Citaat van de week

"Bij wapengeweld zwijgen de wetten."

Latijn: "Silent leges inter arma."

Marcus Tullius Cicero Romeins staatsman en schrijver (106 v.C. - 43 v.C.)
Uit: Pro milone

Sderot

Vaak kom je in de media en in reacties van krantenlezers op het internet opmerkingen tegen die de indruk (willen) wekken alsof “die paar raketten die op Israël vallen meestal toch niets raken”. Natuurlijk gevolgd door een tirade over de schandalige manier waarop Israël die arme Palestijnen behandelt.

Hieronder een lijstje van de slachtoffers die zijn gevallen tijdens zeven jaar voortdurende beschietingen. Waarbij de totale materiële schade nog buiten beschouwing wordt gelaten en de angst en traumatische ervaringen waaraan de Israëlische bevolking in het algemeen en de bewoners van Sderot in het bijzonder worden blootgesteld slechts terloops worden vermeld.

Ik vraag me af hoe de Nederlandse bevolking zou reageren op zeven jaar beschietingen door de buren…

De afgelopen zeven jaar hebben Palestijnse terroristische groeperingen doelbewust raketten en mortiergranaten afgevuurd op Israëlische burgers. In augustus 2005 heeft Israël al haar burgers uit de Gaza-strook geëvacueerd, alle troepen teruggetrokken en alle nederzettingen daar ontmanteld, in de hoop vrede met de Palestijnen dichterbij te brengen.

Wereldleiders die het plan steunden zeiden dat het zou helpen de veiligheid van Israël te vergroten. Joschka Fischer, de toenmalige minister van buitenlandse zaken van Duitsland zei: “De kansen die nu door de terugtrekking zijn ontstaan moeten nu worden aangegrepen om zowel de veiligheid als de economische situatie te verbeteren, en het vredesproces te bevorderen. Wat betreft de Palestijnen, zij moeten door versnelde hervormingen instaan voor efficient bestuur, en ze moeten de wapenstilstand respecteren.”

Sinds Israël zich uit Gaza heeft teruggetrokken zijn meer dan 4.000 raketten op Israël afgevuurd. Deze raketten doden onschuldige mensen waaronder kinderen; ze verminken en verwonden honderden slachtoffers; en veroorzaken buitengewoon veel trauma, angst en andere psychologische problemen onder de bewoners van het zuidelijk deel van Israël, vooral onder de kinderen van Sderot.

Tijdlijn van dodelijke slachtoffers van raketaanvallen tijdens het Vredesproces*

11-25 juli, 2000: Camp David Top - De Israëlische premier Ehud Barak en de president van de Palestijnse Autoriteit Yasser Arafat komen in Camp David bijeen met de Amerikaanse president Bill Clinton om te proberen een definitief akkoord te bereiken. De top mislukt grotendeels door Arafats weigering concessies te doen.

27 oktober, 2001: Eerste raket vanuit Gaza afgevuurd: Hamas vuurt de eerste Kassam, de door de Palestijnen zelf gebouwde raket, af op kibboets Nir-Am in het zuidwesten van Israël.

In 2001 worden 249 raketten en mortiergranaten afgevuurd door Palestijnse terroristische groeperingen (245 mortiergranaten en 4 raketten).

24 november, 2001: Stafonderofficier Barak Madmon uit Holon, 26, wordt gedood door een mortiergranaat terwijl hij als reservist in dienst is in Kfar Darom.

In 2002 worden 292 raketten en mortiergranaten afgevuurd door Palestijnse terroristische groeperingen (257 mortiergranaten en 35 raketten).

30 april, 2003: Aankondiging van de Routekaart voor de Vrede – De routekaart, gebaseerd op de principes van de Oslo-akkoorden, roept op tot wederzijdse stappen van beide zijden om aan hun verplichtingen op gebied van veiligheid en politiek te voldoen.

In 2003 worden 420 raketten en mortiergranaten afgevuurd door Palestijnse terroristische groeperingen (265 mortiergranaten en 155 raketten).

28 juni, 2004: Mordechai Yosephus, 49, wordt gedood wanneer een door Hamas afgevuurde raket vlakbij een kleuterschool in Sderot inslaat.

28 juni, 2004: Afik Ohion Zehavi, 4, wordt gedood wanneer een door Hamas afgevuurde raket vlakbij zijn peuterschool in Sderot inslaat.

24 september, 2004: Tiferet Tratner, 24, wordt in haar woning gedood door een mortieraanval op Neve Dekalim.

29 september, 2004: Yuval Abeva, 2, wordt gedood door een raket, afgevuurd door Hamas, terwijl hij buiten speelt met Dorit (Masarat) Benisian, 2, die ook in de aanval wordt gedood. De peuters hadden een Ethiopische achtergrond. Twintig anderen raakten gewond.

