spanje en Portugal.
Vz, de Partij voor de Vrijheid zegt: Nee tegen dit alles.
Nee tegen de transferunie.
Nee tegen hier bezuinigen en mensen in hun portemonnee raken en ondertussen betalen voor landen die hun broek niet zelf kunnen ophouden en de boel voor de gek hebben gehouden.
Nee, wij laten de hardwerkende Nederlander niet bloeden voor Brussel, Athene, Lissabon, Madrid of Nicosia.
De PVV zegt: Wij moeten een soeverein land blijven. Geen geld naar de EU of welk fonds dan ook. We hebben ons geld nodig in Nederland.
De EU is verantwoordelijk voor de crisis. Niet Nederland.
Vz, Nederland kan deze crisis overleven. Maar alléén als het zich losmaakt van Brussel.
In zijn zogenaamde State of the Union zei commissievoorzitter Barroso eerder dit jaar over de unie: We zwemmen samen of we verdrinken afzonderlijk.
Maar de realiteit is natuurlijk net omgekeerd; Samen verdrinken of afzonderlijk zwemmen.
Dát is de keuze op 12 september.
En een sterk en soeverein Nederland overhouden, dat is waar de PVV voor kiest, en waar de kiezer zich op 12 september voor uitspreekt.
donderdag 28 juni 2012
woensdag 27 juni 2012
The Contents of Obama’s Character
June 25, 2012 - 6:38 pm - by Andrew Klavan
As everything President Obama touches turns to crap, we begin to hear more and more leftist attacks on Mitt Romney the man. Andrea Mitchell on leftist network NBC dishonestly edits a tape to make Romney seem “out of touch.” Joe Williams from the leftist website Politico crazily suggests Romney is only comfortable around white people. Lawrence O’Donnell on the leftist cable net MSNBC moronically attacks Mrs. Romney for riding horses. And just about every leftist everywhere from the New York Times all the way up to some ostensibly legitimate news sources decries the fact that the Republican candidate for president is, horror upon horrors, a Mormon.
Really? I mean, while believing in the Angel Moroni may be kind of odd, believing in Barack Obama is just plain magical thinking. The jobs “created or saved,” the new tone in Washington, the health care “reform,” the new approach to the Middle East, the Russian reset — sure, all religions have their hard-to-swallow miracle tales but most of them don’t do this kind of real-world damage.
But of all the weird, creepy and false left-wing religious tenets the Obama administration has forced down this nation’s throat, none is as impossible to swallow as the myth of the president’s superior character. Listen, I’ll make no claims for Mitt Romney on this score. From a distance, he seems a decent person enough but I don’t know him and I’m willing to stipulate he’s no better than any other politician. But on the very surface of it, based on his own words and actions and what we know, President Obama clearly does not live up even to that exceedingly low standard.
Read more st: PJ Media
As everything President Obama touches turns to crap, we begin to hear more and more leftist attacks on Mitt Romney the man. Andrea Mitchell on leftist network NBC dishonestly edits a tape to make Romney seem “out of touch.” Joe Williams from the leftist website Politico crazily suggests Romney is only comfortable around white people. Lawrence O’Donnell on the leftist cable net MSNBC moronically attacks Mrs. Romney for riding horses. And just about every leftist everywhere from the New York Times all the way up to some ostensibly legitimate news sources decries the fact that the Republican candidate for president is, horror upon horrors, a Mormon.
Really? I mean, while believing in the Angel Moroni may be kind of odd, believing in Barack Obama is just plain magical thinking. The jobs “created or saved,” the new tone in Washington, the health care “reform,” the new approach to the Middle East, the Russian reset — sure, all religions have their hard-to-swallow miracle tales but most of them don’t do this kind of real-world damage.
But of all the weird, creepy and false left-wing religious tenets the Obama administration has forced down this nation’s throat, none is as impossible to swallow as the myth of the president’s superior character. Listen, I’ll make no claims for Mitt Romney on this score. From a distance, he seems a decent person enough but I don’t know him and I’m willing to stipulate he’s no better than any other politician. But on the very surface of it, based on his own words and actions and what we know, President Obama clearly does not live up even to that exceedingly low standard.
Read more st: PJ Media
dinsdag 26 juni 2012
Waking from the Democratic Dream
Robert W. Merry
June 25, 2012
The time has come for the United States to give up on the notion of democracy in the Middle East. It isn’t going to happen, at least not anytime soon, and the country is starting to look silly with so many of its intellectuals clinging to a notion that has no basis in reality. Just look at Iraq, set upon a course that many Americans thought would lead to democracy, and paid for with the blood of more than four thousand American dead and some thirty-three thousand wounded. What do we see in today’s Iraq? A budding dictatorship moving in the direction of the last one—but with a big difference: this one is dominated by Shiites, a power arrangement that appreciably enhances the regional influence of neighboring Iran, considered by many Americans as their country’s most nettlesome adversary.