28 oktober, 2004: Sergeant. Michael Chizik, 21, uit Tiberias, wordt gedood door een mortiergranaat tijdens een aanval op de voorpost Morag in Gush Katif in Gaza.

In 2004 worden 1.157 raketten en mortiergranaten afgevuurd door Palestijnse terroristische groeperingen (876 mortiergranaten en 281 raketten).

2 januari, 2005: Nissim Arbiv, 26, uit Nissanit, raakt ernstig gewond door een mortiergranaat in het Erez industriegebied in het noorden van Gaza. Hij bezwijkt tien dagen later aan zijn verwondingen.

15 januari, 2005: Ayala Haya (Ella) Abukasis, 17, loopt ernstig hersenletsel op door scherven van een aanval met een Kassam-raket. Abukasis werd geraakt toen ze zich op haar jongere broertje wierp om hem te beschermen. Na een week kunstmatig in leven te zijn gehouden sterft ze op 21 januari 2005.

7 juni, 2005: Muslah Umran wordt gedood terwijl hij aan het werk is in een broeikas in Ganei Tal.

7 juni, 2005: Muhammad Mahmoud Jaroum wordt gedood terwijl hij aan het werk is in een broeikas in Ganei Tal.

7 juni, 2005: Bi Shude, 46, wordt gedood terwijl hij aan het werk is in een broeikas in Ganei Tal.. Shude had de Chinese nationaliteit.

15 juli, 2005: Dana Gelkowitz, 22, wordt gedood door een raket, afgevuurd op Moshav Nativ Ha'asara, even ten noorden van de Gaza-strook.

Aug. 2005: Israëls unilaterale terugtrekking uit de Gaza-strook - Israël trekt 9.000 staatsburgers terug uit de nederzetingen in Gaza en geeft de controle over het hele gebied over aan de Palestijnen.

14 december, 2005: Jitladda Tap-arsa, 20, wordt gedood terwijl hij aan het werk is in een broeikas in Ganei Tal. Jitladda heeft de Thaise nationaliteit.

In 2005 worden 417 raketten en mortiergranaten afgevuurd door Palestijnse terroristische groeperingen (238 mortiergranaten en 179 raketten).

Maart 2006: Palestijnse parlementsverkiezingen - Hamas wint de Palestijnse parlementsverkiezingen en vormt een regering.

28 maart, 2006: De bedoeïenen Salam Ziadin en Khalid, 16, vader en zoon, worden gedood wanneer ze in de omgeving van Nahal Oz toevallig stuiten op een Kassam-raket die vervolgens ontploft.

11 november, 2006: Fatima Slutzker, 57, wordt gedood wanneer een raket inslaat in de straat waar ze loopt, vlakbij het huis van de Israëlische minister van defensie, Amir Peretz.

21 november, 2006: Yaakov Yaakobov, 43, raakt zwaargewond terwijl hij aan het werk is in een pluimveeverwerkend bedrijf in Sderot. Hij bezwijkt aan zijn verwondingen op 22 november 2006.

In 2006 worden 968 raketten en mortiergranaten afgevuurd door Palestijnse terroristische groeperingen (22 mortiergranaten en 946 raketten).

Mei - juni 2007: Hamas verovert de Gaza-strook – Milities van Hamas en Fatah in Gaza voeren oorlog tegen elkaar, met als gevolg een overwinning voor Hamas die de de facto controle over de gehele Gaza-strook in handen krijgt.

21 mei, 2007: Shirel Friedman, 32, wordt gedood in Sderot, wanneer een auto vlak bij hem wordt geraakt door een raket.

27 mei, 2007: Oshri Oz, 36, wordt gedood in Sderot wanneer zijn auto wordt geraakt door een raket terwijl hij onderweg is in de stad waar hij werkt als computertechnicus. Hij woonde in Hod HaSharon, in de buurt van Tel Aviv, en forensde elke dag naar Sderot.

Mei 2007 - januari 2008: Toenemende beschietingen van het zuiden van Israël – Na de gewelddadige machtsovername van de Gaza-strook door Hamas nemen de raket- en mortieraanvallen door Palestijnse terroristische groeperingen spectaculair toe. Terroristische groeperingen vuren in deze periode gemiddeld 285 raketten per maand af – meer dan een raket per drie uur.

27 november, 2007: Annapolis vredesconferentie – De Israëlische premier Ehud Olmert en de president van de Palestijnse Autoriteit Mahmoud Abbas tekenen een gezamenlijke verklaring in Annapolis, Md. Om de basis te leggen voor vredesbesprekingen en een definitieve vredesovereenkomst tegen het einde van 2008.

In 2007 worden 2.312 raketten en mortiergranaten afgevuurd door Palestijnse terroristische groeperingen (1.263 mortiergranaten en 1.049 raketten).

*Bron voor alle bovengenoemde dodelijke slachtoffers van raket- en mortieraanvallen binnen Israël en de vroegere Israëlische nederzettingen in Gaza: “Rocket threat from the Gaza Strip, 2000- 2007” - Intelligence and Terrorism Information Center , Dec. 2007

terrorism-info.org.il

Bovenstaande is een vertaling van een tekst van The Israel Project

Citaat van de week

"Heb je vijanden? Goed. Dat betekent dat je eens in je leven voor iets bent opgekomen."

"You have enemies? Good. That means you’ve stood up for something, sometime in your life."

Winston Churchill

Gelezen: Inci Y.: Verstrikt in jullie leugens

Dit boek geeft een goed beeld van de manier waarop Turkse immigranten in Duitsland hun vrouwen behandelen: namelijk net zo als in hun eigen thuisland. Over integratie gesproken...


Op zestienjarige leeftijd wordt de Turkse Inci Y uitgehuwelijkt aan de zoon van haar moeders geliefde. Het is een liefdeloos huwelijk, en al vanaf de eerste dag wordt ze het slachtoffer van onvoorstelbare vernederingen en bedreigingen, verkrachting en bedrog. Ze houdt het een paar jaar vol. Wanneer ze er uiteindelijk in slaagt te scheiden en daarna de voogdij over hun kinderen niet wil opgeven, probeert de familie van haar man haar te doden.

Normaal zouden vrouwen in zo'n situatie zwijgen omwille van de familie-eer. Maar Inci niet. Ze durft uit naam van honderdduizenden vrouwen de stilte te doorbreken, en vertelt haar verhaal. Over haar leven: als meisje opgesloten, als vrouw vernederd, geslagen, verkracht. Over de afwezigheid van liefde in haar leven. En vooral ook over het gebrek aan solidariteit tussen Turkse vrouwen onderling.

Inci Y. is een pseudoniem. Ze woont samen met haar kinderen op een geheime locatie. Verstrikt in jullie leugens is haar schokkende, boeiende en uiterst actuele levensverhaal.


Twee dagen later reis ik naar Tokat. Hikmet haalt me met de auto bij het busstation af.
‘Waar zijn de kinderen? Breng me er direct heen.’
‘Ze zijn in het dorp.’
‘Had je ze niet meteen kunnen meebrengen?’
‘Stap nu in! Je ziet het vanzelf.’
Ik kan de val waarin hij mij lokt letterlijk ruiken. Ik zie geen kans eraan te ontkomen. Hikmet heeft me in zijn macht. Hij heeft de kinderen.
We rijden naar opa’s huis. In de woonkamer is het hele dorp bijeengekomen. Sprakeloos moet ik zien hoe mensen kunnen veranderen. Vroeger werd ik door iedereen vrolijk begroet, vandaag slaat de pure haat me tegemoet. Iedereen praat tegelijk: ‘Je hebt een zware zonde begaan.’ ‘Je bent een slechte moeder.’ ‘Je brengt je kinderen voor zonde en schande groot.’ ‘Je zult weer met Hikmet trouwen.’ ‘Je blijft hier.’ ‘Je neemt de kinderen hun vader niet af.’ Ik sta voor een zelfbenoemd tribunaal. Dat is de Turkse inquisitie.
Hikmet gaat de kamer uit. Op dat ogenblik loopt Sila op me af, valt me om de hals en fluistert in mijn oor:
‘Mama, ga niet naar de koeienstal. Papa en oom Cesur hebben boeien klaargelegd. Ze willen je slaan.’
Van buiten roept iemand door de deur naar binnen: ‘Inci, Hikmet wacht op je.’
‘Ik blijf hier in de kamer. Laat hem maar hier komen.’
Hikmet stuurt oom Cesur met een vel papier naar me toe. Ik moet het ondertekenen. Zonder het te lezen, verscheur ik het briefje en gooi de snippers de lucht in.
‘Wat moet dat? Hikmet weet dat ik nooit van mijn leven iets zal ondertekenen, wat het ook is. Ik wil nu meteen met mijn kinderen terug naar Izmir.’
Ik heb spijt dat ik mijn advocaat niet voor mijn vertrek heb gevraagd of een overeenkomst die onder dwang is afgesloten eigenlijk geldig is. Nu weet ik dat dit in Turkije noch in Duitsland het geval is.
Nu komt Hikmet de woonkamer in. Hij legt een nieuw vel papier op tafel. ‘Zo, en dat teken je nu.’
Ik lees een bekentenis, zoals mijn ex-man zich die voorstelt: ‘Ik ben een hoer en ik wil niet dat mijn dochter ook een hoer wordt. Daarom doe ik afstand van de voogdij over mijn dochter Sila en draag die over aan mijn man Hikmet.’ Het is hem alleen om haar te doen – geen woord over Umut.
Ik schud mijn hoofd: ‘Die handtekening kun je op je buik schrijven.’ Voor zijn ogen verscheur ik ook dit papier. Hij stort zich op me. Voor de eerste en de enige keer slaat hij mij. Hij raakt me met volle kracht in mijn gezicht, dan stompt hij me in mijn buik. Ik val op de grond, ik proef mijn eigen bloed. Hij wil me schoppen. Familieleden weerhouden hem. Een van de oude mannen schreeuwt: ‘Waarom doen we zo moeilijk? Laten we gewoon het geweer nemen en haar doodschieten. Wanneer iemand vragen komt stellen zeggen we gewoon dat ze hier nooit is geweest.’
Doodse stilte. Dat is geen grap. Het is bittere ernst. Keer op keer heb ik horen vertellen over zulke terechtstellingen van weerspannige vrouwen. Het jachtgeweer zie ik, het hangt aan de tegenoverliggende muur.