Look at Egypt, where the “Arab Spring” set American hearts aflutter with the prospect of democratic pluralism. The lesson there is that it’s impossible to overestimate the willingness of the traditional power blocs to upend any democratic structures or procedures that threaten their position and prerogatives in that venerable land. Consider tiny Kuwait, where the highest court just annulled the duly run parliamentary elections of February, in which opposition forces made serious gains against the country’s status quo forces. And look at Bahrain and Saudi Arabia, where any democratic sentiments are quickly quashed whenever they gain any apparent traction at all.
Read more at: The National Interest
June 25, 2012
The time has come for the United States to give up on the notion of democracy in the Middle East. It isn’t going to happen, at least not anytime soon, and the country is starting to look silly with so many of its intellectuals clinging to a notion that has no basis in reality. Just look at Iraq, set upon a course that many Americans thought would lead to democracy, and paid for with the blood of more than four thousand American dead and some thirty-three thousand wounded. What do we see in today’s Iraq? A budding dictatorship moving in the direction of the last one—but with a big difference: this one is dominated by Shiites, a power arrangement that appreciably enhances the regional influence of neighboring Iran, considered by many Americans as their country’s most nettlesome adversary.
Look at Egypt, where the “Arab Spring” set American hearts aflutter with the prospect of democratic pluralism. The lesson there is that it’s impossible to overestimate the willingness of the traditional power blocs to upend any democratic structures or procedures that threaten their position and prerogatives in that venerable land. Consider tiny Kuwait, where the highest court just annulled the duly run parliamentary elections of February, in which opposition forces made serious gains against the country’s status quo forces. And look at Bahrain and Saudi Arabia, where any democratic sentiments are quickly quashed whenever they gain any apparent traction at all.
Read more at: The National Interest
vrijdag 8 juni 2012
JFK and the Death of Liberalism
By Jeffrey Lord on 5.31.12 @ 6:11AM
John F. Kennedy, the father of the Reagan Democrats, would have been 95 this week.
May 29th of this week marked John F. Kennedy's 95th birthday.
Had he never gone to Dallas, had he the blessings of long years like his 105 year old mother Rose, the man immutably fixed in the American memory as a vigorous 40-something surely would be seen in an entirely different light.
If JFK were alive today?
Presuming his 1964 re-election, we would know for a fact what he did in Vietnam. We would know for a fact what a second-term Kennedy domestic program produced. And yes, yes, all those torrent of womanizing tales that finally gushed into headlines in the post-Watergate era (and still keep coming, the tale of White House intern Mimi Alford recently added to the long list) would surely have had a more scathing effect on his historical reputation had he been alive to answer them.
But he wasn't.
As the world knows, those fateful few seconds in Dallas on November 22, 1963 not only transformed American and world history. They transformed JFK himself into an iconic American martyr, forever young, handsome and idealistic. Next year will mark the 50th anniversary of his assassination--and in spite of all the womanizing tales, in spite of the passage of now almost half a century--John F. Kennedy is still repeatedly ranked by Americans as among the country's greatest presidents. In the American imagination, JFK is historically invincible.
Read more at: The American Spectator
John F. Kennedy, the father of the Reagan Democrats, would have been 95 this week.
May 29th of this week marked John F. Kennedy's 95th birthday.
Had he never gone to Dallas, had he the blessings of long years like his 105 year old mother Rose, the man immutably fixed in the American memory as a vigorous 40-something surely would be seen in an entirely different light.
If JFK were alive today?
Presuming his 1964 re-election, we would know for a fact what he did in Vietnam. We would know for a fact what a second-term Kennedy domestic program produced. And yes, yes, all those torrent of womanizing tales that finally gushed into headlines in the post-Watergate era (and still keep coming, the tale of White House intern Mimi Alford recently added to the long list) would surely have had a more scathing effect on his historical reputation had he been alive to answer them.
But he wasn't.
As the world knows, those fateful few seconds in Dallas on November 22, 1963 not only transformed American and world history. They transformed JFK himself into an iconic American martyr, forever young, handsome and idealistic. Next year will mark the 50th anniversary of his assassination--and in spite of all the womanizing tales, in spite of the passage of now almost half a century--John F. Kennedy is still repeatedly ranked by Americans as among the country's greatest presidents. In the American imagination, JFK is historically invincible.
Read more at: The American Spectator
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