Inci Y: Verstrikt in jullie leugens
Paperback | 253 Pagina's | Uitgeverij Arena
ISBN10: 9069747693 | ISBN13: 9789069747699
bol.com prijs: € 18,95

Citaat van de week

"Je moet nooit een wantoestand laten voortbestaan om een oorlog te ontlopen. Want je ontloopt deze niet, maar je stelt hem in je eigen nadeel alleen maar uit."

Machiavelli Florentijns staatsfilosoof (1469-1527)

Die "vreedzame meerderheid" doet er niet toe

Een man wiens familie tot de aristocratie behoorde, bezat voor de Tweede Wereldoorlog een aantal grote ondernemingen en landgoederen. Hem werd gevraagd hoeveel Duitsers echte Nazi’s waren; zijn antwoord kan ons als richtsnoer dienen in onze houding ten opzichte van fanatisme.

“Maar heel weinig mensen waren echte Nazi’s,” zei hij, “maar een heleboel genoten ervan dat de Duitse trots weer terug was, en nog veel meer hadden het te druk om zich ervoor te interesseren. Ik was een van degenen die gewoon dacht dat de Nazi’s een stelletje gekken waren. Dus de meerderheid deed niets en liet het eenvoudig gebeuren. Voor we het in de gaten hadden ze ons in hun macht, we waren alle controle kwijtgeraakt, en het einde van de wereld was gekomen. Mijn familie is alles kwijtgeraakt. Ik ben in een concentratiekamp terechtgekomen en de geallieerden hebben mijn fabrieken vernietigd.”

Keer op keer wordt ons door de “experts” en op tv verteld dat islam de religie van de vrede is, en dat het overgrote deel van de moslims alleen maar in vrede wil leven. Deze onbewezen bewering mag dan wáár zijn, hij doet er helemaal niet toe. Het is nietszeggend gebazel, bedoeld om ons gerust te stellen, en om op de een of andere manier het spook te verhullen van de fanatici die in de naam van de islam overal ter wereld als gekken tekeergaan. Het is echter een feit dat op dit moment in de geschiedenis de fanatici de leiding hebben in de islam.

Het zijn de fanatici die marcheren. Het zijn de fanatici die elk van de 50 gewapende conflicten op de wereld voeren. Het zijn de fanatici die in Afrika christelijke of in stamverband levende groepen afslachten en die geleidelijk het hele continent met een islamitische golf overspoelen en innemen. Het zijn de fanatici die bommen laten ontploffen, doden, onthoofden en moorden om hun eer te herstellen. Het zijn de fanatici die de ene na de andere moskee overnemen. Het zijn de fanatici die ijverend voor hun geloof de steniging en ophanging van homo’s en slachtoffers van verkrachting verspreiden. Het harde meetbare feit is dat de “vreedzame meerderheid”, de “zwijgende meerderheid”, met geweld en dreigementen wordt onderdrukt en er niet toe doet. Het communistische Rusland omvatte ook Russen die alleen maar in vrede wilden leven, en toch waren de Russische communisten verantwoordelijk voor de moord op ongeveer 20 miljoen mensen. De vreedzame meerderheid deed er niet toe.

De enorme bevolking van China was net zo vreedzaam, maar de Chinese communisten slaagden erin een onthutsende 70 miljoen mensen te vermoorden.

De doorsnee individuele Japanner was voor de Tweede Wereldoorlog geen oorlogszuchtige sadist. Toch richtte Japan in Zuidoost-Azië een massaslachting aan waarbij 12 miljoen Chinese burgers systematisch werden vermoord, de meesten werden gedood met het zwaard, de schop en de bajonet.

En wie kan het bloedbad in Rwanda vergeten? Zou je niet kunnen zeggen dat de meerderheid van de Rwandesen “vredelievend” was?

Geschiedenislessen zijn vaak ongelofelijk simpel en bot, en al zijn we nog zulke logisch denkende wezens, toch missen we vaak het meest fundamentele en eenvoudige punt: vredelievende moslims hebben door hun zwijgen elke betekenis verloren. Vredelievende moslims zullen onze vijand worden als ze hun mond niet open doen, omdat ze net als mijn vriend in Duitsland op een dag wakker zullen worden om te ontdekken dat de fanatici hen in de macht hebben, en dat hun wereld op zijn eind loopt.

Vredelievende Duitsers, Japanners, Chinezen, Russen Ruandezen, Serviërs, Afghanen, Iraki’s, Palestijnen, Somali’s, Nigerianen, Algerijnen en vele anderen zijn gestorven omdat de vreedzame meerderheid zijn mond niet open deed tot het te laat was.

En wij, die de gebeurtenissen voor onze ogen zien ontvouwen, wij moeten onze aandacht richten op de enige groep die ertoe doet, de FANATICI die onze manier van leven bedreigen.Iedereen die betwijfelt dat dit een ernstige zaak is, draagt bij aan de passiviteit die de problemen de kans geeft nog groter te worden. Iedereen die denkt dat je niets overkomt als je “je maar met je eigen zaken bemoeit” moet nog maar eens goed nadenken. En denk niet dat je in je eentje niets kunt doen. Samen staan we sterk.

Deze tekst is gebaseerd op een bericht op www.littlegreenfootballs.com, ingezonden door fiveofnine.

Zie ook:

De islam als veroveringsideologie

en

Het Moslim Broederschap Project

Het Moslim Broederschap Project

door Patrick Poole,11 mei, 2006

Stelt u zich eens voor: internationale politiemachten en Westerse geheime diensten ontdekken een twintig jaar oud document, opgesteld door de oudste islamistische organisatie ter wereld met één van de grootste terreurnetwerken; een document dat een uiterst geheim plan onthult om een “culturele invasie”en uiteindelijke verovering van het Westen op gang te brengen dat een vrijwel exacte afspiegeling is van de tactieken die meer dan twintig jaar lang door de islamisten zijn gebruikt. Men zou toch denken dat zulk nieuws in vette koppen op de voorpagina’s van de New York Times, Washington Post, London Times, Le Monde, Bild, en La Republica zou worden gepubliceerd .
Als u dat had gedacht, had u het goed mis.

De Zwitserse autoriteiten hebben bij een inval op november 2001, twee maanden na de verschrikkelijke gebeurtenissen van 11 september inderdaad de hand gelegd op zo’n document. Sindsdien is informatie over dit document, in contraterrorisme-kringen bekend als “Het Project” en elke discussie omtrent de inhoud beperkt gebleven tot de uiterst geheime wereld van de Westerse geheime diensten. Alleen door het werk van een moedige Zwitserse journalist, Sylvain Besson van Le Temps, en zijn in oktober 2005 gepubliceerde boek, La conquête de l'Occident: Le projet secret des Islamistes (De Verovering van het Westen: Het geheime project van de islamisten) is informatie over Het Project eindelijk openbaar geworden. Een door Besson geciteerde Westerse functionaris heeft Het Project omschreven als “een totalitaire ideologie van infiltratie die uiteindelijk het grootste gevaar vormt voor de Europese maatschappijen.”

Wat Westerse inlichtingendiensten over Het Project weten begint met de inval in een luxueuze villa in Campione, Zwitserland, op 7 november, 2001. Het doelwit van de inval was Youssef Nada, directeur van de Al-Taqwa Bank van Lugano, die meer dan 50 jaar lang actief met de Moslim Broederschap heeft samengewerkt en die toegaf een van de internationale leiders van de organisatie te zijn. De Moslim Broederschap, die als de oudste en één van de belangrijkste islamistische bewegingen in de wereld wordt beschouwd, werd in 1928 gesticht door Hasan al-Banna met als motto: “Allah is ons doel, de Profeet onze leider, de Koran is onze wet, jihad is ons pad, sterven in de naam van Allah is ons hoogste streven.”

De inval werd uitgevoerd door Zwitserse ordediensten op verzoek van het Witte Huis in het begin van de campagne tegen de financiering van het terrorisme in de onmiddellijke nasleep van 11 september. De VS en Zwitserland hadden onderzoek gedaan naar de betrokkenheid van Al-Taqwa bij het witwassen van geld en het financieren van een lange reeks islamitische terroristische groeperingen waaronder Al-Qaeda, HAMAS (de Palestijnse tak van de Moslim Broederschap), de Algerijnse GIA en de Tunesische Ennahdah.

In de documenten die tijdens de inval in Nada’s Zwitserse villa in beslag werden genomen was een in Arabisch geschreven plan van veertien bladzijden, gedateerd op 1 december, 1982, dat een strategie van 12 punten schetst om “een islamitische regering op aarde te vestigen” – genaamd Het Project. Volgens een verklaring van Nada tegenover de Zwitserse autoriteiten was het ongetekende document opgesteld door “islamitische onderzoekers” die betrokken waren bij de Moslim Broederschap.

Wat Het Project zo anders maakt dan de standaard islamistische retoriek van “Dood aan Amerika! Dood aan Israël!” en “Sticht een wereldwijd kalifaat!” is de flexibele benadering van de “culturele invasie” van het Westen in meerdere fasen en op lange termijn. Het Project roept op om gebruik te maken van diverse tactieken, van immigratie, infiltratie, surveillance, propaganda, protesten, bedrog, politieke legitimiteit en terrorisme, heeft langer dan twee decennia dienst gedaan als “blauwdruk” voor de Moslim Broederschap. Zoals een aantal voorbeelden uit heel Europa laten zien – inclusief de politieke erkenning van parallelle islamistische overheidsorganisaties in Zweden, de recente “cartoon” jihad in Denemarken, het in de brand steken van auto’s gedurende de Parijse intifada vorige november, en de terroristische aanslag van 7/7 in Londen – is het in Het Project geschetste plan een overweldigend succes.

In plaats van zich te concentreren op terrorisme als de enige methode om actie te voeren voor de groep, zoals het geval is met Al-Qaeda, valt het gebruik van terreur op perfect postmoderne wijze in een veelvoud aan beschikbare opties om in toenemende mate te infiltreren, confronteren en uiteindelijk de islamitische heerschappij over het Westen te vestigen. Onder de vele aanbevelingen die in Het Project worden gedaan vallen de volgende tactieken en technieken:

• Netwerken met en het coördineren van acties met gelijkgestemde islamistische organisaties.
• Het vermijden van open allianties met bekende terroristische organisaties en individuen om de schijn van “gematigdheid” op te houden.
• Infiltreren in en overname van bestaande moslimorganisaties om ze op één lijn te stellen met de collectieve doelstellingen van de Moslim Broederschap.
• Gebruik maken van misleiding om de voorgenomen bedoelingen van islamistische acties te maskeren, zolang dit niet tegenstrijdig is met de wetten van de sharia.
• Het vermijden van lokale, nationale en globale conflicten met Westerlingen die op de lange termijn het vermogen om de islamistische machtsbasis in het Westen uit te breiden schade zouden kunnen berokkenen of die een negatieve reactie tegen moslims zouden kunnen veroorzaken.
• Het opzetten van financiële netwerken om de bekering van het Westen te financieren, inclusief de ondersteuning door fulltime bestuurders en medewerkers;
  Verkennen, gegevens verzamelen, en het opbouwen van capaciteit om gegevens te verzamelen en op te slaan.
• Het opzetten van een controlesysteem om toe te zien op de Westerse media om moslims te waarschuwen voor “tegen moslims gerichte internationale samenzweringen”.
• Het ontwikkelen van een islamistische intellectuele gemeenschap, inclusief het opzetten van studiecentra en belangenorganisaties, het publiceren van “academische” studies om de islamistische positie te legitimeren en de geschiedenis van de islamistische bewegingen te boek te stellen.
• De ontwikkeling van een allesomvattend honderd-jaren-plan om de islamistische ideologie over de hele wereld te bevorderen.
• Internationale doelstellingen afwegen tegen plaatselijke flexibiliteit.
• Het creëren van uitgebreide sociale netwerken van scholen, ziekenhuizen en liefdadigheidsinstellingen die de islamitische idealen zijn toegedaan, zodat moslims in het Westen constant in contact staan met de beweging.
• Het betrekken van moslims die onze ideologie trouw zijn bij democratisch gekozen instellingen op alle niveaus in het Westen, inclusief overheid, NGO’s, particuliere instellingen en vakbonden.
• Gebruik maken van bestaande Westerse instellingen tot ze kunnen worden overgenomen in dienst van de islam.
• Het opstellen van islamitische grondwetten, wetten en beleid voor uiteindelijke ten uitvoerlegging.
• Conflicten binnen de islamistische bewegingen op alle niveaus vermijden, inclusief de ontwikkeling van processen om conflicten op te lossen.
• Allianties sluiten met Westerse “progressieve” organisaties met vergelijkbare doelstellingen.
• Autonome “veiligheidstroepen” organiseren om moslims in het Westen te beschermen.
• Geweld ontketenen om de moslims die in het Westen wonen “in de stemming te houden voor jihad”.
• Jihad-bewegingen in de hele islamitische wereld ondersteunen door preken, propaganda en financiële, personele en operationele steun.
• Zorgen dat de Palestijnse kwestie wereldwijd een wig drijft tussen moslims en het Westen.
• De bevrijding van heel Palestina uit handen van Israel en de oprichting daar van een islamitische staat tot een hoeksteen maken van het plan voor globale islamitische overheersing.
• Een doorlopende campagne op touw zetten om onder de moslims haat tegen de joden op te wekken en elke discussie over verzoening of co-existentie met hen af te wijzen.
• Het actief oprichten van jihad-terreurcellen in Palestina.
• De terroristische activiteiten in Palestina verbinden met de wereldwijde terreurbeweging.
• Voldoende geld inzamelen om de jihad wereldwijd voor onbepaalde tijd voort te zetten en te ondersteunen.

Bij het lezen van Het Project moet men in gedachten houden dat het document in 1982 werd opgesteld, toen de huidige spanningen en terroristische activiteiten in het Midden Oosten nog in de kinderschoenen stonden. In veel opzichten loopt Het Project uitermate duidelijk vooruit op het leeuwendeel van de islamistische activiteiten gedurende de afgelopen twee decennia, zowel van “gematigde” islamistische organisaties als van uitgesproken terroristische groepen.

Het grootste deel van wat tegenwoordig openbaar is gemaakt over Het Project is het resultaat van onderzoek door Sylvain Besson, inclusief zijn boek en een artikel daarover in het Zwitserse dagblad, Le Temps, “L'islamisme à la conquête du monde” (Het islamisme en de verovering van de wereld), waarin zijn boek, dat alleen in een Franstalige uitgave beschikbaar is, wordt geschetst. Minstens één Egyptische krant, Al-Mussawar, publiceerde de Arabische tekst van Het Project vorige november in zijn geheel.

In de Engelstalige pers is bijna geen aandacht geschonken aan Bessons onthullingen betreffende Het Project. De enige vermelding in de oude media in de VS is te vinden in een artikel in de Weekly Standard (20 februari, 2006) van Olivier Guitta, The Cartoon Jihad. Het meest uitgebreide commentaar op Het Project is geschreven door een in Londen woonachtige Amerikaanse onderzoeker en journalist, Scott Burgess, die zijn analyse van het document op zijn blog, The Daily Ablution heeft gepubliceerd. Een Engelse vertaling van de Franse tekst van Het Project werd samen met zijn commentaar in december 2006 in een reeks afleveringen gepubliceerd (delen I, II, III, IV, V, Conclusion). De volledige Engelse vertaling van dhr. Burgess wordt daar met zijn toestemming in zijn geheel aangeboden.

Niettegenstaande het ontbreken van een openbare discussie over Het Project zijn het document en het daarin geschetste plan onderwerp geweest van aanzienlijke discussies onder de Westerse inlichtingendiensten. Eén antiterrorisme-functionaris die met Besson over Het Project heeft gesproken en die in Guitta’s artikel in de Weekly Standard wordt genoemd is de huidige autoriteit op het gebied van terrorisme, Juan Zarate. Hij noemde Het Project een blauwdruk van de Moslim Broederschap voor “het verspreiden van hun politieke ideologie” en uitte zijn bezorgdheid omdat “de Moslim Broederschap een groep is die ons zorgen baart, niet omdat ze zich bezighoudt met filosofische of ideologische ideeën, maar omdat ze het gebruik van geweld tegen burgers verdedigen.”

Eén befaamde internationale geleerde en kenner van Islamistische bewegingen die ook met Besson heeft gesproken, Reuven Paz, sprak over Het Project in zijn historische context:

Het Project maakte deel uit van het handvest van de internationale organisatie van de Moslim Broederschap die officieel werd opgericht op 29 juli 1982. Het is een weergave van een uitgebreid plan dat in de jaren 60 nieuw leven werd ingeblazen door de immigratie van hoofdzakelijk Syrische en Egyptische intellectuelen van de Broederschap naar Europa.

Zoals Paz opmerkt werd Het Project in 1982 opgesteld door de Moslim Broederschap als onderdeel van hun handvest, een periode die wordt gekenmerkt door een opleving van zijn organisatorische uitbreiding op internationaal niveau, evenals door een keerpunt in de afwisselende periodes van repressie en tolerantie door de Egyptische regering. In 1952 speelde de organisatie een cruciale ondersteunende rol voor de Vrije Officieren, een beweging geleid door Gamal Abdul Nasser, die koning Faroek van de troon stootte maar die al snel uit de gunst raakte bij het nieuwe revolutionaire regime omdat Nasser weigerde gehoor te geven aan de roep van de Moslim Broederschap om een op de Islamitische ideologie gestoelde staat op te richten. Sinds de Juli Revolutie in 1952 is de Broederschap regelmatig in de ban gedaan en zijn de leiders door de Egyptische autoriteiten ter dood gebracht en gevangen gezet.

Sinds 1982 heeft de Moslim Broederschap zijn netwerk over het Midden-Oosten, Europa en zelfs Amerika uitgebreid. In eigen land in Egypte won de Moslim Broederschap 20 procent van de beschikbare wetgevende zetels in de parlementaire verkiezingen van 2005, zodat ze het grootste oppositieblok vormen. De Palestijnse afdeling, in de hele wereld bekend als HAMAS, kreeg onlangs de macht in handen in de Palestijnse Autoriteit nadat ze bij de verkiezingen 74 van de 132 zetels in de Palestinian Legislative Council wonnen. De Syrische tak is historisch gezien de grootste georganiseerde oppositiegroep tegen het regiem van Assad, en de organisatie heeft afdelingen in Jordanië, Soedan, en Irak. In de VS wordt de Moslim Broederschap voornamelijk vertegenwoordigd door de Muslim American Society (MAS).

De Moslim Broederschap heeft vanaf haar oprichting gepleit voor het toepassen van terrorisme als een middel om haar agenda van islamitische wereldoverheersing te bevorderen. Maar als de grootste radicale volksbeweging in de islamitische wereld heeft ze veel leidende islamitische intellectuelen aangetrokken. Onder deze groep van Moslim Broederschap-intellectuelen bevindt zich Youssef Qaradawi, een in Egypte geboren islamistische geestelijke, die in Qatar zijn hoofdkwartier heeft.

Qaradawi, een van de leidende spirituele figuren binnen de Moslim Broederschap en onder de islamitische predikers (hij heeft zijn eigen wekelijkse programma op Al-Jazeera), is een van de belangrijkste apologeten geweest wat betreft zelfmoordaanslagen in Israel en terrorisme tegen Westerse belangen in het Midden Oosten. Zowel Sylvain Besson en Scott Burgess leveren uitgebreide vergelijkingen tussen Qaradawi’s publicatie Priorities of the Islamic Movement in the Coming Phase, gepubliceerd in 1990, en Het Project, dat acht jaar voor Qaradawi’s Priorities verscheen. Ze vestigen de aandacht op de opvallende overeenkomsten in het taalgebruik en de plannen en methoden die de beide documenten aanbevelen. Men speculeert dat Het Project door Qaradawi werd gebruikt als een sjabloon voor zijn eigen werk, of dat hij betrokken was geweest bij het opstellen ervan in 1982. Het is misschien toeval dat Qaradawi de op drie na grootste aandeelhouder was in de Al-Taqwa Bank van Lugano, waarvan de directeur, Youssef Nada, de persoon was bij wie Het Project werd aangetroffen. Sinds 1999 is Qaradawi de toegang tot de VS verboden als gevolg van zijn connecties met terroristische organisaties en zijn openlijk pleiten voor terrorisme.

Voor degenen die Het Project hebben gelezen, is het meest zorgwekkende niet dat islamisten een plan hebben ontwikkeld om de wereld te overheersen; door experts werd al aangenomen dat islamistische organisaties en terroristische groeperingen vanuit een overeengekomen reeks algemene principes, netwerken en methodologiën hebben geopereerd. Het verrassende is hoe effectief het islamistische veroveringsplan dat in Het Project wordt geschetst gedurende twee decennia door moslims in het Westen is geïmplementeerd. Even zorgwekkend is de achterliggende ideologie van het plan: haat en geweld ontketenen tegen joodse bevolkingsgroepen over de hele wereld; het welbewust overnemen en ondermijnen van Westerse publieke en particuliere instellingen; de aanbeveling van een tactiek van doelbewust escalerende confrontatie van in het Westen wonende moslims tegen hun buren en medeburgers; het accepteren van terrorisme als een legitieme optie om hun doel te bereiken en de onvermijdelijke realiteit van jihad tegen non-moslims; en het uiteindelijke doel om met geweld de islamitische heerschappij van het kalifaat door sharia in het Westen, en uiteindelijk over de hele wereld, in te voeren.

Als de praktijk die we de laatste kwart eeuw in Europa en de VS hebben gezien een indicatie is, dan moeten de “islamitische onderzoekers” die Het Project meer dan twee decennia geleden opstelden, ingenomen zijn dat hun lange-termijnplan om het Westen te veroveren en de groene vlag van de islam over zijn burgers te hijsen zo snel, efficiënt en volledig verwezenlijkt wordt.. Als de islamisten in de komende jaren net zo succesvol blijken, dan kunnen de westerlingen maar beter van hun persoonlijke en politieke vrijheden genieten zolang het duurt.

Zie ook:
De islam als veroveringsideologie

en:

Die vreedzame meerderheid doet er niet toe

Om de oorspronkelijke Engelse versie van Het Project te lezen, klik hier: